2009
Door: Webmaster
Blijf op de hoogte en volg Marieke
04 Januari 2009 | Vietnam, Ho Chi Minhstad
Gelukkig Nieuwjaar ofwel Chuc Mung Nam Moi. Khanh was vroeg terug van z’n tour en de afgelopen drie dagen heeft hij ongeveer 70 km per dag gefietst, dus hij was ook moe. Rian was de dag ervoor vertrokken dus we waren met z’n tweetjes. We hebben een rustige jaarwisseling gehad, want de volgende dag ging om zes uur gewoon weer de wekker voor Khanh. Bovendien had ik geen zin in die chaos die ik met kerst had gezien. Nieuwjaarsdag heb ik verder gewerkt aan de paper over minderheidsgroeperingen. Vrijdag 2/1 had ik gewoon cursus en trouwens ook op tweede kerstdag. Zoals gezegd ze ‘doen’ hier niet echt aan kerst, ook al doen ze wel gek en versieren ze de hele stad. Ook voor Nieuwjaar was het weer een vrolijk versierde boel. Inmiddels wordt er versierd voor het Vietnamese Nieuwjaar (Tet) dat eind januari begint en een paar dagen duurt. Iedereen gaat op bezoek bij familie, of de familie komt bij jou waarbij voorouders worden herdacht. Het schijnt dat Ho Chi Minh stad dan uitgestorven is. Je koopt ook nieuwe kleren die je dan aantrekt en je maakt je huis schoon, en nog wat van die traditionele dingen. Verder eten de Vietnamezen speciale dingen tijdens Tet, waar ik inmiddels ook vanalles over weet, want de volgende paper van Khanh gaat voedsel: van alle dag en voor bijzondere gelegenheden. Ik kan inmiddels m’n eigen reisgids schrijven over Vietnam.
Oh ja voordat jullie je het je afvragen. Met Khanh is en gaat alles goed, alleen zoals jullie wellicht ook begrijpen uit mijn verslagen, zien we elkaar niet ontzettend vaak. Hij heeft momenteel tours die 5-6 dagen duren en weinig stadsbezichtingen. Veel valt er dan ook niet te schrijven over wat we samen doen.... Hopelijk kan hij binnenkort mee als Wilma er is.
Gisteren ben ik weer naar het weeshuis geweest en vanwege de feestdagen was het maar een kleine groep die ging, drie om precies te zijn. Er waren weer nieuwe babies en in totaal zijn er nu zo’n twintig. Het schijnt dat de ouders geld krijgen als ze hun kindje in het weeshuis achter laten in plaats van op straat of erger. Ook vertelde de coördinator dat de Vietnamese regering het niet toestaat dat Amerikanen Vietnamese kinderen adopteren. De reden waarom is enigzins dubieus. Maar zo gaat dat wel vaker, overal ter wereld.
Na afloop van het bezoek aan het weeshuis, heb ik geluncht in het restaurantje waar ik ook tijdens de cursus wel heen ging. Ik kwam aanlopen en de jongen die daar werkt (ik denk de zoon) vroeg gelijk: garnalensoep. En dat terwijl ik er toch maar een paar keer heb gegeten en de laatste keer al 2,5 week geleden was. Ook wel grappig was trouwens dat we toen Rian en ik terug kwamen uit Dalat we verwelkomd werden door ‘onze’ xe om hier bij de flat. Of ze weer blij waren dat de klanten terug waren of...ik weet het niet. Trouwens iedere keer dat je langs loopt groeten ze, ook al ga ik nu meestal met de bus. Ook de jongens/mannen van de bewaking bij de ingangspoort van het gebouw groeten altijd vriendelijk. Na de lunch ben ik naar het ‘backpackersdistrict’ gelopen en daar zag ik een kapper. Al geruime tijd was ik op zoek naar een kapper, maar het was er nog niet van gekomen. Ik ging ervan uit dat deze wel vaker ‘westers’ haar geknipt had, dus het zou goed moeten komen. Naar binnen dus en een meisje vroeg wat ik wilde. Knippen zei ik en volgens haar was het ook wel nodig dat m’n haar werd gewassen. Nou dat had ik 's morgens net gedaan, dus het werd alleen knippen. Toen kwam er een jongen aan, die blijkbaar het ‘echte’ werk mocht doen. Dat schijnt typisch voor de Vietnamese samenleving te zijn: respect voor verhoudingen en ieder heeft z’n eigen taak. Nou voor ruim 2 euro kan ik er weer tegen, stukken goedkoper dan de kapper in Nederland.
Het is trouwens wel heel raar om te lezen en te horen dat in Nederland wordt geschaatst. Het is hier nog steeds gemiddeld 30 graden overdag. Het regent vaker dan zou moeten volgens de experts en regels, maar het is nog steeds een warme regen. Het hoost dan heel hard, maar duurt maximaal een half uur. Je ziet de brommerrijders hun regenjassen te voorschijn halen en die wordt dan over hen en de passagiers geworpen. Sommigen rijden gewoon door en zijn dan na zeer korte tijd doorweekt.
Komende week een gewone week, met weer cursus Vietnamees (waarvan het uitspreken en het verstaan het lastigst blijven).
Oh ja voordat jullie je het je afvragen. Met Khanh is en gaat alles goed, alleen zoals jullie wellicht ook begrijpen uit mijn verslagen, zien we elkaar niet ontzettend vaak. Hij heeft momenteel tours die 5-6 dagen duren en weinig stadsbezichtingen. Veel valt er dan ook niet te schrijven over wat we samen doen.... Hopelijk kan hij binnenkort mee als Wilma er is.
Gisteren ben ik weer naar het weeshuis geweest en vanwege de feestdagen was het maar een kleine groep die ging, drie om precies te zijn. Er waren weer nieuwe babies en in totaal zijn er nu zo’n twintig. Het schijnt dat de ouders geld krijgen als ze hun kindje in het weeshuis achter laten in plaats van op straat of erger. Ook vertelde de coördinator dat de Vietnamese regering het niet toestaat dat Amerikanen Vietnamese kinderen adopteren. De reden waarom is enigzins dubieus. Maar zo gaat dat wel vaker, overal ter wereld.
Na afloop van het bezoek aan het weeshuis, heb ik geluncht in het restaurantje waar ik ook tijdens de cursus wel heen ging. Ik kwam aanlopen en de jongen die daar werkt (ik denk de zoon) vroeg gelijk: garnalensoep. En dat terwijl ik er toch maar een paar keer heb gegeten en de laatste keer al 2,5 week geleden was. Ook wel grappig was trouwens dat we toen Rian en ik terug kwamen uit Dalat we verwelkomd werden door ‘onze’ xe om hier bij de flat. Of ze weer blij waren dat de klanten terug waren of...ik weet het niet. Trouwens iedere keer dat je langs loopt groeten ze, ook al ga ik nu meestal met de bus. Ook de jongens/mannen van de bewaking bij de ingangspoort van het gebouw groeten altijd vriendelijk. Na de lunch ben ik naar het ‘backpackersdistrict’ gelopen en daar zag ik een kapper. Al geruime tijd was ik op zoek naar een kapper, maar het was er nog niet van gekomen. Ik ging ervan uit dat deze wel vaker ‘westers’ haar geknipt had, dus het zou goed moeten komen. Naar binnen dus en een meisje vroeg wat ik wilde. Knippen zei ik en volgens haar was het ook wel nodig dat m’n haar werd gewassen. Nou dat had ik 's morgens net gedaan, dus het werd alleen knippen. Toen kwam er een jongen aan, die blijkbaar het ‘echte’ werk mocht doen. Dat schijnt typisch voor de Vietnamese samenleving te zijn: respect voor verhoudingen en ieder heeft z’n eigen taak. Nou voor ruim 2 euro kan ik er weer tegen, stukken goedkoper dan de kapper in Nederland.
Het is trouwens wel heel raar om te lezen en te horen dat in Nederland wordt geschaatst. Het is hier nog steeds gemiddeld 30 graden overdag. Het regent vaker dan zou moeten volgens de experts en regels, maar het is nog steeds een warme regen. Het hoost dan heel hard, maar duurt maximaal een half uur. Je ziet de brommerrijders hun regenjassen te voorschijn halen en die wordt dan over hen en de passagiers geworpen. Sommigen rijden gewoon door en zijn dan na zeer korte tijd doorweekt.
Komende week een gewone week, met weer cursus Vietnamees (waarvan het uitspreken en het verstaan het lastigst blijven).
-
05 Januari 2009 - 08:15
Kim:
Marieke,
Een heel gelukkig nieuwjaar toegewenst!!!
-
05 Januari 2009 - 12:41
Miranda:
Lieve Marieke,
Wij wensen jou een heel gelukkig en gezond 2009 toe!
Anton & Miranda -
05 Januari 2009 - 18:47
Petra:
Marieke,
Heel veel liefde, geluk en gezondheid toegewenst, ook van Peter en de kids
Liefs,
Petra -
06 Januari 2009 - 11:27
Marian:
Hoi Marieke,
Vanuit het letterlijk koude kikkerlandje wens ik je alle goeds voor 2009 toe.
Aparte ervaring hè om de feestdagen in de tropen door te brengen?
Ik realiseer me dat je alweer een eind op weg bent met je sabbatical. Dus'...geniet ervan!
Marian -
12 Januari 2009 - 11:17
Elly:
Hoi Marieke,
Weer even bijgelezen en ben nu weer helemaal op de hoogte. Leuke foto's. Dat brommetjesverkeer herken ik wel van Jave. -
15 Januari 2009 - 11:23
Charissa:
Lieve Marieke,
Even een hallootje op deze manier. Denk veel aan jullie. De sneeuw is hier weer gesmolten en het zonnetje schijnt. Dikke knuffel en tot gauw op de mail.
xC -
16 Januari 2009 - 07:52
Marian:
Hoi Marieke,
Inmiddels zal Wilma wel gearriveerd zijn. Ik hoop dat een beetje zon en vacantie haar goed doen want ze vertrok hier niet bepaald gezond.
Heb jij onderhand je draai gevonden? Veel plezier samen!
Marian -
23 Januari 2009 - 12:50
Daniëlle:
Hoi Marieke,
Leuk om je verhalen te lezen. Ben je al bijna vloeiend in het Vietnamees? Nog een fijne tijd daar en tot volgende maand. Groetjes aan Wilma.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
