Goed nieuws (2x) en meer….

Eindelijk dan weer eens een bericht. Sorry dat het zo lang heeft geduurd. Ik ben druk geweest en de tijd is voorbij gevlogen. Zonder werk was ik bijna nog drukker dan met. Over werk gesproken…… ik heb werk.

werk
De eerste week zit er alweer op en de tweede inmiddels ook bijna. Het is niet het advocatenkantoor geworden. In het begin waren ze zo enthousiast, maar dat werd al gauw minder. Zelfs na goede aanbevelingen, hoorde ik niets. Officieel heb ik nog geen afwijzing ontvangen, maar misschien doen ze daar niet aan. Ik begrijp het niet, maar ik zal wel nooit achter het hoe en waarom komen. Het is een tijdelijke en part-time baan, maar wel heel leuk. Ik ben de legal editor van het whitebook editie 2013 van EuroCham. Enige uitleg wel gewenst, denk ik zo. Wel wat is EuroCham? De Europese Kamer van Koophandel, maar dan niet zoals de Nederlandse KvK. Europese bedrijven of bedrijven waar Europeanen werken of als aan een andere voorwaarde wordt voldaan, kunnen lid worden. EuroCham (www.eurochamvn.org) organiseert allerlei bijeenkomsten/even waar allerlei soorten onderwerpen aan de orde komen. Ook zijn er diverse commissies: banking+finance, FMCG, HR+training, nutrition, pharmaceuticals, infrastructuur, enz. Ik was vice-chair van HR+training en heb meegewerkt aan de position paper voor het whitebook 2012. Deze commissies reageren op wetsvoorstellen of andere ontwikkelingen hier in Vietnam, waarna er gelobbyt wordt. Dan het whitebook, letterlijk vertaald witboek, maar dat helpt nog niet veel. Europafielen kennen de term misschien van de EU? Nou, het is toch net iets anders. In het whitebook zijn alle reacties van de diverse commissies van EuroCham verzameld. Dit whitebook wordt dan aan de regering aangeboden en er vindt een ronde-tafelbijeenkomst plaats met de overheid. Mijn taak is het boek te herschrijven, versimpelen zodat het ook voor niet-specialisten leesbaar is. Verder help ik de commissies met updaten, moet ik de lay-out uniformeren en duidelijker zichtbaar maken wat de aanbevelingen zijn. Bovendien zorgen dat er geen overlap of tegenstrijdige dingen in staan. Het moet eind november klaar zijn, vertaald en al (niet door mij, mijn Vietnamees is nog net niet goed genoeg). Omdat er soms wat door mij moet worden gedaan, soms wat door de commissies, is het een project dat verspreid is over een langere periode. Er was geen budget bij EuroCham, maar er is gelukkig een alternatieve financiering gevonden, maar die is beperkt, vandaar part-time. Maar dat heeft weer als voordeel dat er meer overblijft, want minder ik hoef minder belasting te betalen. Er bestaat ook een kans dat na afloop er een 'echte' baan inzit, als er subsidie voor een Europees project beschikbaar komt.

weeshuis
Dan het tweede goede bericht. Alweer sinds enige tijd mag ik het weeshuis weer in. Het is me nog steeds niet duidelijk waarom, en ook daar zal ik wel nooit achter komen. Het belangrijkste is dat ik niet meer buiten de deur hoef te blijven. Ook wel handig gelet op het regenseizoen. Broeder Jerome heeft zelfs gevraagd of ik les wil geven aan drie jongens. Een is inmiddels weer weg, maar nog steeds twee, waarvan de ene eigenlijk geen Engels spreekt of verstaat. Hij kent de regels, maar daar houdt het dan ook mee op. Ja als hij iemand nodig heeft, of iets…. De afgelopen periode zijn er wel 20 nieuwe jongens gekomen en er zijn er ook wat vertrokken. De jongste is 3 en de anderen zijn in de leeftijd van 5 tot 14 en sommigen wat ouder. Het gaat goed met Huy. Ik geef hem weer Engelse les, dat wilde hij graag. Het valt niet altijd mee om zijn aandacht vast te houden, maar dan houden we er mee op. Ik heb wat nieuwe boekjes gekocht, met plaatjes en woorden erbij. Sommige boekjes hebben ook de Vietnamese vertaling erbij staan. Alweer enige tijd geleden ben ik weer op stap geweest met Huy: mijn appartement en de supermarkt. Bij het weggaan nam hij afscheid van alles, hij had duidelijk geen zin om weg te gaan. Ik krijg regelmatig tekeningen of origami dingetjes van hem. Heel lief. Ook een knuffel kan er regelmatig af, of een zoen al is dat meer een snuf. De andere kinderen zijn ook wel. Sinds er meer jonge kinderen zijn, zijn er meer geinteresseerden voor de weekenduitjes naar ons cafeetje voor een drankje of ijsje. Het jochie van 3 is een schatje. Het schijnt dat z'n moeder weduwe is en gaat hertrouwen of te arm is om voor hem te kunnen zorgen. Ja hoe belangrijk familie ook is, bij hertrouwen geldt dat niet meer. Dan gaan kinderen niet mee, die gaan naar een weeshuis. Een van de jongens, 18 jaar oud, vertelde me dat het beter is om geen ouders te hebben. Ook hij is bij zijn grootmoeder achtergelaten toen zijn moeder hertrouwde…. Van dergelijke verhalen word ik best wel verdrietig. En dan ben ik blij dat ik iets kan betekenen voor die jongens. Want als ik kom, zijn ze echt blij. Natuurlijk zijn kinderen die in dergelijke opvanghuizen wonen, aardig tegen iedere gast. Dat wordt ze wel geleerd, bovendien is het een manier van reageren, compensatie voor een gezinsleven. Wat ze nooit hebben gekend of wat ze missen. Liefde staat voor hen vaak gelijk aan cadeautjes krijgen. Dat maakte het vooral in het begin met Huy lastig.

lesgeven
Zoals ik al schreef, in de tijd dat ik niet werkte, was ik toch druk. Want ik werkte dan niet betaald, maar werkte wel. Overigens, om het nog verwarrender te maken, ik verdiende wel wat, maar het was en is een schijntje. Nu de duidelijkheid. Alweer een tijd geleden ben ik via een jongen die ik in het weeshuis had ontmoet in contact gekomen met een aantal Vietnamezen die een schooltje zijn begonnen. Onterecht maar hier heel gebruikelijk, Vietnamezen denken dat alles wat uit het buitenland komt of buitenlander/se is, beter is. Dus er was een buitenlander nodig voor de uitspraak. Dat terwijl de andere docente, goed Engels spreekt. Natuurlijk met een accent, zoals ik dat ook doe. Ik word ook uitgenodigd om de volgende dag mee te gaan vissen en ook weer mee te eten. Ik denk dat het een vrijwilligersproject is, maar later begrijp ik dat de ouders betalen. In eerste instantie zeg ik dan ook dat ik niets hoef, maar na verloop van tijd vraag ik toch een minisalaris van ongeveer 3 euro per uur. Het is een groepje van 5 kinderen van ongeveer 9-10 jaar. Ze spreken niet echt Engels. En het niveauverschil is ook best groot. Gelukkig spreek ik basis Vietnamees en kan ik sommige dingen ook in het Vietnamees zeggen, niet uitleggen. Dat mag de andere lerares doen. Het is gelukkig in de buurt van het weeshuis. Daar ga ik dus zondags eerder weg en eet niet mee in het begin, tot verdriet van de kinderen, met name Huy. Nadat ik om een vergoeding heb gevraagd, kan ik nog net mee-eten, want ik begin later. De twee jongens hebben moeite met het uitspreken van de cl en maken er een pl van, dus niet paperclip maar paperplip en niet clock, maar plock. Er zijn nog wat van die lastige combinaties. Ik herken het heel goed, want ik soms net zoveel moeite om in het Vietnamees dingen correct uit te spreken. Het heeft tijd gekost, maar de ene jongen kan het nu goed uitspreken. Hij moet soms nog wel goed nadenken... Dat is een geweldige ervaring als je dat lukt. Vanwege het feit dat voornamelijk in het Engels gaat en het voor hen lastig is, krijg ik soms ook verkeerde antwoorden op mijn vragen, omdat het buiten hun stramien valt. Ik word ook regelmatig uitgenodigd om mee te eten. Ik word gehaald bij het weeshuis vandaan en na afloop netjes bij de bushalte gedropt. Soms rijden we met wel 4 mensen op de brommer en is het even uitzoeken wie zijn voeten waar kan zetten. Over bushalte gesproken. Ik stond pas te wachten toen de man die daar stond zei dat er geen bus meer reed. Een vrouw bevestigde dat. Volgens mij hoorden ze bij elkaar. De man bood heel vriendelijk aan om me voor 70.000 dong naar district 1 te brengen. Ik zei dat de bus wel reed, tot 8 uur. Hij blijft volhouden dat er geen bussen meer komen. Nou zou het kunnen, want soms stoppen ze onverwacht of nemen ze een andere route, en er wordt dan geen mededeling opgehangen. Of zoals ik in Den Haag al heb meegemaakt, er komt niemand van de maatschappij op een brommer bushaltes langs rijden. Gelukkig komt er even later een bus aan. Een andere keer dat ik sta te wachten, gebeurt er iets heel anders. Het regent en het is donker, dus ik moet extra goed kijken, want gewoonlijk is het soms al lastig om het busnummer te kunnen ontcijferen. Opeens wordt er iets tegen me gezegd door een man die aan het andere eind van het perron staat. Nu gebeurt dat wel vaker, dus ik kijk naar hem. Hij heeft een regenponcho aan en zijn helm op. Hij praat verder, wat hij zegt weet ik niet, en opeens zie ik dat hij met zijn gereedschap aan het spelen is. Gauw kijk ik maar weer naar waar de bussen vandaan komen en negeer hem verder. Daar heeft hij geen last van, want hij gaat vrolijk door. Hij gaat er zelfs bij zitten. Even later staat hij op, trekt alles recht, stapt op zijn brommer en rijdt weg.
Dan weer over het les geven. Een van de jongens uit het weeshuis heeft besloten om weg te gaan en ergens een kamertje te huren. Hij wil werk vinden om het te betalen, maar vindt al gauw een andere oplossing. Hij vraagt of ik hem les wil geven. Gelijk met hem zullen dan ook twee meiden de les volgen, hij geeft les aan hen. Prima om hem gratis les te geven, alleen het huis waar de meiden wonen is best groot en ze hebben ook een i-pad. Dus ik laat weten dat ik betaald wil hebben. In dit geval gaat het tarief naar ongeveer 4,5 euro per uur. Aan hen geef ik 3 uur per week les. Dus alles bij elkaar opgeteld, verdien ik ongeveer 16,5 euro per week met les geven. Nou ja, ik kan er een paar keer van eten :).
Een andere jongen uit het weeshuis heeft me gevraagd of ik hem wil helpen met Engels voor het toelatingsexamen voor de universiteit. Prima. Hij komt bij mij en omdat ik niet echt een tafel heb waar we makkelijk aan kunnen zitten, gaan we naar een restaurantje hier in de buurt. Dat is van een echtpaar dat 36 jaar in de VS heeft gewoond en nu terug is in Vietnam, maar hun 4 kinderen studeren daar nog. We drinken wat en lunchen samen. Na verloop van tijd komt er een andere jongen uit het weeshuis bij en dan nog een. Die laatste is gaan werken om geld te verdienen voor zijn studie en uit het weeshuis weg te zijn. Dat werken bevalt niet helemaal, want 7 dagen per week gedurende 14 uur per dag tegen een laag salaris. Onvoorstelbaar toch. Hij had geld van mij geleend, maar dat heeft een handige werkbemiddelaar hem afhandig gemaakt door hem een baan te beloven die niet echt bestond. Afijn, het was niet veel en hij heeft er vast wat van geleerd. Hij mag in eerste instantie niet meer in het weeshuis verblijven en moet maar zien waar hij slaapt. Dan mag hij er wel slapen, maar niet eten en ook niet overdag zijn. Ja onvoorstelbaar. Katholiek noemen ze dat. Gelukkig is dat inmiddels anders en mag hij weer gewoon komen. Hij komt dus ook mee. We zitten dan in een apart zaaltje in het restaurant boven en het drankje wordt gelijk 30 % duurder, en alleen omdat ze een trap opmoeten? Nou ja, de extra rijst wordt niet gerekend. We lunchen namelijk ook met z'n vieren. Het is namelijk te laat voor de lunch in het weeshuis. Vaak wordt er geen eten bewaard. Ook 's avonds niet, als de ene (Tri) naar school is geweest. Dan moet hij met een lege maag naar bed. Ik heb voor Tri en Ngoc, de andere die toelatingsexamen doet, ook een rekenmachine gekocht. Die van hen is namelijk gestolen door jongens in het weeshuis en waarschijnlijk verkocht. Ja het zijn jongens met een bepaalde achtergrond, straatkinderen en dus niet allemaal lieverdjes wat dat betreft. Soms zijn ze wel lief, maar toch kleine diefjes. Zo geworden door de omstandigheden. Tri had me gemaild en het uitgelegd en gezegd dat hij de rekenmachine dit jaar en Thanh, de jongen die het weeshuis niet in mocht, volgend jaar kan gebruiken. Hij had er ook netjes de prijs bij gezet. Ik had in eerste instantie de verkeerde gekocht. Ik dacht dat ie genoeg functies had, zeven minder dan de andere, maar het moest toch die andere zijn. Ik terug naar de winkel, waar me gevraagd werd wat er verkeerd of niet goed was. Niets dus, behalve dat er te weinig functies op zaten. Verder geen probleem om te ruilen. Er zijn websites waar tests zijn te vinden en we maken er heel wat. Ik geef ze ook tips, zoals goed lezen en dat bij een tekst met vragen, ze niet de hele tekst hoeven te lezen om de vragen te kunnen beantwoorden. Ik kook ook twee keer voor hen. Ik kook een recept dat ik van Khanh heb geleerd: tilapia, met paddenstoelen, gember en sojabonen. Khanh heeft de eerste keer opgeschreven wat er nodig was en ik weet het nu ook. Dus om 7 uur (in de ochtend) naar de markt. Gelukkig niet heel ver weg, voor onze begrippen dan. Ik zal af en toe best teveel betalen, maar de meesten zijn heel aardig en behulpzaam en onder de indruk als ik de cijfers in het Vietnamees weet. De andere keer is het een soort van hotpot, met inktvis, bananenbloem, waterleliestengels en paddestoelen. Natuurlijk ook nog wat groen. Op de weg terug van de markt zie ik trouwens een dame die sojapudding met gembersiroop verkoopt. Dat heb ik ooit eerder in Dalat gegeten, toen Khanh het voor ons kocht. Heerlijk, maar je moet het even weten wellicht. Ze vinden het heerlijk. Een andere jongen die in het weeshuis heeft gewoond, komt ook. Ik heb nog steeds contact met hem. Hij woont nu een eindje verderop. Ik heb hem ook al eens opgezocht. Hij is op z'n dertiende met school gestopt, omdat wiskunde te moeilijk was. Hij is niet gestimuleerd om toch door te gaan. Dus hij doet al jaren eigenlijk niets. Hij is nu bijna 18. Ook door zijn jeugd en de manier van optreden van de broeder in het weeshuis, is zijn zelfvertrouwen er niet beter op geworden. Vanaf dat eerste kookmoment besluiten we bij mij thuis te studeren, want dat is goedkoper. Het is een beetje behelpen, maar het lukt. Wel lunchen we nog na afloop. Deze lessen leveren dus niets op, ze kosten me wat. Maar ik heb het er graag voor over. Inmiddels hebben de jongens toelatingsexamen gedaan en ze hebben het waarschijnlijk gehaald. Ze zouden de eerste zijn uit hun gezin die zouden kunnen gaan studeren. De broeder in het weeshuis heeft andere jongens beloofd dat hij de studie zou betalen als ze nog een jaar zouden blijven. Na dat jaar was dat niet het geval. Hij zegt altijd tegen bezoekers dat het belangrijk is en dat hij wil dat ze studeren, maar ondertussen... Hij heeft jongens nodig die voor de kleinere jongens zorgen, want er zijn nu nog maar enkele oudere jongens. Gelukkig zijn er ook wat nieuwe, zeg maar, begeleiders en die zijn best redelijk. Broeder Jerome is gelukkig vaak in zijn kamer of weg. Ik heb de jongens beloofd ze te helpen met het betalen van de studie, want als ze kunnen studeren, moeten ze dat vooral doen. Niet dat het nou altijd een garantie is dat ze makkelijker werk vinden, maar over het algemeen toch wel.

les krijgen
Thanh geeft mij nu Vietnamese les. Hij komt 2x per week naar mijn huis en dan studeren we. Ik heb nu de tijd en al gaat het al wel de goede kant op, het kan beter. Ik heb nieuwe boeken gekocht en daarin staan oefeningen. Iemand moet die nakijken en soms kan ik woorden niet vinden in het woordenboek, dus ook daarbij heb ik hulp nodig. In het weeshuis red ik me aardig met Jip+Janneke Vietnamees en ik begrijp simpele vragen ook en kan ook antwoorden (en wordt begrepen). Als ik in de bus stap, hoor ik regelmatig het woord voor buitenlander. Op een keer, zeg ik "inderdaad een buitenlander" in het Vietnamees, als de kaartjesverkoper het zegt. Verbaasd reageert hij "je spreekt Vietnamees?" Ik "ja een beetje'. Pas was ik even bij mijn ex-collega's op bezoek en de koffiedame zei ook dat ze me al lang niet had gezien, evenals de dame van de avocadoshake. Met de schoonmaaksters probeer ik ook regelmatig te oefenen en zij helpen me ook. Lezen gaat ook behoorlijk, zeker om de hoofdlijnen van een tekst te begrijpen. Het gaat me vooral om de uitspraak. In het begin hebben ze me nooit goed gedrild hierin. En in het Vietnamees is de uitspraak het allerbelangrijkst. Het wijkt echt af van een Europese taal. Beetje bij beetje kom ik er wel.

website
Een andere bezigheid waar ik de tijd mee door kom is het maken van een website voor Khanh. De website is op zich klaar. Het is het schrijven van de inhoud wat tijd kost. Het wordt een website waarop tours staan en beschrijvingen van alles wat er te zien is in Vietnam. Het begon met de standaarddingen, maar het wordt steeds meer. In veel plaatsen is meer te zien dan in de Lonely Planet of Rough Guide staat. Dus het wordt een soort zwaan-kleef-aan. Soms is er hele beperkte informatie in het Engels en meer in het Vietnamees, dus met google translate probeer ik er dan wat van te maken. Ook zoek ik waar het zich bevindt op google maps en dat valt ook niet altijd mee, want informatie is niet altijd correct. Evenmin wil ik knippen en plakken, wat anderen wel doen. Sommige zinnen vind je op wel 50 sites terug, inclusief fouten. Sommige sites hebben volgens mij google translate gebruikt om naar het Engels te vertalen en schrijven echte onzin. Ik leer heel veel, dus dat is ook leuk. Weet waar bepaalde straatnamen vandaan komen. Straks weet ik meer over Vietnam dan over Nederland qua geschiedenis en sightsee-en en meer dan Khanh. Na het schrijven volgt het op de site zetten met links enzo. Ook moeten er nog foto's bij gezet worden. In het begin was het even puzzelen hoe de structuur moest worden, maar die is nu wel duidelijk. Straks alles testen om te kijken of er geen foutjes zijn gemaakt met het maken van de links enzo. Tegenwoordig hoef je niet veel van programmeren te weten om een site te kunnen maken. Als ie klaar is, laat ik het jullie weten. Maar dat duurt nog wel even.
Ik heb leren hoe een website te maken via de website www.lesenfantsdudragon.com van de organisatie waarvoor ik vrijwilligerswerk doe. Het is een nieuwe site en er moest veel vertaald worden vanuit het Frans naar het Engels en het Vietnamees. Dat eerste heb ik gedaan, het tweede iemand anders, maar ik heb het wel op de site gezet. En dat was allemaal nog een hele klus.

Mui Ne
In het begin van mijn werkloos zijn, ben ik een paar dagen naar de kust geweest: 5 uur met de bus. Lekker aan zee en zwembad. Het hotel zou een privéstrand hebben. Nou dat was meer een 2 meter brede zandstrook iets van 1,5 meter boven zeeniveau. Foto's kunnen een verkeerd beeld geven. Het resort was in tweeën gedeeld door een weg en het deel aan zee is ouder en er werd gebouwd. Gelukkig was er aan de andere kant een super zwembad. Heerlijk gelezen, gezwommen en gebruind. Ook nog een fiets gehuurd en naar het centrum gefietst. Ik was er in 2007 met Khanh geweest tijdens onze eerste reis en heb daar hele mooie herinneringen aan over gehouden. Het was wel veranderd, heel veel Russen. Met als gevolg menu's en aanduidingen in het Russisch. Het was laagseizoen dus redelijk rustig. In 2007 hadden we een hotel op een heel andere plek, waar het minder toeristisch was.

Cambodja
30 april is ook in Vietnam een feestdag, geen Koninginnedag maar Bevrijdingsdag en 1 mei is ook vrij, want dag van de arbeid. Dus ik ben een paar dagen naar Cambodja geweest. Khanh moest werken. We waren er al wel samen geweest, maar ik had nog niet alles gezien. Ik boekte redelijk kort van tevoren, dus andere bestemmingen werden erg duur. Even nog nagedacht om naar China te gaan, waar Rian op dat moment was. De tickets waren alleen duur en ik zou een visum nodig hebben. Iets wat alleen in Hanoi kan. Een busticket was zo gekocht. Vanuit het backpackersdistrict vertrokken we om 7 uur. Bij de grensovergang kun je je visum kopen. De busmaatschappij helpt daarbij, tegen betaling weliswaar, maar je hebt weinig keus. Deze manier maakt overigens wel dat het heel lang duurt. We hebben er geloof ik wel bijna 2 uur over gedaan. Ik zit in de bus naast een Chinese meneer. We praten beginners Vietnamees met elkaar, want hij spreekt geen Engels. We redden ons aardig. Hij woont overigens al langer in Vietnam dan ik. Er is ook nog een andere buitenlandse. Dat is een Francaise die in Canada woont. Ik kom haar later tegen in Phnom Penh en we gaan samen ergens eten. Zij reist 3 maanden rond in Vietnam, Cambodja en Laos en was op weg naar haar laatste maand in Cambodja. In het hotel krijg ik in eerste instantie een kamer zonder raam. Ik protesteer, want ik heb expliciet een hotel gekozen waar dat niet was opgemerkt. Ik krijg een upgrade en dus een andere kamer. De kamer is niet ingericht zoals beloofd, maar er is een bed. De douche duurt het niet direct en de airco moet handmatig onhandig worden aan en uitgezet. Verder is hij wat lawaaierig. Maar het hotel ligt centraal. Na mijn opmerkingen op de site waar ik geboekt heb, krijg ik nog een excuusmail. Toch wel weer netjes. Ik loop rond, bezoek een museum, een pagoda, een markt en drink thee en lunch in allerlei restaurantjes waar straatkinderen en voormalige prostituees een beroep wordt geleerd. Op de terugweg weigeren ze me in eerste instantie vlak bij mijn huis te laten uitstappen, want dat kan niet. Ik denk in eerste instantie omdat ze een andere weg nemen. Dat blijkt niet het geval te zijn. We hebben al veel vertraging opgelopen en daarom hebben ze haast. Anderen mogen wel uitstappen waar ze willen, dus als ik bijna bij mijn huis ben, zeg ik dat ik in beste Vietnamees dat ik wil uitstappen. Na enig geprotesteer, laten ze me dan toch uitstappen. Het duurt maar vijf minuten.

30 april
In Nederland is 30 april Koninginnedag. Elk jaar wordt er voor de Nederlanders in HCMC een receptie bij de consul gegeven. Niet alleen bij die gelegenheid trouwens, ook voor Nieuwjaar. Ja daar betalen jullie nu belasting voor. Als ik aankom, staan er allerlei bloemstukken op de oprit. Het zijn felicitaties van andere landen voor Koninginnedag. Leuk, maar ook verspillend. Overigens zien de bloemstukken er hier vaak uit zoals bij dodenherdenking bij de monumenten wordt neergezet. Er is een uitgebreid buffet en ik kom weer een aantal bekenden tegen, ook mensen die ik nog niet eerder heb ontmoet.

oud-collega's
Ben pas ook weer eens langs geweest bij mijn oud-collega's. Het is rustig, al zijn er een paar mensen bij gekomen. De tweede (en laatste) keer was de echtgenote er, dus ik verwachtte de deur gewezen te worden. Dat viel mee. Ik heb nog naar haar kinderen gevraagd, maar ze heeft niet naar mijn werk ofzo gevraagd…. Ik was Jos (ex-werkgever) pas ook al een keer tegengekomen en heb hem netjes gegroet. Meer niet, want we zijn niet heel erg on speaking terms. Ik heb wel wat meer verhalen over hem gehoord en het is wel duidelijk dat het niet alleen aan mij ligt. Volgens hem ligt het nog steeds aan al die anderen.

Khanh
Momenteel is hij weer aan het touren. Riviercruise van My Tho naar Tan Chau bij de Cambodjaanse grens en weer terug. Wat betekent dat hij niet veel in HCMC is. Onlangs overigens weer wel even, om de toeristen naar het hotel te brengen. Dat gebeurt niet altijd en hij weet het meestal pas kort van tevoren. Een keer eerder was hij slechts heel kort, want onmiddellijk weer terug met een nieuwe groep. Als hij niet aan het touren is, is het nog steeds de vis die hem bezig houdt. Als hij hier is, eten we soms samen of koken soms zelfs samen. Het hangt er vanaf of hij met de toeristen eet of niet. Hij heeft hen echter ook wel eens naar een restaurant gebracht en is vervolgens hiernaartoe gekomen om te koken. Als hij niet hier is, bellen of sms'en we.

Nou dit was het weer voor deze keer. Ik kan nog veel meer schrijven, maar dan zijn we zo weer een maand verder. Een volgende keer weer meer. Dank ook weer voor alle mails en chats enzo.

Groetjes uit HCMC.