Einde cursus

Het heeft even geduurd voordat ik weer een bericht kon plaatsen. De Wifi van de laptop deed het ineens niet meer. Ik vermoedde dat ik een bepaalde toetscombinatie had gebruikt, waardoor Wifi werd uitgeschakeld. Aangezien ik niet veel tijd of rust had om goed te zoeken en degene die er verstand van hadden het ook niet wisten, was ik op internet op de ‘school’computers aangewezen. Deze hebben echter een filter en op veel websites kun je niet komen. Ook op deze niet. Overigens hing het ook van de dag af en de pc of je wel of niet op een bepaalde website kon komen of dat er ineens een andere tevoorschijn kwam. Wonderbaarlijk, maar waar.

Maar...ik leef nog steeds. Ik verbaasde me erover dat ik niet misselijk werd achterop de scooter (want ik word overal misselijk op en in), maar op een dag realiseerde ik me dat het de adrenaline moet zijn van het achter op de brommertaxi (xe om) zitten. Ik heb heen en terug elke keer dezelfde. Ze kennen de weg dus al en groeten me ook als ik ‘gewoon’ langs loop (of zouden ze hopen dat ik weer een ritje nodig heb...??). Trouwens inmiddels wat meer logica ontdekt in het verkeer: de brutalen hebben de halve wereld, ik eerst en dan de rest, gewoon doordouwen dan kom je er wel, verkeersregels en stoplichten zijn er wel, maar je hoeft je er niet (altijd) aan te houden. Oh ja en dan verontwaardigd zijn als jij tegen alle regels ingaat en de anderen rijden in de weg.

Lunch kost me nog steeds gemiddeld 50 eurocent, en in lange tijd heb ik niet zo gezond gegeten. Elke dag verse groenten en vis/garnalen, maar ook m’n dagelijkse portie fruit in de vorm van een shake (die net zoveel kost als de lunch), bij m’n vaste verkoopster. Ze hield pas ook een schattige baby (zes maanden) vast en ik maar proberen Vietnamees te praten en zeggen dat het zo’n schattig meisje was! Bleek het een jongetje te zijn (zo bewees ze me, ja hier dragen ze geen pampers). Vandaag was z’n haar geknipt en zag ie er ook meer jongensachtig uit.

Inmiddels ook bloem gevonden en oregano en nog veel meer nuttige dingen. Alleen voor 50 eurocent uiteten gaan en niet hoeven te koken.... Dat heeft ook wel wat. Ook op zoek gegaan naar een zwarte broek, alleen dat is ook niet zo gemakkelijk hier. De maat lukt uiteindelijk wel, alleen dan heb je nog het probleem van de lengte. Dat probleem na diverse keren passen ook opgelost. Verder heb ik een zijden top gekocht. Het is een variant op de traditionele Vietnamese ao dai (uit te spreken als ao jai). Die bestaat uit een zijden broek met wijde pijpen en daarop draag je een nauw- en hoogsluitende soort jurk met lange mouwen tot bijna op de grond met hoge splitten. Je hebt hele mooie, maar ook mindere exemplaren. Meisjes dragen ze op de universiteit en docenten dragen ze. Er is ook een mannelijke variant, maar die wordt bijna niet meer gedragen.

De cursus zit er eigenlijk op voor mij (voor anderen nog niet), maar het is me allemaal gelukt. Met veel pijn en moeite, stress en (te) weinig slaap. In 3,5 week veel geleerd, vooral dat het niet makkelijk is. Niet teveel te praten en de studenten toch veel te leren. Een vak apart. Nog een paar inputsessies en dan zal ik tijd over hebben.

Volgende week krijg ik bezoek (Rian) en ga ik verder met de Vietnamese taalcursus. Rian en ik gaan samen naar Dalat. Daar is het koel en vol met bloemen. Het is ook de plek waar aardbeien groeien. Ik ben er al geweest met Khanh dus sommige dingen zijn ‘bekend’ (relatief begrip hoor), maar we kunnen vast wel wat vinden, waar ik ook nog niet ben geweest.

Khanh is de laatste dagen ook meer in HCMC. Wel komt hij pas 's avonds na het eten terug, want dat hoort bij het pakket van de tour. Hard werken en lange dagen dus. Om 6 u vm op en na 9 u nm terug. En wij maar klagen.

Het is onvoorstelbaar maar er zijn al bijna vier weken voorbij. Nou dit was het voor deze keer. Wordt vervolgd.