Vietnamees, Dalat, kerst en ....

Vietnamees

Ik ben weer verder gegaan met de cursus Vietnamees. Ik heb drie leraressen en een van hen heb ik vorig jaar ook een keer gehad en ze herkende me. Ook een leraar, die ik vorig jaar heb gehad, herkende me. Terwijl we als westerlingen zo op elkaar lijken! Het lastigste blijft de spreken en het begrijpen als er wat tegen je gezegd wordt. Als ze praten over dingen die ik al geleerd heb, dan kom ik een heel eind, maar anders... Af en toe dus maar naar Vietnamese tv kijken om de tonen te horen. Niet dat ik er nog maar iets van begrijp, trouwens misschien nog net een woord hier en daar. Oefenen in het spreken met Khanh komt er niet echt van, want dat zou te veel tijd in beslag nemen om elkaar te begrijpen. Zoals gezegd is hij over het algemeen vier tot vijf dagen weg en als hij minder lang weg is, is hij toch meestal na 8 u terug. En per telefoon zouden we elkaar niet begrijpen, dus dat is ook geen optie.

Dalat

Vorig weekend zijn Rian en ik dus naar Dalat geweest. Eerst met de scootertaxi naar het vertrekpunt in het backpackersdistrict, waar we om 7.15 u moesten zijn. Het was wonder boven wonder verbazingwekkend rustig, dus we waren er te vroeg. Na een busreis met twee tussenstops komen we om 15 u in Dalat aan. Ik had al gebeld om een hotel te reserveren en na een belletje worden we opgehaald door twee easy-riders. Tegenwoordig een groep gidsen/tour-operators die behoorlijk opdringerig zijn. Als je niet meteen ja zegt, blijven ze je achtervolgen met hun aanbod. En als je in antwoord op hun vraag waar je vandaan komt zegt dat je uit Nederland komt, beginnen ze gelijk hun repertoir Nederlandse zinnen op te zeggen en hun schriftje met aanbevelingen van Nederlanders wordt tevoorschijn gehaald. Maar we hebben ze kunnen weerstaan en ons eigen plan getrokken. Na ingecheckt te hebben, zijn we Dalat gaan verkennen. Gelijk ook bij diverse reisbureautjes gecheckt wat een leuke tour zou zijn. Uiteindelijk een beetje een willekeurige keuze gemaakt, want ze bieden allemaal ongeveer hetzelfde aan. Trouwens ook typisch Vietnamees, want als je ergens een verkoper van bijvoorbeeld pomelo’s of mandarijntjes of andere voorwerpen ziet, zie je er meer. Hetzelfde met de straten, je hebt: de brommerwinkelstraat, de speelgoedstraat, de stoffenstraat, de helmenstraat, enz.

De tour bracht ons naar een bloemenkwekerij, waar gerbera’s, anjers, rozen en orchideëen worden gekweekt. Ja, je halve familie is bloemenkweker, dus daarvoor ga je naar Vietnam!? We zijn ook naar een ‘koffieplantage’, een rijstwijnmaker en een zijdekweker (dus rupsen) geweest. Interessant was ook de krekelkwekerij, waar een aantal wordt gebruikt om te zorgen dat er nieuwe krekels komen en de andere worden vet gemest (ze springen niet weg omdat ze zoveel te eten krijgen). Ja dit diertje wordt gebruikt om een lekkere snack te maken. Rian en ik hebben het geprobeerd. Gelukkig ziet het hele beest in een laagje deeg verborgen als het gefrituurd en gegeten wordt. Het was even slikken: letterlijk en figuurlijk en daarna had ik toch af en toe de indruk dat er wat kriebelde in m’n maag.....! Tot slot naar het Lat-dorpje van de minderheidsgroepering die de naam aan DaLAT heeft gegeven. ’s Avonds hebben we weer wat rond gelopen en geconfijt fruit gekocht: aardebei en kiwi, maar ook geconfijte rozenblaadjes. Heerlijk, want we hadden eerst al vanalles geproefd voordat we ons lieten overhalen om te kopen. Overigens weet ik niet wat voor fruit we allemaal geproefd hebben. In vergelijking met Ho Chi Minh Stad was het in Dalat ’s avonds fris en ’s nachts zelfs koud (het zal 15 graden geweest zijn). De volgende dag hebben we rond het meer gelopen, de bloementuin bezocht, langs het station geweest en het zomerpaleis van de laatste keizer van Vietnam bezocht. Het mag dan ’s avonds en ’s nachts kouder zijn, maar overdag niet, dus ’s avonds kon je goed zien wat we overdag aan gehad hadden. Na een rit van acht uur, waren we dinsdag weer terug in Ho Chi Minh Stad.

kerstavond in Ho Chi Minh Stad

Khanh had ons verteld dat kerstavond uitgebreid gevierd wordt door de Vietnamezen, dus wij naar het centrum. Er was overal veel, maar dan ook echt veel versiering met lampjes opgehangen. Een deel van het centrum was afgezet en voor voetgangers, maar daar trekken niet alle brommers zich wat van aan. Zo rond 11 u hadden we het wel gezien en wilden we terug met de brommertaxi, alleen.... een klein groot probleempje. Vietnam had ook gewonnen met voetbal en de stad zat in het centrum potdicht met brommers, fietsers en auto’s. Denk aan bijvoorbeeld Koninginnenach in Den Haag of de zomerfeesten in Nijmegen, daar is het vol met mensen. Vervang de mensen door brommers en auto’s. Deze willen bovendien verschillende kanten op, blokkereren kruispunten, rijden over de stoep, kortom creëeren chaos. We hebben er een uur over gedaan om met bijna kleerscheuren uit deze chaos te komen. Elk gaatje dat namelijk onstaat, wordt meteen ingenomen door een brommer, terwijl die er echt geen mm mee opschiet. Uiteindelijk hebben we maar een gewone taxi genomen naar huis.

chaos

We hebben later eenzelfde chaos vanuit de bus gezien, zie de foto om een indruk te krijgen. Ik denk echter dat je het moet meemaken om te weten wat ik bedoel, maar ik zal een poging wagen. Je hebt een kruispunt waar al het verkeer rechtdoor, maar ook links- en rechtsaf mag. Nu stel je voor dat je een buschauffeur bent, dan hou je niet het kruispunt vrij, nee je gaat er gewoon op staan. Als je dan een auto bent, ga je niet achter deze bus staan, nee je gaat er gewoon naast staan, desnoods tegen het verkeer in aan de verkeerde kant van de weg. Wat je dan als brommer doet is er gewoon tussendoor proberen te komen en de boel nog meer blokkeren. Beeld je nu in dat er nog een bus aankomt die linksaf moet, dan wacht je als chauffeur niet netjes in de rij, nee je gaat kijken of je eerst een beetje naar rechts kunt en dan ga je alsnog linksaf proberen te slaan, waarbij je het liefst voor die bus draait die al het verkeer op het kruispunt al blokkeert. Maar wacht, dan komt er een taxi aan die nog net even voor die laatste bus glipt en ervoor zorgt dat ook de bus niet meer verder kan, want de taxi ziet dan dat er nog een bus staat en hij dus niet verder kan rijden, maar wel half voor de ene bus staat. Tot overmaat van ramp komen er dan nog meer bussen, auto’s en brommers aan, die ook proberen als eerste het kruispunt over te komen. Verrassing: dat lukt alleen niet. En dan staat er in de krant dat de regering wat wil doen aan al die file’s en de vervuiling, want oh ja, je laat je motor wel draaien als je toch een half uur stil staat! Nou ik weet wel een oplossing, stuur iedereen op cursus en leer ze dat je een kruispunt vrij moet laten en dat als je iets langer wacht, je toch eerder thuis bent dan op de huidige manier. Klinkt misschien raar, maar is echt waar. Overigens gaat het al veel beter als er stoplichten staan (en werken) op een kruispunt, dan stroomt het verkeer over het algemeen veel beter door. Natuurlijk heb je dan nog steeds brommers die links- en rechtsom via de verkeerde kant van de weg rijden, maar het rijdt.

eerste kerstdag

Vandaag een stuk geschreven over minderheidsgroeperingen. Om z’n vergunning te kunnen verlengen moet Khanh een cursus volgen van ongeveer drie maanden. Dat moet zo snel mogelijk gebeuren, terwijl het nu hoogseizoen is en hij de komende maanden al geboekt is door touroperators. Dat je dan je vergunning weer hebt, maar geen baan meer, is blijkbaar niet belangrijk. Ook moet hij een stuk maken over een bepaald onderwerp en hij heeft voor minderheidsgroepen ‘ethnic minorities’ gekozen. Ik heb er een aantal zelf bezocht en verder zijn er allerlei websites die informatie geven en in de lonely planet staat ook nog wat.

Ik had tijd, want het bezoek aan het weeshuis ging niet door en m’n les ook niet. Overigens was de eerste keer inderdaad best behoorlijk schokkend. Er zijn ongeveer 200 kinderen in het weeshuis, die eigenlijk allemaal gehandicapt zijn en de hele dag in hun bedje liggen. Veel kinderen met een waterhoofd, die als het mogelijk is worden geopereerd. Er zijn ook kinderen met een hersenafwijking die spiersamentrekkingen veroorzaakt; en uiteindelijk vergroeien de kinderen. Een aantal kinderen wordt wel uit hun bed gehaald en daar speel je dan als groep mee. We waren met zeven mensen, en er was ook nog een andere groep. Aan het eind hebben we de verzorgsters geholpen met het voeden van de babies. Die groep is gemengd: gehandicapte en niet-gehandicapte kinderen, waarvan de eerste misschien nog geadopteerd worden. Ook de komende keren vindt er geen bezoek aan het weeshuis plaats, vanwege de feestdagen. Je vraagt je trouwens wel af wat voor leven de meeste van deze kinderen hebben en in hoeverre ze zich ervan bewust zijn.

Dit was weer een korte up-date. Op naar oud en nieuw, die ik gelukkig niet alleen voor de tv hoef door te brengen. Khanh komt die dag weer terug van z’n tour, al kan het wel pas in de loop van de avond worden.