7 maanden

legaal
Inmiddels zijn er al ruim 7 maanden voorbij en werk ik eindelijk legaal in Vietnam. Het heeft even geduurd en ik ben samen met Thu (die de financiën doet en daarom accountant wordt genoemd) drie keer naar de people's committee geweest. De eerste keer, hebben we geen advertentie geplaatst. Bovendien is de vertaling van de verklaring omtrent het gedrag niet goed. Terwijl de diverse instanties deze gewoon netjes gestempeld hadden en vertaald. Niet goed want in het vertaalde stuk staat mijn naam niet. Dat het originele document staat, is verder blijkbaar niet belangrijk. De tweede keer zijn de pasfoto's niet goed (terwijl die er toch de eerste keer ook bij zaten) en moet er nog in een andere krant geadverteerd worden. We hoeven geen 30 dagen te wachten, vertelde de ambtenaar ons. En inderdaad dat hoeft niet, want ik ben er wel even bang voor dat ze de derde keer wat anders zal vertellen. Gelukkig hoeven we alle keren niet lang te wachten. Ik ben bang gemaakt met alle verhalen dat het na indienen nog heel lang kon duren, maar dat valt mee. Na 10 werkdagen kan ik m'n vergunning halen. Deze staat op alleen mijn achternaam, bovendien met een i teveel, dus na de j nog een i. Ja, ze kunnen dingen heel goed (en dan heb ik het niet direct over de kwaliteit) namaken hier, maar namen of buitenlandse woorden foutloos overschrijven, hebben ze nog niet helemaal onder de knie hier. Ik kom later nog terug op een andere verschrijving, eveneens van mijn naam. Ik heb er overigens geen punt van gemaakt, want voor je het weet ben je weer weken verder. Dus mijn voornaam is nu Van of Pijl afhankelijk of je het op z'n Vietnamees of Nederlands leest.

visum en residence card
Nadat ik m'n vergunning heb moet ik weer met mijn visum aan de slag, want er zijn alweer drie maanden voorbij. Ik vraag weer bij verschillende reisbureaus wat het kost. Behoorlijk veel en bovendien kan ik geen meervoudig visum meer krijgen. De regels zijn strenger geworden…. Wat heb je dan een werkvergunning van drie jaar, als je elke negenmaanden het land moet verlaten? Want ik zeg dat ik een werkvergunning heb, maar het wordt of niet gehoord of het is niet interessant. Ik ga weer naar hetzelfde bureautje, want de anderen zijn duurder. Ik loop er eerst voorbij, want de gevel ziet er anders uit. Ik moet toch in de buurt zijn, want ik ben al bijna bij de straat die als herkenningspunt dient. Ik loop weer terug en kijk nog een keer. Ik pak m'n bonnetje en dan wordt er gezegd dat ik hier moet zijn. Hoe ze dat weten? Geen idee, zal wel een verkooptruc zijn. Gelet op de vorige ervaring, wordt ik herkend. In eerste instantie kost het hier ook aardig wat, maar dan belt ze een andere bemiddelaar en dan is het de helft goedkoper. Wonderlijk toch wel allemaal. Ik vraag aan onze accountant of ze een oplossing weet, want het lijkt me niet heel handig om na negen maanden het land uit te moeten alleen voor het visum als je bovendien een werkvergunning hebt. Thu weet me te vertellen dat ik een verblijfsvergunning kan aanvragen. Nou ja, de werkgever dan. Ik moet er weer van alles voor invullen, kopieën van nog meer dingen maken en dan zou het er in een paar dagen kunnen zijn. Deze keer is het niet erg dat ik maar een enkelvoudig visum heb, want ik ga toch het land uit binnenkort en dan hopelijk in het bezit van een verblijfskaart. Het lukte niet om dat te doen in de korte tijd die het visum geldig was. Doen maar dus. Iedere keer een visum kost ook geld. Als ik het visum ga ophalen, is mijn paspoort er niet. Na even wachten ga ik dan toch met paspoort en visum de deur uit. Ik heb me er nog wel even over verbaasd waarom ik de vorige keer een stempel en een sticker kreeg en nu alleen een stempel. Als ik logisch nadenk en alles bekijk, zou ik toch denken dat ik nog steeds een meervoudig visum heb, maar dan verlengd. Ik zal de proef maar niet op de som nemen en het uittesten door een reisje weet-ik-waarnaartoe te boeken buiten Vietnam en dan niet meer het land in mogen omdat het visum toch enkelvoudig was.

huis
Het door mij via de vereniging gefinancierde huis is af. Vanwege de regen heeft het langer geduurd dan verwacht. Toen we met een hele groep begin oktober langs gingen, was het bijna klaar. Er moest alleen nog wat gestuukt worden. Tijdens de excursie hebben we ook de plekken bezocht waar de 'woningen' vervangen gaan worden door soortgelijke 'villa's'. Begin november was de sleuteloverdracht op een zondag. Ik had het liever doordeweeks gehad, want nu moest ik een dag in het weeshuis overslaan. Dat hadden we ook zo geregeld totdat de loco-burgemeester meldde dat het op zondag kon. En de vice-president van de vereniging heeft dat geaccepteerd, zonder met mij te overleggen of ik wel kon die dag (want ik had ook om een andere reden weg kunnen zijn). We vertrokken om 7 uur. Er was enig misverstand over waar ik nu opgehaald zou worden en daarna sprak ik per telefoon met iemand waarvan ik dacht dat die in de auto zat en meeging, maar dat was niet het geval. Dus toen ik vertelde waar ik was aan haar, was de auto mij allang voorbij (niet direct, maar via een andere route). Het heeft even geduurd voordat we konden vertrekken dus. Eerst was er de start van de bouw van het derde huis. De fundamenten lagen er al en ik herkende het niet eens, want alle bomen waren omgekapt. Zonde. Ook stond er ergens een paaltje op een rare plek. Dat bleek een paaltje te zijn tot waar gebouwd mag worden. Als er ooit een echte weg aangelegd wordt, dus met asfalt, dan ligt het huis pal aan de weg. Het was een beetje officiële ceremonie met de loco-burgemeester en allerlei andere afgevaardigden, die er hun zondag voor opgeofferd hebben. Er werden speeches gehouden, ik moet ter plekke ook wat bedenken. Als ik dit van te voren geweten had…. Ik heb een mooi certificaat gekregen. Daar zijn ze hier dol op zijn. Helaas blijft het lastig om namen goed te schrijven, over te schrijven dan. Ze kunnen goed kopiëren hier, maar niet als het om namen gaat. De aanstaande bewoners gaan hun spullen uit het huis van oma dan eindelijk naar hun eigen huis brengen. Er zijn twee slaapkamers, al zijn deze niet echt van elkaar gescheiden. De keuken is er nog niet, maar die wordt nog wel aangebouwd. Niet met stenen, maar meer een openluchtkeuken. Het woonterrein is netjes afgescheiden van de 'tuin' met een randje stenen. Na de ceremonie gaan we met z'n allen lunchen bij de vertegenwoordigster van het vrouwenfront. Gelukkig zijn er ook Vietnamezen bij, die kunnen vertalen. Er wordt scheutig met de rijstwijn geschonken en iedereen toost met iedereen en dan wordt je geacht het glas (gelukkig een miniformaat) leeg te drinken. Als ze horen dat ik niet getrouwd proberen ze me te koppelen. Maakt niet of je een vriend hebt of niet. Het is gezellig en lekker. We sluiten de maaltijd af met veel fruit, sinaasappels, mandarijnen en pomelo's. We krijgen ladingen mee. Ik krijg ook een pomelo in m'n handen gedrukt. Dat ontlokt de opmerking dat er nog één moet komen, want nu ben ik niet in evenwicht, als je begrijpt wat ik bedoel. En Vietnamezen houden van groot. Ik zeg dat ik wel op en kruispunt wil uitstappen, maar ze staan erop me thuis te brengen. Ze rijden alleen iets te ver. Ik zeg dat ik wel terugloop. Nee, de auto gaat stapvoets achteruit tegen het best wel drukke verkeer in. Ik krijg nog wat sinaasappels in m'n tas geworpen en m'n twee pomelo's mee. Hier kun je meer lezen: www.lesenfantsdudragon.com/attachments/File/Newletters/Newsletter-November_2011_-_English.pdf (kun je gelijk zien waarom het soms lang duurt voordat ik hier weer wat plaats).

kleding
De mode in Vietnam is niet helemaal mijn smaak. En dan heb ik het nog niet eens over de maat. Vaak heel tuttig, dus met ruchjes en allerlei tirelantijntjes, zelfs met hello Kitty applicaties of frutsels. In het backpackers district heb ik wel iets gevonden. Alleen dat dient iets vernaaid te worden. De dame uit de winkel komt het langs brengen, want het lag toch op de weg naar haar huis. Ik ken nog niet alle wegen in Vietnam en sommige straten zijn er in diverse districten, de nummering klopt niet, of nog talloze andere varianten. Maar om van district 1 naar district 5 te gaan is echt via Keulen naar Parijs vanuit Den Haag (ofwel district 3 waar ik nu woon). Het zou kunnen dat ik teveel had gegeten, maar de hes paste niet lekker. Het zat te strak. Dus de dame onverrichterzake weer via de kortste weg, denk ik, naar huis. Een paar dagen later langs de winkel gegaan en het opgehaald. Het zat niet helaal perfect bij de hals, bobbelde een beetje op, maar dat zal met strijken wel goed komen. In een andere winkel raak ik in gesprek met de eigenaresse en ik kies een patroon uit en koop stof op de markt. Het is nog wel een gedoe om prettig materiaal te vinden en erachter te komen wat de maat is van de stof, maar uiteindelijk lukt het. Maar dan begint het pas. Als ik op het afgesproken moment kom passen is het niet helemaal goed gegaan. Tussenstukje zit niet goed, rok is te lang en het lijfje zit niet goed. Als ik de volgende keer kom, is het nog niet helemaal goed. Daarna zit het tussenstukje en lijfje goed maar omdat het tussenstukje is vervangen is geen rekening gehouden met het feit dat dit stukje wat korter is. De rok is dus tekort. Ze probeert het nog wel door de zoom uit te leggen, maar het blijft te kort. Het was een leuk experiment, maar helaas niet voor herhaling vatbaar. Daarna het maar gehouden bij kant-en-klaar kleding. Op een gegeven moment kom ik in de Coop-supermarkt en daar zie ik leuke jurken hangen voor iets van 17 euro. Ik pas de jurken en zowaar op mijn lijf gemaakt daarom koop ik een groene en een blauwe. Het is helaas synthetisch, maar het zal wel wennen. Ik krijg van alle kanten complimenten als ik ze draag, net haut-couture. Als ik met mijn Vietnamese vriendin Thao ga eten loop ik langs een winkel en zie een leuke jurk hangen. Ik pas hem, maar hij zit niet helemaal goed. Hij kan wel op maat gemaakt worden, wordt me verteld. Ik denk erover na want duurder dan de Coop-jurken. De volgende dag ga ik nog een keer terug en besluit de jurk te kopen. Het ene meisje oefent haar Engels en ik mijn Vietnamees. Er moet betaald worden, maar ik zeg dat ik niet het hele bedrag wil betalen slechts de helft. Alleen als ik moet tekenen, blijkt ze toch het hele bedrag te hebben aangeslagen. Als ik haar dat zeg, annuleert ze en ik betaal de helft. Alleen als ik de jurk kom ophalen, wordt de baas gebeld en die vertelt dat de betaling niet geannuleerd is. Iets wat ik ook al dacht, omdat er geen bonnetje uitkwam waarop het bedrag negatief stond. Ik krijg dus de helft in contanten. Verder zit de jurk prima. Ook op Ben Thanh markt vind ik wat leuke dingen. Jammer is dat van de ene jurk de combinatie grijs van voor- en achterkant niet helemaal lekker kleurt. Ook bij de uitverkoop van het plaza center vind ik een leuke hes en jurk. De winkels moeten weg, want het pand wordt afgebroken. Er zijn waarschijnlijk nog niet genoeg leegstaande panden, zoals de hele hoge finance toren, of panden in aanbouw. De jurk moet iets worden uitgelegd, maar dat komt wel. Mijn garderobe kan weer er weer even tegen. In Vietnam draag je als vrouw bij zakelijke afspraken over het algemeen een jurk, dus die voorraad is nu aangevuld.

woning
Mijn appartement had twee ramen, nu nog maar één. Hierachter hebben ze een huis gebouwd. Eerst was het tot heel laat het huis afbreken. Alles min of meer met de hand. Daarna heel vroeg beginnen, om 7 uur, 7 dagen per week. Ik zag het huis groeien en naarmate ze bleven bouwen zag ik met angst en beven het moment tegemoet dat ze tot aan mijn verdieping (vierde) kwamen. De manager wist me niets vertellen. En ja op een gegeven moment werd wel duidelijk dat het huis te hoog werd. Niet veel later was het zover. Het raam was dichtgemetseld. Althans er was op 10 cm afstand een gemetselde muur. Mijn eerste reactie was: op zoek naar een ander huis. Want een donker appartement is niet alles. Maar tot op heden valt het wel mee, want er is nog een raam. Bovendien heb ik geen zin om op zoek te moeten naar iets anders, alles te moeten verhuizen (want in die paar maanden toch al wel wat verzameld) met een taxi of op de brommer (ha ha). Het is ook niet heel duur, ik ken de buurt, de mensen groeten en er was een leuk restaurantje. Dat is nu alleen 's avonds dicht. Het liep zeker niet super goed. Ik at er heerlijk: kip gebakken met citroengras en chilipeper met rijst en komkommer met een hele lekkere saus. Ik vroeg er meestal extra komkommer bij en dat kreeg ik gratis. Dan at ik heerlijk voor 1,5 euro.
Daarnaast wordt de was gedaan, er wordt gestreken en schoongemaakt. M'n bed wordt verschoond en als ik de afwas niet zou doen, zou die ook worden gedaan. Koken die ik bijzonder weinig, vanwege de kosten en omdat ik niet dicht bij een supermarkt woon. Al heb ik onlangs een BIgC supermarkt ontdekt (zeg maar van de Casino keten in Frankrijk) en daar hebben ze heel veel en het is niet al te ver weg van mijn appartementje. Ik mis nog steeds m'n fiets om boodschappen te doen. Ook heb ik onlangs een winkel ontdekt waar ze veel 'westerse' spullen verkopen. Ik werd erop gewezen door een Vietnamese vriendin toen ik voor haar, haar man en nog 4 anderen Italiaans ging koken. Dat heb ik niet bij mij gedaan, maar bij haar. Omdat hun huis groter is, je bij hen lekker buiten kunt zitten (als het niet regent) en zij genoeg borden, bestek, stoelen enzo hebben. Samen boodschappen doen op de motor was ook een belevenis. Na het boodschappen doen bij hen gegeten en met de brommertaxi naar huis. De volgende dag vanuit het weeshuis naar hen en thuisgebracht door een andere Franse vriend. Het was nog wel een natte bedoening om er te komen. Het regende namelijk heel hard toen ik van de bushalte naar hun huis liep. Toen ik daar aankwam waren Sylvain en Lien-Chau als 2 kleine kinderen met water naar elkaar aan het gooien in de stromende regen. Dus sindsdien ga ik vaker naar de supermarkt. Ik was blij hier gas te hebben, maar dat is alweer geschiedenis. Vanwege een aantal explosies met gasflessen. Als ik klaar sta om mijn heerlijke paddestoelenomelet te bakken, krijg ik de kookplaat met geen mogelijkheid aan de praat. Er gebeurt wat, maar warm wordt de plaat niet. Gelukkig heb ik onlangs kennis gemaakt met m'n overbuurvrouw. Dus ik klop daar aan en vraag of zij weten hoe het werkt. Blijkt dat het alleen werkt als je een ijzeren pan hebt. Vandaar dat alle pannen vervangen zijn en jammer dat ik dus mijn mooie pannen met antiaanbaklaag niet kan gebruiken. Ik ga eens kijken wat ik daar op kan verzinnen. Dus een andere pan genomen en ik kon mijn mooie omlet bakken. De overburen blijken er al een maand te wonen. Zij werkt bij de UEF en hij gaat bij IDECAF werken. Als we elkaar voor het eerst ontmoeten gaan we gelijk naar ons werk en lopen we achter elkaar de trap af. We kletsen verder voor de "deur". Ze is van oorsprong Vietnamese, maar als "wees" geadopteerd door een Frans echtpaar. Nu hier een paar jaar en daarna? Als ik naar het weeshuis ga, kom ik haar tegen bij de bushalte. Een paar dagen later nodigt ze me uit om wat te drinken en kletsen we over vanalles en nog wat. Ze vraagt of ik haar Engelse les wil geven (tegen betaling dit keer). Eens kijken waar ik de tijd vandaan ga halen, maar het is wel leuk.

Vietnamese les
Ik ben overigens zelf weer met Vietnamese les begonnen. Ik krijg les van een Vietnamese dame die Frans geeft aan de universiteit en een cultureel centrum. Ze vertaalt ook voor de vereniging. Ze komt aan huis en van haar leer ik eindelijk (na een aantal jaar) hoe je het Vietnamees uitspreekt. Daar is eerder veel te weinig aandacht en tijd aan besteed. En het is het belangrijkste van de taal. Want als je het niet goed uitspreekt kom je echt nergens. Er zijn namelijk woorden die op dezelfde manier worden
geschreven, maar anders worden uitgesproken vanwege de toon en dus ook wat anders betekenen. Daarnaast zijn er woorden waarvan de klinker net een tekentje meer of minder heeft en dus anders wordt uitgesproken en ook wat anders betekent. Ik oefen in het weeshuis en ben best tevreden als de kinderen mij begrijpen. Het gaat dan nog om hele basale en simpele gesprekken maar toch. Met kleine stapjes leer je lopen en met kleine gesprekjes leer je een taal. Ook heb ik de assimil methode ontdekt. Ook dat helpt heel goed. Jammer dat ik die niet eerder heb gevonden.

verkeer
Ik heb al eerder geschreven over het vreselijke verkeer hier. Zebrapaden hebben hier geen enkele betekenis. Stoplichten soms ook niet. Vaak slaag ik er in om auto's te laten stoppen of anders gaan ze wel om je heen. Het lastige is dat ze daarbij niet in hun spiegels kijken voordat ze naar links of naar rechts bewegen. Degene die erachter rijd, moet maar uitkijken. Pas zei iemand dat brommers net als water zijn, overal waar ze kunnen komen, stromen ze. Dat wil zeggen op de stoep, op de weg, de goede kant op, de verkeerde kant op. Vooral dat op de stoep vind ik heel erg irritant. Het is al lastig genoeg hier op de stoep lopen, want er staan altijd talloze brommers op geparkeerd. Verder vind je er koffieshops (en dan echt met koffie) en straatrestaurantjes, allerlei karretjes die vanalles en nog wat verkopen, geïmproviseerde winkels, enz. Als een brommerrijder vindt dat het niet snel genoeg gaat, dan gaat hij/zij gewoon over de stoep. Vaak schieten ze hier 10 meter mee op, want dan is er een opstakel of rijdt de massa weer en voegen ze weer in. Als ze rechtsaf moeten, zou ik het nog een beetje begrijpen, maar dat is meestal niet het geval. Ik snap nog steeds niet wat deze mensen denken. Want als ze wat meer geduld zouden hebben, zou het veel effectiever zijn. Als ik op de stoep loop en ik kom ze tegen of ze komen mij achterop, dan ben ik meestal heel irritant (net als zij dus). Ik loop een beetje zigzaggend over de stoep of ik ga midden op de stoep staan en blokker hen de weg en verwijs ze naar de weg. Ik denk overigens niet dat het veel zin heeft en ze er veel van leren, maar ik hoop dat er in ieder geval eentje is die het onthoudt. Wat ook altijd heel amusant is om te zien is als de bus linksaf moet slaan en hij dus in de meest rechtse van de drie banen gaat staan. Hij gaat dan dwars door het verkeer heen linksaf en blokkeert dan vaak de weg. Lekker efficiënt. Nog grappiger is als de buschauffeur of de kaartjesverkoper dan hun arm uit het raam steken en een beetje op en neer bewegen om aan te geven dat iedereen aan de kant moet. Indrukwekkend hoor. Hetzelfde gebeurt als de bus gaat stoppen bij een halte. Blijkbaar werkt het niet als de knipperlichten gebruikt worden.
Als ik bij de bushalte sta te wachten na een dagje weeshuis is het donker (al rond 6 uur) en er rijden minder bussen, want het is al bijna 8 uur en de meeste bussen rijden dan niet meer. Ze rijden nog wel, maar nemen geen passagiers meer mee. Er komen talloze lege bussen voorbij. Waar deze heen gaan, geen idee. Het is alleen niet te zien dat ze buiten dienst zijn, want ze hebben geen paneel waarop die tekst verschijnt. Ze zien er hetzelfde uit als de bus die nog wel dienst heeft. Vaak kun je het zien omdat ze met een rotgang komen aanrijden en op de andere baan rijden. Het is vaak lastig om te zien welke bus eraan komt, want geen mooie verlichte panelen zoals in Nederland. Gelukkig hebben de meeste bussen van bepaalde lijnen hun eigen kenmerken. Zo heeft mijn nummer 4, een verlicht nummer 4 onder in het midden van het raam. De sticker met nummer 4 erop hangt links. Maar in het donker, als het regent is het soms toch lastig te zien. En als je het dan gokt en je wuift met je arm, lijkt het soms of ze doorrijden. Gelukkig stoppen ze altijd (als ze dienst hebben dan), maar soms moet je wel een stukje lopen. Ze hebben nu ook leuke panelen geplaatst, waardoor het nog lastiger wordt om een bus te zien aankomen.
Zelf inmiddels ook op een minder prettige manier kennis gemaakt met het verkeer (niet schrikken). Onlangs werd ik aangereden door een brommer. Ik was het zebrapad aan het oversteken en wachtte tot een bus voorbij was, komt er ineens een idioot snel achter die bus vandaan om hem in te halen. Ja en daar stond ik dus :-( Ik bleef op de been, maar wel wat blauwe plekken en m'n kleren vies. Gelukkig kreeg ik die schoon. Niemand stopte overigens om te vragen of alles ok was. Dat schijnt typisch te zijn voor Vietnam. Bang dat ze zelf problemen krijgen. Kan ik me wel iets bij voorstellen met een politie die soms wat extra inkomen wil. Voor je het weet heb jij het gedaan, terwijl je alleen maar aardig wilde zijn. Nou ja ook in Nederland lopen we soms door terwijl er iemand in elkaar geramd wordt, maar dan vanwege de angst om zelf klappen te krijgen. Meestal niet vanwege de politie.

ellende
Nog niet zo heel lang geleden stond ik overigens te wachten bij diezelfde bushalte. Ik kwam aanlopen en zag drie mensen gehurkt zitten, twee vrouwen en een man. Een brommer stond op de weg. Heel raar. Ik zag haar iets weggooien en daarna het weer ophalen. Intussen zag ik dat de man met een aansteker een injectienaald aan het 'schoon' branden was. En dat wat zij ophaalde was ook een injectienaald. Een les voor mij om niet meer door het gras te lopen, want voor je het weet heb je een naald in je voet. En die zijn echt niet schoon, zelfs niet nadat ze door een aansteker zijn behandeld. Ze gingen gewoon door waar ze mee bezig waren en trokken zich niets aan van mijn aanwezigheid. Ik ging een stukje verder weg van ze staan. En hield m'n tas goed vast. Want was nu wel duidelijk. Hier werd een shot genomen van het een of ander. M'n tas goed vasthouden, want zij waren met z'n drieën en ik ben een westerse, waarvan de meesten denken dat we veel geld hebben. Nou zal dat in vergelijking met hen al gauw zo zijn, maar zoveel heb ik nou ook niet weer bij me. Maar m'n portemonnee met alles erin, wil ik graag houden. Als ze klaar zijn en waarschijnlijk weer even gelukkig, stappen ze met z'n allen op de brommer zeggen mij gedag als ze langs rijden richting centrum. Heel confronterend om dat zo van dicht bij te zien. Het is een groot probleem in Vietnam. Zeker vanwege de verontreinigde naalden en dus vaak aids.

weeshuis
Met Huy gaat het goed. Als ik een keer niet kom, is hij teleurgesteld en hij is blij als ik blijf mee-eten. Heel af en toe komt hij bij mij op schoot zitten of geeft me een kus (of liever gezegd een snuf, dat is de Vietnamese manier van een kus geven of zoiets). Met de frater blijft het lastig. Gelukkig ben ik niet de enige. Met een van de grotere jongens had ik zondag nog een heel grappig gesprek. Het ging over het feit dat ik Khanh had gezien en dat hij bleef slapen. We hebben het over best intieme dingen gehad. Dus zoiets als seksuele voorlichting aan iemand die mijn zoon had kunnen zijn. Hij heeft best moderne ideeën, en die ouderwetse frater die niet eens weet wat een goede vrijpartij is, kan hem moeilijk dingen vertellen. Ik heb het geprobeerd en hopelijk neemt hij er wat van mee. Helaas waren er problemen met de frater dus is hij uit het weeshuis vertrokken. Er zijn er een heleboel vertrokken de laatste tijd. Ook wel nieuwe bijgekomen. Voornamelijk jongere kinderen. Het blijft leuk om een beetje vrouwelijke aandacht te kunnen geven aan de jongens, want de leiding is bijna allemaal man, er is een Frans meisje dat vrijwilligerswerk doet. Met haar heb ik een leuk contact en af en toe uiten we onze frustraties over de frater. Ik geef nu ook Italiaans en Duits aan een van de jongens. In het geheim, want de frater wil het niet. Onvoorstelbaar, want hoe meer hoe beter.

weer
De temperaturen zijn hier het hele jaar door ongeveer hetzelfde in het zuiden, waar twee seizoenen zijn. Soms is het iets warmer, soms iets frisser. Maar je kunt altijd zonder jas of vest rondlopen van de ochtend tot de avond. Vietnamese meiden hebben vaak een jack of een best dik vest aan. Dit is om niet bruin te worden, maar soms ook omdat ze het fris vinden. Alleen bij het zien, smelt ik al. Gelet op de klimaatgemiddelden zou het regenseizoen nu over moeten zijn. Net als in de rest van de wereld is ook hier het weer van slag. In de stad regent het altijd wel minder dan daarbuiten. Nooit hele dagen. Maar als het regent, regent het hard. Dan worden de straten gauw rivieren en is er geen paraplu of regenjas tegen bestand. Dat harde regenen duurt gelukkig nooit lang. In de Mekong heeft het wel veel geregend en hebben ze aardig overlast gehad van het hoge water. Niet zo erg als in Thailand, maar toch. Ook hier zijn tientallen mensen omgekomen.

VNR - baan
Inmiddels ben ik alweer bijna zeven maanden aan het werk. De tijd vliegt. Inmiddels heb ik het ook geschopt tot vice-chair van de HR- en training committee van EuroCham (www.eurochamvn.org/Sector_Committees/Human_Resources_&_Training). Het werk houdt onder andere het schrijven van position papers, commentaar geven op draft of geldende regelgeving (zoals een decree over werkvergunningen voor buitenlanders wat lastiger werd, en de hele buitenlandse zakenwereld stond op z'n achterste benen), enz. Een beetje zoals ik bij de Orde deed, maar dan over Vietnamees arbeidsrecht. Leuk en leerzaam. In die commissie zitten diverse mensen, maar voornamelijk echte HR-figuren en die zijn niet zo bekend met position papers schrijven enz. Het heeft me wel verbaasd dat er weinig actief werd gereageerd. Volgende week is er overleg met allerlei ambtenaren van diverse ministeries over het witboek van EuroCham. Ik mag er ook bij zijn. Ik ben benieuwd. Het vindt in Hanoi plaats en ik heb het ticket geboekt. Sindsdien zijn de data en locaties al diverse keren gewijzigd en ik hoop dat het wel rond de datum blijft waarop ik in Hanoi ben. Ik maak gelijk van de gelegenheid gebruik om de ambassadeur en de economisch attaché te ontmoeten. Als bedrijven iets willen in Vietnam, benaderen ze vaak als eerste het consulaat of de ambassade. Dus handig als ze van mijn bestaan weten. Ze kennen het bedrijf en mijn baas wel, maar persoonlijk contact is toch belangrijk. Daarnaast heeft VNR een boekje ontwikkeld dat 'Doing business with the Dutch' heet. Het is geschreven door een Nederlandse stagiaire die een paar maanden op ons kantoor heeft gezeten. Het is daarna nog wel bewerkt door mij. In dit boekje wordt ingegaan op de verschillen tussen Nederlanders en Vietnamezen Ook zijn vier bedrijven die zaken doen of hebben gedaan met Nederlanders geïnterviewd. Zij vertellen over hun persoonlijke ervaring. Er worden ook tips in gegeven aan Vietnamese ondernemers. Het is ook leerzaam voor Nederlandse ondernemers die zaken willen doen in Vietnam. Ik ben aan het googlen waar dit boekje allemaal naartoe gestuurd kan worden en met wie ik een afspraak kan maken om het te overhandigen. Het heeft nog wel even wat voeten in aarde om het boekje voor het bezoek aan de ambassadeur gedrukt te krijgen. Het zou vorige week al af zijn, maar… afspraak is afspraak werkt hier nog niet zoals in Nederland. Dat was gelet op de inhoud van het boekje niet heel onverwacht. Ik had gehoopt dat het de uitzondering op de regel zou zijn. In het boekje staat trouwens ook een foto die ik heb gemaakt op een mooi winterse dag van een mooie winterse boom.
Van de week was er een receptie van het consulaat op een beurs over alles wat met water te maken heeft, van bier, riolering tot zuivering. Op die beurs staat ook het Nederlandse bedrijf waarvoor wij een werknemer hebben gevonden en die bij ons op kantoor zit (althans figuurlijk gesproken, want hij is altijd op stap). Via hen was ik uitgenodigd voor de receptie. Die uitnodiging kwam een dag van te voren. Ik weet niet of dat Vietnamees is, maar het is volgens mij niet-Nederlands want daar meestal langer van te voren. Ik hoor dat de ambassadeur hier is, dus op een gegeven moment ga ik naar hem toe. Want Jos had hem aangewezen. Blijkt er nog een ambassadeur te zijn, die van Bangladesh. Om te kijken hoe het in Vietnam gaat met het waterprobleem. Blijkbaar stonden ze naast elkaar. Daarna ga ik naar de ambassadeur in Vietnam. Er wordt wat afgekletst, genetwerkt en weet ik wat nog meer. Ik raak ook in gesprek met mevrouw Veerman, de echtgenote van Cees Veerman, oud-minister van landbouw. Cees Veerman is hier namelijk als voorzitter van de delta-commissie. Ze wil graag meer weten over mijn vrijwilligerswerk, maar ze zegt tegen haar man dat hij even met mij moet praten. Tijdens de borrel in een Spaanse tapasbar vraagt hij naar mijn werkzaamheden en daar vertel ik dus over. Ook met anderen spreek ik erover en het raakt de mensen wel. Ze zeggen dat ik ook straal als ik over het werk vertel, zo voel ik het ook. Hopelijk heb ik weer wat zaadjes geplant voor VNR, maar wellicht ook voor het vrijwilligerswerk.
Dan een minder leuke kant van het werk. Vorige week had ik met bijna alle medewerkers gedoe. Het ging over vakantiedagen. Een had volgens mij niet genoeg dagen en dat had ik haar bericht. Toen kwamen natuurlijk de anderen ook. Ik uitgerekend op basis van info die ik van de receptioniste had gekregen. Nou toen brak de ... los. Kreeg ik reacties dat ik het allemaal verkeerd zag en dat ik toch goede mails van Vi moest lezen. Nu zal het deels aan hun slechte Engels liggen, maar de inhoud van die mails was niet echt aardig, soms zelfs onbehoorlijk. Na veel heen en weer gedoe, bleek dat Vi mij niet alle informatie had gegeven. En in plaats van dat de dames gewoon zeggen, dat de informatie niet klopt omdat ze nog dagen van vorig jaar hadden. Nee hoor zo ingewikkeld en lastig. Bovendien speelde er al iets met een van hen. Ook daar had het volgens mij voornamelijk met communicatie te maken en kennis van het Engels. Ze werd tijdens het gesprek zo boos dat ze niet eens door kon praten. Waarom het zo persoonlijk moest worden? Geen idee. Gelukkig is de accountant anders en met haar kan ik nog wel eens een beetje praten over dit. Het lijkt wel alsof ze soms vergeten dat we uit een andere cultuur komen met andere gewoonten, betekenissen hechten aan uitdrukkingen, symbolen, enz. Nou ja de tijd zal het leren, maar ik vind de dames wel eigenwijs (de meesten althans).
Wel zijn we onlangs met z'n allen wezen bowlen en daarna met elkaar gaan eten. Het was best gezellig, alleen ze blijven Vietnamees praten. Toen ik m'n werkvergunning binnen had, heb ik getrakteerd op fruitshakes Verder nemen de dames vaak fruit mee of als ze in hun geboortedorp of stad zijn geweest, lokale lekkernijen. Die ik helaas niet altijd even lekker vind.

Nou dit was het weer voor dit moment. Er schiet me even niets meer te binnen wat de moeite waard is om te vertellen. En anders is dat voor de volgende keer. Ik heb ook nog wat foto's geplaatst.