Het jaar van de waterbuffel

Tet

Vietnam is nu druk bezig zich voor te bereiden op het Vietnamese Tet = Oud&Nieuw (dat begint op de 26e). Dit feest duurt een paar dagen en is vol van tradities. Er worden kapitalen uitgegeven om speciaal Tet-eten te kopen (voor gasten, maar ook om te offeren), maar ook om nieuwe kleren aan te schaffen. Verder wordt het huis opgeknapt en schoongemaakt. En iedereen koopt bloemen in geel, rood, roze of oranje. Ook een kumquatboompje is eigenlijk een must en die kun je overal kopen in allerlei vormen. De hele stad of eigenlijk het hele land staat er – nog meer dan anders – gekleurd op. Niet te vergeten: in het nieuwe jaar zijn er ook weer tal van tradities, zoals niets weggooien, niets stuk laten vallen, aardig doen tegen mensen en nog wat meer van dat soort dingen en allemaal om ervoor te zorgen dat het een goed jaar wordt.

Het Vietnamese nieuwjaar valt gelijk met het Chinese nieuwjaar. Er is veel gelijkenis, maar er zijn ook verschillen. Om te beginnen met de naam. China noemt het komende jaar het jaar van de os, terwijl het in Vietnam het jaar van de waterbuffel wordt genoemd.

Mekong Delta

Met de Vietnamese taalcursus zijn we dan ook op escursie geweest naar de regio waar de bloemen gekweekt worden en hebben we Banh Tet gemaakt. Dat is een gerecht dat alleen met Tet wordt gegeten. Het bestaat uit plakrijst, varkensvlees en groene bonen dat samen wordt gerold en dan gewikkeld in bananenbladeren, waarna het vier uur wordt gekookt. Na deze excursie zijn Wilma (die de dag ervoor uit het koude Nederland was aangekomen) en ik achter gebleven in Sa Dec. Khanh kwam daar ook naar toe (ergens anders uit de Mekong delta) en we zijn doorgereisd naar Long Xuyen. Toevallig kwam er een toeristenbusje aan met een chauffeur die Khanh kende, dus gratis een stuk mee gereden. Het laatste stuk per brommertaxi. Voor het avondeten hebben we rijstsoep gegeten in gezelschap van twee straatkinderen die eigenlijk aan het bedelen waren. In plaats van geld te geven, gaf Khanh ze te eten. Ze bedankten heel netjes toen ze weg gingen. We bleven zitten tot ze klaar waren, anders zouden ze weggejaagd zijn door het personeel.

De volgende dag zijn we op tijd opgestaan en met een boottaxi de drijvende markt rondgevaren en hebben we in een drijvend dorpje rondgekeken. Overal werden we weer begroet door met name de kinderen en ik voelde me weer Maxima. Vervolgens zijn we met een lokale bus (echt vol en hobbelen) naar Chau Doc gescheurd. De chauffeur deelde z’n broodje met mij en van z’n echtgenote (denk ik) kreeg ik later nog een broodje en een sinaasappel. In Chau Doc hebben we met de brommertaxi de berg Sam beklommen en zijn we met een boot naar een huis gevaren waaronder in kooien – net als bij Khanh – vis gekweekt wordt. Dit was alleen ‘catfish’ en bij Khanh is het tilapia. Vervolgens naar een dorpje gevaren waar de minderheidsgroep Cham woont. Dit zijn van oorsprong moslims en je hebt er dan ook een moskee en de vrouwen lopen met een hoofddoek om. ’s Avonds nog een tempel en pagoda bekeken en op tijd naar bed, want de volgende ochtend moeten we vroeg op. We weten niet precies hoe laat de bus naar Ha Tien komt, maar mogelijk om 6.15 uur. Dus we zitten op tijd klaar en tegen 7 uur komt er dan een busje. Ook deze zit vol, maar er is plek voor drie. Khanh gaat mee om ons op weg te helpen in Ha Tien en dan gaat hij weer helemaal terug. Hij moet nog even langs z’n ouders en de volgende dag weer gewoon werken. Via allerlei dorpjes komen we dan uiteindelijk in Ha Tien, dat tegen de Cambodjaanse grens aan de westkust ligt.

Met de brommertaxi hebben we Ha Tien en omgeving verkend. Khanh had al een prijs afgesproken voor een tripje en met m’n basale Vietnamees heb ik de andere geregeld. De chauffeurs waren onder de indruk en die van mij heeft me ook nog wat woorden geleerd. Ha Tien kent net als Halong Bay en Tam Coc van die bergen die uit de zee en het land omhoog rijzen. Helaas wordt door de cementfabrieken beetje voor beetje dit landschap veranderd want de bergen worden afgeschraapt voor het cement. We hebben een beetje gezwommen, zijn aan de grens met Cambodja geweest (de grensovergang is pas een jaar open) en hebben diverse grotten bezocht, waar veel vleermuizen leven. Verder hebben we ook nog apen gezien en de eerste draken/eenhoornoptocht voor het nieuwe jaar, ook weer zo’n traditie. De hele reis werden we trouwens enthousiast begroet met ‘hello’ en toegezwaaid (ja veel toeristen komen hier niet), dus wij maar terug groeten.

Khanh had al geregeld dat een stoel was gereserveerd in de bus, dus dat was makkelijk. Voordat we vertrokken nog wel even naar de vismarkt geweest en daar hele grote pijlstaartroggen gezien en rare en grote schelpdieren. De terugreis duurde lang en we moesten in Rach Gia overstappen. Er was nog een ander Nederlands meisje en zij is met ons meegereisd met de bus en ik heb haar gezegd waar zij eruit moest. Wij konden onze aansluiting nog halen en na ongeveer negen uur reizen waren we weer terug.

Ho Chi Minh stad

De volgende dag zijn Wilma en ik naar het weeshuis geweest en hebben daar geholpen met voeden en gespeeld met de kleintjes. Er zijn er een paar bij die je zo zou willen meenemen en een aantal wordt ook wel geadopteerd, maar de gehandicapten blijven achter. Een van de vorige keren dat ik er was, werd een meisje opgehaald door de adoptie-ouders. Dat viel niet mee voor personeel en kindje, want ze woonde al een aantal jaar in het weeshuis.

Daarna zijn we de stad ingegaan en werd Wilma ondergedompeld in de chaos en de herrie. De laatste bus ging echter niet, dus we hebben een andere moeten nemen en een stuk moeten lopen. Onderweg nog wel gegeten, waarbij er ook weer volop aanleiding was voor spraakverwarring. Wilma had wat besteld en toen liep de jongen die de bestelling opnam weg. Om te voorkomen dat ik hetzelfde zou krijgen, want dat gebeurt namelijk soms dat je een portie voor twee krijgt, riep ik de jongen terug. Ik zei dat ik wat anders wilde, met als gevolg dat de bestelling van Wilma werd geannuleerd. De jongen weer geroepen en het nog een keer besteld, maar toen was het ineens niet meer te bestellen ondanks dat hij het in eerste instantie had aangeraden. Overigens kreeg ik ook wat anders dan ik besteld had. Toen vroeg ik om de rekening en moest ik meer betalen, want....waarschijnlijk was mijn portie groter dan normaal, want voor twee. Uiteindelijk de ‘gewone’ prijs betaald.

Verder op ontdekkingstocht: we zijn met de bus naar een aantal pagoda’s bij een mooi meer gegaan. Daaraan bleek echter een amusementspark te liggen. Wij dat park binnengewandeld op zoek naar de pagoda, niet gevonden, maar wel een verwijzing ernaar. Ook rare vogels gezien en met een monorail een tochtje gemaakt ‘hoog’ boven het park. Heerlijke canh chua met garnalen gegeten (ook in Ha Tien waar ook heerlijke vis bij zat, waarschijnlijk rog, met zwarte peper die daar groeit) en toen het park verlaten, want de pagoda lag helemaal niet in het park. Via kleine smalle straatjes de 200 jaar oude pagoda gevonden. Na er wat rondgelopen te hebben zijn we naar Chinatown gegaan. Daar rondgelopen op de markt en ons verbaasd over de produkten (etenswaar) die allemaal te koop zijn.

Voorbijgaande onmoetingen

Ik zat trouwens pas in de bus en toen kwam er een Vietnamese dame naast me zitten die vroeg of ik Engelse les gaf, want ze had een leraar maar was op zoek naar een lerares. Ze vertelde dat ze zelf les gaf aan kinderen. Nog wat verder gepraat en ze gaf me haar telefoonnummer en ik moest maar eens langs komen. Nog niet aan toegekomen om te bellen, omdat we zijn gaan reizen. Diezelfde dag tijdens de lunch ging ik aan tafel zitten bij een Vietnamese mevrouw, heel gebruikelijk daar, en we raakten aan de praat. Aan het eind gaf ze me haar visitekaartje en zei dat ik moest bellen als ik hulp nodig had. De volgende dag zat ik in de bus en ik kwam naast een Vietnamese man (gepensioneerd) te zitten die vertelde dat hij in het voormalige Rusland had gestudeerd. Aan het eind van ons gesprek schreef hij een nieuwjaarskaart voor me. Tijdens de lunch die dag kwam er een man bij mij aan tafel zitten en ook met deze man had ik een interessant gesprek over de kredietcrisis en andere onderwerpen. Hij had in Oost-Duitsland en de VS gestudeerd. En onlangs zat ik in de bus naast een Vietnamese man die nu in de VS woonde, maar zijn zuster op zocht. Hij had een broer in de VS en broers en zussen in Frankrijk. Z’n ouders waren er na de oorlog in geslaagd zich uit het heropvoedingskamp te kopen en via Indonesië naar de VS en uiteindelijk Frankrijk te reizen. Tijdens de excursie van de school was er ook een Amerikaanse, wiens man hier werkt, en ook met haar mail ik nu. Tot slot zijn er dan nog de enkele contacten van de cursus: een meisje uit Zimbabwe die in Australië had gestudeerd en een Italiaanse wiens Engelse vriend hier werkt.

Bijbaantje

Khanh belde daarstraks dat het schema van een groep die hij naar het vliegveld zou brengen was omgegooid, waardoor hij in de knel kwam met het ophalen van een andere groep. Die eerste groep wilde nog wat bekijken en op twee plaatsen tegelijk zijn, lukt nog steeds niet. Zijn verzoek aan mij, om met een bord van de reisorganisatie op het vliegveld te gaan staan om de groep op te vangen en te zeggen dat hun gids er aankomt. Ik dacht juist te kunnen uitslapen, maar dat gaat dus niet lukken want ik moet er 9 uur v.m. zijn en dat betekent uiterlijk 8.15 u de deur uit om de bus te halen.