Weer thuis

Eerste week in Nederland

Het is weer even wennen, want een verschil van 30 graden is best groot. M'n broer kwam me ophalen en bij mij thuis verwelkomden m'n ouders me. Het was heel vertrouwd, maar ook toch ook wel raar om in het huis rond te lopen.

Toen de collega’s de eerste werkdag kwamen vragen naar de belevenissen werd het trouwens wel heel concreet dat ik weer terug was. Daarnaast moet er weer gewerkt worden en wat dat betreft valt het me nog mee wat er (helaas) al gauw weer boven komt drijven.

Vandaag kwam m’n buurvrouw langs en kwam allerlei lekkere hapjes brengen. Ik had haar wel gehoord, maar nog niet gesproken en ik was net ook al langs geweest om me voor te stellen als de nieuwe buurvrouw. Die Surinaamse hapjes heb ik wel gemist in Vietnam.

Laatste belevenissen

Bezoekers

Nog even een kort verslagje van de laatste twee weken in Vietnam. Ik kan het nu wel melden, maar ik heb een paar keer onverwacht bezoek gehad en die logés hadden van mij weg mogen blijven. Op een gegeven moment lag ik te slapen en werd wakker omdat ik iets over mij heen voelde lopen. Ik keek en zag een groot insect. Inmiddels liep het op de grond, maar het kroop weer terug het bed op. Khanh was er niet, dus ik moest het zelf oplossen. Rondspringen op het bed schoot niet op, dus m’n slipper gepakt en het ding achterna gezeten. Uiteindelijk plat geslagen in de logeerkamer. Dat was dus een oosterse kakkerlak van ongeveer 3 cm die over mij heen was gelopen: over ongewenste intimiteiten gesproken. Regelmatig zag ik hele kleine broertjes of zusjes lopen, die ook werden dood gemept door mij. Ik heb ook nog een grotere variant dood gemaakt die in de logeerkamer liep en een andere in de woonkamer was al dood. Een andere keer was Khanh er wel en ik hoorde een raar geluid en ik vroeg me af of het weer zo’n ongenode gast was. Hij zei van wel, want hij had hem voelen lopen. Dat beest liep dus weer op het bed. Toen ik Khanh vroeg om dat ding weg te halen, tikte hij hem weg met duim en wijsvinger. Ik gaf aan dat ik dat niet genoeg vond en toen mepte hij hem dood. Het is nog een keer gebeurd dat er een metaalachtig geluid midden in de nacht was en toen ben ik maar weer gaan meppen met m’n slipper. Ja een traumatiserende ervaring, al vertelde een van m’n docenten dat haar buitenlandse ex-vriendje de kakkerlak niet eens durfde dood te meppen. Als ik nu hier iets zie lopen hier.... Het mag dan heel gewoon zijn voor de Vietnamezen, maar voor mij niet.

Toeristje spelen

Ik ben de laatste dagen nog in de botanische tuin geweest, waar ook de dierentuin is en een museum en pagoda. Verder nog naar het tradtionele Vietnamese medicijnmuseum, waar een arts was die aan je polsen voelde en dan kon voelen waar je last van had. Deels zou je kunnen zeggen dat haar opmerkingen voor verschillende uitleg vatbaar was, maar niet alles. Echt verbazingwekkend. Het werkt op dezelfde wijze als de Chinese medicijnkunst: veel kruiden en ying en yang. Tot slot ben ik naar een pagoda geweest, de oudste in Vietnam en voorzover ik kan beoordelen ook met het grootste oppervlak.

Afscheid

Afscheid nemen van de kindjes in het weeshuis viel me ook niet mee. Zij zullen het wel niet echt merken, want er zullen vast wel weer andere vrijwilligers komen. Maar Huong, een heel lief meisje van ongeveer 8 maanden, maakte aanstalten om te gaan lopen. Ja dat zal ik dus niet meemaken.

Ik heb ook afscheid genomen van de docenten Vietnamees. Ik beheers het nu al weer iets meer dan hiervoor, maar het blijft een lastige taal met al die tonen.

Khanh

Op een gegeven moment vertelde Khanh me terloops dat hij de laatste dag vrij was en ik hem dus niet pas vlak voor vertrek zou zien. Dat was een leuke meevaller. Ook vertelde hij me, of liever gezegd kwam ik erachter toen we bij zijn appartement kwamen om daar wat spullen te brengen die ik niet mee zou nemen: hij was verhuisd. Ach ja, klein detail. Hij heeft overigens nog een keer gekookt voor mij, maar toen heb ik zelf de spullen op de markt gekocht. Dus levende garnalen die je tas uitspringen en diverse kruiden/groenten. Een van de verkoopsters van garnalen dacht overigens een slaatje te kunnen slaan uit zo’n buitenlandse, want de prijs van de garnalen was enorm hoog. Ik heb ze dus ergens anders gekocht.

Laatste dag

Een beetje uitslapen zowel voor Khanh als voor mij. Khanh had nog een gesprek met een nieuwe tour-operator en in de tussentijd kon ik mijn bagage verder inpakken. Ik was al wel begonnen, maar het leek wel of de bagage zich had vermenigvuldigd. Toen ik op een gegeven moment probeerde in te schatten wat het gewicht nu was, was het toch wel ruim meer dan 20 kilo. Khanh bevestigde mijn gevoel En dan te bedenken dat ik nog niet eens alles al had ingepakt. Naast de grote rugzak had ik ook nog handbagage. Nu had ik gelezen dat je naast een stuk handbagage van 7 kilo ook nog een laptoptas en een aktentas mocht meenemen. Nou, mijn kleine rugzak zat vol en woog denk ik wel ruim 10 kilo en dan nog drie andere tassen. De laatste dag nog naar China-town gegaan om thee te kopen. Toen ik daar met Wilma was, kon ik het kraampje namelijk niet vinden. Nog een kilo erbij, maar een kilo. Het lijkt zo weinig, maar als je al zoveel hebt... Khanh wilde heel lief nog heel veel andere dingen voor mij kopen om mee te nemen, maar ik kon het gewoon niet meer kwijt. Dat bleek ook wel, want ik bleek 27 kilo in de grote rugzak te hebben. Ik heb heel veel geluk gehad, want ik heb niets hoeven bij te betalen. Ook werd er geen enkel punt gemaakt van al mijn handbagage. Het enige punt was dat ik spierpijn kreeg van al die tassen. Gelukkig werd ik opgehaald door mijn broer, want ik zou niet hebben geweten hoe dit per trein thuis te krijgen. Dat had echt per taxi gemoeten. Overigens kwamen we een uur eerder aan dan in eerste instantie gedacht. Ja ze schijnen tegenwoordig de slots iets ruimer toe te kennen, met dit als gevolg. Ook het afscheid van m’n verhuurster/vriendin was raar, want het ging allemaal heel snel. Ze was de laatste weken heel druk geweest en ik had haar minder gezien dan ik in eerste instantie had gedacht. Het afscheid nemen van Khanh viel ook niet mee, na drie maanden. Hij moest diezelfde avond nog met de auto naar Chau Doc (zes uur verderop) om de volgende dageen groep toeristen op te kunnen halen. Maar ook voor hem viel het niet mee.

Tot slot

Inmiddels heb ik al veel mensen gesproken en gezien en verslag gedaan. Toch wil ik hierdoor iedereen bedanken voor alle reacties per mail of via de site. Dat was heel leuk en gaf me een gevoel dat ik dan wel ver weg was, maar niet onbereikbaar en zeker niet vergeet werd. Er zijn nog geen concrete plannen, maar ik kijk alweer uit naar de volgende reis. Maar misschien komt Khanh eerst wel deze kant op. Wordt dus zeker vervolgd.