Bijna een jaar voorbij

Sinds het laatste bericht is er veel gebeurd en ook weer weinig. Het is nog steeds lekker warm hier, het verkeer is nog steeds een gekkenhuis en zo kan ik nog wel even doorgaan. Wat wel een grote verandering is dat ik m'n baan heb opgezegd. Ik zal niet in details treden, maar kort gezegd komt het neer op verschil van mening over veel dingen. Bovendien werd het salaris niet echt tijdig betaald vanwege onder andere cash flow problemen (wat natuurlijk mijn schuld was). Kortom, ik ben op zoek naar een nieuwe baan en heb ook al gesprekken gehad en dus ben ik optimistisch dat het goed komt. De reacties van diverse mensen zijn positief en ze begrijpen mijn ontslag. Totdat ik een nieuwe baan heb, ben ik m'n Vietnamees aan het verbeteren. Ook ben ik nog even in Nederland geweest. Hierover later meer.

Er is bijna een jaar voorbij. Aan de ene kant lijkt het al veel langer, aan de andere kant lijkt het alsof er nog lang geen jaar voorbij is. Soms lijkt het ook wel, dat hoe ouder je wordt, des te sneller de tijd gaat. Al heb ik onlangs een documentaire op discovery gezien dat de tijd alleen anders wordt als je je beweegt. Ik blijf voorlopig hier, want ik kan hier zoveel nuttige en leuke dingen doen en het is gewoon leuk met Khanh en Huy enzo. Inmiddels heb ik ook een vriendenkringetje opgebouwd, dus ik heb genoeg afleiding. Nee, ik heb nog steeds geen spijt van deze stap. Al weet ik dat er ook nadelen zijn en mis ik familie en vrienden natuurlijk best wel. Gelukkig is er skype en chat, dus dat maakt de wereld weer een stukje kleiner. Nu het reizen nog. Ik heb nog altijd hoop dat er manier wordt gevonden, zoals dat in Startrek kan, want voor een weekendje overkomen is het helaas te ver weg.

visum – eind goed al goed
Ik eindigde het laatste bericht met de visumellende. Nou het heeft een week geduurd en Michel is toch het land binnen gekomen. Wel in de tussentijd nog in Turkije en Frankrijk met het nodige oponthoud vanwege geannuleerde of vertraagde vluchten. De avond dat hij weer terug zou komen ben ik met Armelle gaan eten. De vlucht was namelijk vertraagd vanwege het slechte weer in Frankrijk. Ook in Nederland was er toen volop sneeuw gevallen. Uiteindelijk is hij de volgende dag dan toch eindelijk aangekomen. Het was nog wel nodig dat er iemand langs kwam die connecties heeft om het goed te regelen en hem toe te laten. Wat een gedoe zeg.
Op weg naar de bushalte stapte ik op een gegeven moment van de stoep op de weg en verzwikte m'n enkel. Gelet op de staat van onderhoud hier, verbazingwekkend dat het niet eerder is gebeurd trouwens. Een xe om chauffeur vraagt of het gaat en ja het gaat wel. Ik loop door al is het niet geheel en al pijnloos. Als ik aan het eind van de straat ben, maar gelukkig voordat ik bij de bushalte ben, realiseer ik me dat ik m'n portemonnee in m'n bureaula heb laten liggen, waarin ook m'n buskaartjes zitten (anders was het niet zo'n probleem geweest). Bijna altijd als ik lunch ga kopen, neem ik een klein soort zakje mee waarin m'n telefoon past en wat geld. De rest gaat in m'n la en die gaat dan op slot, waarna ik de sleutel natuurlijk meeneem. De collega's vergeten helaas nog wel eens de deur op slot te doen. Ze zien er de noodzaak niet van in. Ik heb ze proberen duidelijk te maken dat mensen vrij eenvoudig ongezien het kantoor in kunnen en dan vanalles meenemen. Niet alleen kantoorspullen, maar ook tassen en dus portemonnees. Ik dus weer terug, ook de trap weer op. Hierna weer richting bushalte. Armelle en ik eten samen in het vegetarische restaurant vlak bij ons huis, waar je heerlijk kunt eten. Ze kennen me daar intussen al. Toen ik er laatst was, wist ik niet meer wat Thao m'n vriendin een andere keer had besteld, maar de manager wist het nog. Hoezo word je in de gaten gehouden :). Ook kreeg ik van het meisje dat daar part-time werkt, zo vertelde ze me, want ze studeert nog aan de universiteit voor toerisme en is afkomstig uit Nha Trang, een gratis drankje. Het zal jullie wel weer vreemd in de oren klinken, maar het was van twee soorten bonen gemaakt waar natuurlijk suiker aan was toegevoegd. Ik vond het niet bijzonder. Aan het eind van de avond is m'n enkel toch wel redelijk gezwollen, maar ik kan nog steeds lopen. Ik moet er namelijk niet aan denken om met krukken te moeten lopen. Iedere keer de trap op en af en de bus in- of uitstappen is ook niet optimaal omdat hij niet altijd helemaal echt stopt. Zelfs zonder stokken is het al lastig, want op een gegeven moment stap ik in en voordat ik in ben gestapt, begint de bus te rijden. Mijn pijnlijke enkel is hier niet helemaal blij mee, want daar was ik juist mee op de traptrede gestapt.

eten – nog meer
Als ik 's ochtends naar het kantoor loop, koop ik regelmatig een broodje omelet voor de lunch. Dat kost maar liefst 30 cent. Het komt wel voor dat ik iets langer moet wachten, want ineens rent de dame weg met spullen en al. Dat gebeurd als ze vanuit haar ooghoeken de politie aan ziet komen. Ze heeft namelijk, net als velen, geen vergunning om te mogen verkopen. Het is echt onvoorstelbaar hoe snel alles dan verdwenen is. Nou ja verdwenen. Het staat verderop achter een auto of brommers. Dus als de politie goed zou kijken, is het niet moeilijk om alles te vinden. Ook als de politie er is en de spullen zijn niet tijdig opgeborgen is het snel verdwenen, in de vrachtwagen van de politie dan. Zo gauw de politie weer weg is, wordt alles weer netjes neergezet tot het weer een keer gebeurd. Het lijkt me niet eenvoudig om altijd op je hoede te moeten zijn. De restaurantjes verderop waar ik m'n lunch ook wel eens ga halen (rijst met groenten en vlees of vis voor ongeveer 1 euro), hebben ook wat tafeltjes en stoeltjes (kinderformaat) op straat staan. Blijkbaar hebben ze daar geen vergunning voor, want als de politie eraan komt, is het binnen de kortste keren van straat verdwenen. Je moet dan als client wel snel zijn en je bord tijdig oppakken, anders ligt dat op straat, samen met je eten. Ook hier: als de politie weg is, staat het er direct weer. Zelfs als het in beslag genomen zou worden, staat er later weer spul. Je koopt gewoon nieuw materiaal. Soms zal het ook gebeuren dat er wat toegestopt wordt, om deze ellende te verkopen. Het is trouwens niet de 'gewone' politie. Het zal wel de voedsel-en-hygiene-politie zijn. Er zijn verschillende soorten politie, maar het is me nog niet helemaal duidelijk waarvoor welke politie precies dient. Ook niet nodig, zolang je er niet mee in aanraking komt. Soms hoef ik ook m'n beurt niet af te wachten, maar word ik eerder geholpen of ik wil of niet. Ik begrijp dat Vietnamezen daarom soms negatief denken over buitenlanders. Alleen mijn Vietnamees is nog niet goed genoeg om uit te leggen dat ik dat niet wil.
Het is allemaal willekeurig, althans zo op het eerste gezicht, want de dame waar ik m'n shake tegenwoordig haal, heeft nergens last van. En ook zij heeft geen zaak met vergunning. Het is gewoon ook een 'winkeltje' op straat. Een dakgoot druppelt vlak bij het karretje in de buurt, gelukkig ernaast, en het water komt uit een kraantje waarvan mij onduidelijk is waarom daar een kraantje zit. Het afvalwater wordt vervolgens in een emmer opgevangen en in de riolering gedumpt. Een avocadoshake kost 60 cent en bestaat bij haar voornamelijk uit avocado's. Dat wil namelijk nog wel eens verschillen. Soms smaakt een shake namelijk of het fruit eroverheen gevlogen is. Er zit dan voornamelijk ijs en gecondenseerde of gewone melk in. Hier ook, maar stukken minder. Zij heeft – in tegenstelling tot een van de medewerkers waar ik eerder m'n shakes haalde – wel gehoord dat het niet erg netjes is de lepel waarmee je proeft weer te gebruiken in diezelfde shake. Nee, zij pakt wat met de ene lepel en laat dat op een andere lopen waarna ze proeft. Als het nog niet genoeg naar avocado, mango of aardbei smaakt, voegt ze nog wat fruit toe.

vervoer – nog meer
Nog even wat leuke of soms minder leuke anekdotes over het reizen per bus hier. Een keer stap ik in en ga voorin zitten. Ik krijg een hand van de chauffeur. Geen idee waarom, maar wel grappig. Een andere keer zijn er wel stoelen maar geen zittingen voorin, dus helaas geen zitplek. Weer een andere keer, staan er een paar tassen op de voorste twee stoelen. Ik denk van de chauffeur en de kaartverkoopster. Ik schuif de tassen aan de kant, zet er één op de grond en ga zitten. Ze proberen me tegen te houden en ik begrijp dat ze proberen me tegen te houden. Dan doe ik maar net of ik het niet begrijp en ga lekker zitten. Ik hoor ze iets zeggen over die buitenlander…. Ja jammer dan hoor, die tassen kunnen best zo staan. Als ik opsta om uit te stappen, is het eerste wat de kaartjesverkoper doet,de tassen weer terug zetten, zodat weer niemand kan zitten. De Vietnamezen zullen namelijk nooit zo gauw doen als ik heb gedaan. Weer een andere keer zit ik voorin en sta op om uit te stappen. Naast mij zit een jongen en die moet opstaan om mij te laten passeren. Ik heb net mijn voet naast de stoel geplaatst als de chauffeur begint te schreeuwen en hem een duw geeft, met als gevolg dat mijn voet klem zit. Ik geef een gil en het lukt me om m'n voet te bevrijden. Het leek altijd zo'n aardige chauffeur, maar die is indruk is nu weg. Ook is er een verschil in rijstijl van de chauffeurs van lijn 3 en lijn 4. Die van lijn 3 zijn altijd superongeduldig en jagen de bus over de weg, toeteren de hele tijd en veranderen regelmatig de route, althans vaker dan die van lijn 4. Daarom probeer ik lijn 3 zoveel mogelijk te vermijden. Helaas lukt dat niet altijd, want als hij aan komt rijden, neem ik hem toch maar wel, want je weet niet wanneer 4 weer komt.

flatgenoot
Het gaat hier niet om mijn gebruikelijke flatgenoten, de kakkerlakken. Onlangs had ik overigens een ontmoeting met een andersoortige huisgenoot. Ik vulde de waterkoker en ineens springt of loopt er iets uit. Ik denk direct aan een kakkerlak en geef dus een gil. Gelukkig is dat het niet, het is een hagedisje. Die blijft daarna roerloos in de wasbak zitten. Ik denk dat hij er niet uit kan komen, vanwege de steile gladde wanden. Ik zet dus een pannenkoekmes neer, waarmee hij naar boven kan lopen. Op een gegeven moment zit hij toch halverwege de wasbakwand, dus dat was het probleem niet. Het schiet echter niet op en aangezien ik er dadelijk heet water in ga gooien, geef ik hem des een zetje met de spatel, waarna hij weer roerloos op het aanrecht blijft zitten. Blijkbaar is dat hoe het werkt met deze diertjes, denkt zeker dat hij dan niet gezien wordt. Het overkomt me nog wel een paar keer, hij springt uit de prullenbak of loopt ergens anders op het aanrecht. Verder lopen er regelmatig mieren overal, zelfs over m'n bureau of je lijf. Soms lijkt het of ze bijten, maar het kan ook verbeelding zijn. Van die andere huisgenoten heb ik recentelijk weinig overlast gehad en ook geen andere ongenode gasten. De enige die wel eens blijven slapen zijn Khanh en Quy. De laatste is een jongen die in het weeshuis heeft gewoond en nu is vertrokken. Hij werkt en woont niet meer in HCMC, als hij hier komt is het soms onhandig als hij direct weer terug gaat. Dus hij slaapt op de bank. Niet erg gemakkelijk, maar hij is wel wat gewend blijkbaar. Hij werkt nu in een fabriek en huurt samen met zijn broer een kamertje. Ik heb iets van 100€ geleend/gegeven om de eerste tijd door te komen. Hij is gestopt met school, maar heeft zich inmiddels wel gerealiseerd dat dit fabriekswerk ook niet alles is. Hij denkt er dus over toch weer naar school te gaan.
Als ik weer eens in het weeshuis ben word ik gebeld door m'n overbuurvrouw/vriendin. Er is politie in het huis en er staat een ambulance met zwaaiende lichten voor de deur. Er is iets aan de hand met de man op de tweede (dus eigenlijk derde) verdieping. Als ik na een paar uur thuis kom, is er nog niet veel gewijzigd. Diverse mannen met en zonder uniformen aan praten met elkaar en vullen formulieren in. De ambulance staat er ook nog en er staat een brancard in het halletje. Ik loop naar boven en de deur van de bewuste kamer staat op een kier, maar ik kan niets zien. Er zitten ook twee mannen op de trap. Na enige tijd gaan diverse mannen de kamer in en zie ik een doos in de gang staan. Ze zijn het hele appartement aan het leeghalen. De volgende ochtend vraag ik het de manager, maar zij weet van niets, althans niet de details. Wel vertelt ze dat de man ziek was, want hij ging soms heel lang de deur niet uit, ging dan boodschappen halen en verschool zich weer in zijn kamer. Op mijn vraag waarom er dan zoveel politie was enzo, is haar antwoord dat dat gebruikelijk is bij buitenlanders. Ook vertelt ze me dat de vrouw die ik daar wel eens zag, alleen maar langs kwam en er niet woonde. De volgende dag is het matras ook weg. We krijgen geen duidelijkheid over wat er nu precies is gebeurd met de man. Ik vermoed dat ze het ons niet willen zeggen omdat ze bang zijn dat het appartement nooit meer verhuurd zal worden. Als het echt alleen maar om een ziek persoon ging, kan ik mij niet voorstellen dat er zoveel autoriteiten zouden komen. En waarom dan het appartement leeghalen. We zullen er nooit achter komen. Ook Armelle komt er niet achter.

weeshuis en (wees)kinderen
Ik heb een aantal foto's waar de kids op staan geprint en aan hen gegeven. Een van de jongens mist zijn vader heel erg en toevallig had ik een foto gemaakt van hem en zijn vader toen die op bezoek was. Hij is blij met de foto. Van de andere kinderen krijg ik niet echt hoogte wat zij ervan vinden. Als we aan het eten zijn, trekt Huy op een gegeven moment mijn kruk naar achteren als ik dat niet in de gaten heb. Ik ga zitten en val dus. Mijn reactie naar hem toe is er een van schrik en niet de beste. Hij trekt zich terug in zichzelf. Ik probeer uit te leggen waarom, namelijk dat ik schrok en dat heel gevaarlijk is, maar slaag er niet in dit goed te doen in het Vietnamees. Met hulp van Dai lukt het uiteindelijk wel. Huy maakt gelijk een soort van misbruik van mijn schuldgevoel. Samen met de meeste andere kids kijken we tv. Hij zit voor mij en gebruikt mij min of meer als stoel. Elke keer als ik weg wil gaan, zegt hij nog 10 minuten, nog 5 minuten. Op het laatst is het nog spannend of de laatste bus al geweest is of niet.
De week erna is er een soort van veiling en de opbrengst is bedoeld voor de drakenkinderen. Ik ga ernaartoe en het is leuk. Onvoorstelbaar wat sommigen betalen voor onzin en juist weinig voor mooie dingen willen geven. Na afloop gaan we met een aantal van de vereniging in mijn favoriete restaurant eten. Ik ontmoet ook degene met wie ik de week daarop meerijd naar het weeshuis voor het uitje naar het waterpark.
Ook wat het weeshuis betreft zijn er ontwikkelingen die samenhangen met de autoriteiten. Als ik kom krijg ik van Elodie te horen dat de politie is langs geweest en dat Jerome nooit gemeld heeft dat er vrijwilligers werken. Later die dag, als ik Thanh les geef, vertelt Jerome ook dat de politie is langs geweest en dat ze problemen hebben gemaakt over de vrijwilligers. Nu mag hij maar één persoon registeren en hij kiest voor Elodie, want die komt elke dag. Nu is dat laatste niet waar, maar de keuze snap ik op zich wel. Dit betekent echter dat ik voorlopig niet meer kan komen en Huy van een afstand kan volgen. Ik vraag hem wat ik kan doen, want ik heb mijn papieren. Daar krijg ik niet echt antwoord op. Hij vertelt ook de politie hem heeft gevraagd of hij wel zeker wist of er geen politieke activiteiten verricht werden als Elodie les gaf en dat hij geen verdere problemen wil omdat hij bezig is een vergunning aan te vragen. Om de een of andere reden krijg ik het gevoel dat het niet helemaal waar is wat hij zegt, maar dat het persoonlijk is. Dit wordt later bevestigd als ik via een van de jongens aan Huy uitleg dat ik voorlopig niet kan komen. Huy is op dat moment in een soort van quarantaine want hij heeft wat problemen met zijn huid. Hij is niet de enige en quarantaine is ook niet wat het is, want hij speelt ook met de anderen en raakt de anderen dus ook aan. Hij is helemaal overstuur en zo verdrietig als ik zeg dat ik voorlopig niet meer kan komen. Het doet pijn om hem zo te zien. Ik blijf zo lang mogelijk en het is moeilijker dan anders om weg te gaan.
Elodie heeft dus ook problemen, want zij dacht dat ze geregistreerd was. Ze moet nu een brief schrijven als bijlage bij het verzoek van Jerome die dat dan eindelijk gaat indienen? Verder had ze een appartementje (voorzover het zo mag heten) gevonden, alleen omdat de eigenaar niet de juiste vergunning heeft en zij een buitenlandse is, moet ze daar ook weer weg. Ze had net een aantal spullen gekocht dus baalt enorm. Nu moet ze naar een hotel, want terug naar het gezin waar ze verbleef kan ook niet, want ook dat was illegaal. Dit betekent dat ze ook eerder terug moet naar Frankrijk, want de kosten zijn hoger.
We zijn met een groep andere kinderen en de organisatie naar een waterpark 40 km van HCMC vandaan geweest. We vertrekken rond 9 uur. Ik ga samen met Coca (haar bijnaam) op de brommer. ze heeft een lekke band gehad, dus we hebben iets vertraging. Ik weet niet helemaal meer precies de weg, ik heb altijd wel goed opgelet als ik meereed, maar het is alweer even geleden. Op een gegeven moment weet ik het niet meer en bel Jeff. Hij zegt dat hij me komt halen. Coca heeft gevraagd aan mensen waar het is in het Vietnamees, en natuurlijk beter dan ik, blijkt het om de hoek te zijn. We gaan er met de bus naartoe en onderweg moeten we nog stoppen. De chauffeur blijkt niet het goede rijbewijs te hebben voor deze bus. De non gaat er naartoe en opgelost is het probleem. Bij het park aangekomen, komen er ook anderen die helemaal met de openbare bus zijn gekomen of met de brommer, omdat niet iedereen in de bus paste of te ziek zou worden. Je moet betalen voor de entree en vervolgens ook voor het zwembad. Het is een aardig eindje lopen en met twee treintjes en een stuk lopen, komen we bij het zwembad aan. De jongste kinderen trekken hun kleren uit en zijn klaar om te zwemmen. Ze hebben geen zwemkleding aan, gewoon hup in hun ondergoed. Het is namelijk nog steeds gebruikelijk in short en t-shirt te zwemmen en niet in badpak of bikini. Ik ga samen met de grotere kids naar de kleedhokjes. Zij in hun en ik in mijn zwemkleding. De mensen kijken naar mij, maar ik vind het zwemmen in een onderbroek toch raarder dan in een bikini. Gelukkig ben ik niet de enige in een bikini. Af en toe komen er golven en daar tegenin zwemmen is best vermoeiend. De nonnen waken als moederkloeken over de kids, ze mogen vooral niet te ver weg. Op een gegeven moment gaat een stel met een hele grote doorzichtige plastic bal spelen. Daar kun je in en dan ronddraaien op het water. De kids hebben heel veel lol. Ik minder, want word bijna geplet tussen twee van die grote ballen als ik foto's aan het maken ben. Ik duw terug, maar tegen veel kinderen valt dat niet mee. Rond lunchtijd kleedt iedereen zich weer aan en hierna is het lunchen. Na de lunch gaat een aantal mensen zich nog laten behandelen door de doktersvisjes. Dat zijn vissen die je dode huid opeten en ook bekend zijn vanwege wat ze doen voor psoriasis patiënten. Je moet wel tegen kietelen kunnen trouwens en zelfs als je dat kunt, is het soms best een heftig gevoel. Hierna nog een laatste attractie, een ijsje en weer naar het weeshuis terug. Ik wil direct vertrekken, maar dat lukt niet want voordat we kunnen weggaan, staat er soep op tafel. Nou ja eten moeten we toch en het is niet beleefd om te weigeren, bovendien heb ik altijd lekker gegeten. Met Coca rijd ik mee terug en we hebben weer een lekke band. Twee gaten, veroorzaakt door een spijker die er die ochtend niet is uitgehaald. We hebben een vrouwelijke fietsenmaker. Grappig om te zien, toch wel.
Na het uitje ga ik langs om met Elodie te kletsen. Binh ziet mij aan komen lopen en rent op mij af en springt in mijn armen. Ik loop verder en ook Huy komt op me afrennen. De kids vertellen dat Jerome er niet is, dus dat ik rustig kan binnenkomen. Die keer doe ik dat. Later niet meer, want ik weet niet in hoeverre de buurman of de andere verantwoordelijken het doorgeven aan Jerome. Met Huy spreek ik af dat ik zal komen, later dan voorheen en dat we elkaar dan buiten het weeshuis zullen zien. Wel spreek ik nog de twee jongens die graag naar de universiteit willen, maar tegen wie Jerome heeft gezegd dat ze eerst een tijd in het weeshuis 'moeten' werken voordat ze verder studeren. Ik vertel hen dat ik hen wil helpen, alleen zonder dat hij het weet. Ze zullen erover nadenken. Huy vertelt dat hij de week ervoor diverse keren wakker werd tijdens de siësta en iedere keer ging kijken of ik er was. Nee dus, hij is blij dat ik er nu weer ben. Hij zegt dat hij verdrietig is als ik er niet ben en blij als ik er wel ben. En ook heel blij als we wat gaan drinken.
Ook Alexander heeft zo zijn problemen met het verlengen van een visum. Hij heeft gezegd dat hij voor een bepaalde organisatie vrijwilligerswerk doet. Een dat kan niet, want hij heeft een visum dat dat niet toestaat. Daarnaast is men niet happig op die organisatie. Er schijnt geïnfiltreerd te worden in NGO's om politiek te bedrijven. Hij komt dus terug naar HCMC om via Marc (van de drakenkinderen) zijn visum verlengd te krijgen. Marc kent namelijk iemand bij de immigratiedienst en die kan wellicht helpen. Als hij terug komt, is er geen enkel probleem. Hij kan zonder meer in het weeshuis. Jerome zegt dat het voor hem anders ligt dan voor mij. Ja hoezo dan…. wel hij mag hem wel en mij dus niet. Na een heel scenario besproken te hebben met Alexander en Elodie, bel ik Jerome en vraag om hem te mogen ontmoeten om een oplossing te vinden. Hij zegt dat hij het al uitgelegd heeft en dat hij me wel een mail sturen want hij heeft het druk. De moed zakt me in de schoenen en de tranen zitten hoog. Want dit gaat niet eenvoudig opgelost worden. Huy is op dat moment in de buurt en ziet dat. Ik probeer het in het Vietnamees uit te leggen. Het lukt niet echt, maar hij heeft de oplossing alweer klaar. Hij zegt dat als ik zo rond 3 u om, hij klaar is met de siësta en het schoonmaken en dat we elkaar dan kunnen zien in ons cafeetje of op de bank voor het weeshuis. Als Marc enige tijd later met Jerome, zegt deze dat de politie mij al een tijdje in de gaten houdt omdat ik politieke activiteiten zou verrichten. Mijn klomp breekt en ik vraag me af hoe dit nu heeft kunnen bedenken. Wel vindt hij het goed dat ik Huy ontmoet en mee op stap neem. Hij weet niet dat ik gewoon kom en buiten het weeshuis, soms bij de buren op de stoep zit of in het cafeetje. Hij heeft me gelukkig nog niet gezien. Soms rijdt hij weg om naar de mis te gaan, maar ik heb hem nog kunnen vermijden. De kids vragen wel waarom ik niet naar binnen komt. Ja lastig uitleggen. Degenen die me zien, zijn altijd wel blij me te zien en komen een praatje maken, om kauwgom of m'n telefoon voor spelletjes vragen.
Als ik na de reis naar Nederland bij het huis aankom, waarschuwen ze Huy en die komt op me af rennen. Ik geef hem de klompjessleutelhanger en de nieuwe short en het t-shirt die ik voor hem heb gekocht. Hij verslijt de broeken, net als andere kinderen, snel. Ze dragen ze contstant, want aan pyama's doen ze niet. En ze spelen en ravotten wat af. Bij veel kinderen zitten er gaten in of zijn ze gescheurd. Er is niemand die ze maakt. Ooit was er een oudere mevrouw die dat deed, maar dat is al lang geleden. Soms zitten die gaten precies in het kruis en omdat de jongere kinderen niet altijd ondergoed dragen…. vul maar in. Verder is Huy tenger, wat voor meer kinderen geldt overigens, dus broeken die ze krijgen van buitenlanders, glijden bijna meteen weer af. Wel heeft hij riem, maar dan nog. Ik heb dus een nieuwe broek gekocht en hem wel gezegd dat hij het niet aan anderen moet geven. Ik heb geen idee of hij het begrepen heeft, maar dat maakt ook niet zoveel uit. Inmiddels weet ik hoe het werkt. De broek trekt hij na het douche meteen aan. Ik was bang dat hij te strak zou zijn, maar hij zit goed. Hij kan er dus weer even tegen.
Als ik Jerome mail om toestemming om Huy mee te nemen vraag ik hem gelijk om advies voor het probleem. Natuurlijk reageert hij daar lekker vaag op en is wel duidelijk dat het niet of niet snel opgelost gaat worden. Geen idee hoe lang dit gaat duren, maar handig is het niet. Ik mag Huy wel mee op stap nemen, dus dat scheelt weer.
Ook krijg ik op een gegeven moment een sms van een van de jongens die naar de universiteit wil. Hij wil me graag spreken. Hij blijkt niet meer in het weeshuis te wonen. In eerste instantie zou hij nog een jaar daar blijven om voor de jongens te zorgen, maar hij wil nu liever gelijk doorgaan. Hij is weg omdat er wat issues waren. Hij zou teveel op het internet spelletjes gespeeld hebben en niet naar school zijn gegaan, zelfs gestopt. Hij zou weggestuurd zijn. Hij vertelt echter dat hij ervoor gekozen heeft om zelf weg te gaan, omdat het beter is. Wel wil hij examen doen en is hij zeker niet gestopt met school. Hij vraagt of ik hem met Engelse grammatica kan helpen. Dat kan ik zeker dus we spreken af dat we dat zondags gaan doen ergens in een cafeetje. Dit omdat we ver van elkaar vandaan wonen. Met een van de andere jongens heb ik ook gesproken over zijn toekomst en studeren. Hij heeft er goed over nagedacht en wil aan het eind van dit schooljaar weg uit het weeshuis. Hij vertelt wat hij wil studeren en wat voor werk hij zou willen doen. Ik zeg hem dat het als hij Italiaans leert, dit goed is, want er zijn nog niet veel Vietnamezen die dat spreken. Gidsen Italiaans krijgen veel meer dan de anderen. Hij vraagt of ik hem les wil geven en we spreken af dat ik dat ga doen. Ook ga ik hem helpen met grammatica Engels.

les geven
Over les geven gesproken. Ik ontving pas een sms van een jongen die ik onlangs in het weeshuis had ontmoet. Hij vroeg of we konden afspreken in verband met lesgeven aan kinderen en dat ze graag een buitenlandse willen voor de uitspraak. Als we een afspraak hebben gemaakt, bericht hij dat hij onverwacht voor zijn werk naar Vung Tau moet (hij werkt in de oil & gas als ingenieur) en dat een vriend contact zal opnemen. In eerste instantie dacht ik dat hij in het weeshuis werkte, dus zeg hem wel dat hij met Jerome moet afstemmen. Later realiseer ik me dat ik hem daar ontmoet heb en dat hij daar niet werkt. Ik ontmoet de vriend, wat een vriendin blijkt te zijn, en we praten over het lesgeven in het huis van de buurman die in het weeshuis werkt. Ik heb geen idee of deze man weet waarom ik niet meer in het weeshuis kom. Hij ziet me er wel regelmatig in de buurt… We praten en het blijkt niet om vrijwilligerswerk te gaan, maar om een school. Ze willen me betalen, maar ik zeg dat ze het geld maar moeten gebruiken om iets anders mee te doen. Het gaat overigens om iets van 3 euro per uur. Zondag van 5-7 u ergens in een huis niet ver van het weeshuis vandaan. Ze nodigen me ook uit om voorafgaand aan het lesgeven mee te eten. Ik zeg dat er dan van les geven weinig terecht komt. Het blijkt dat Elodie bij een van de twee in huis gewoond heeft en ze ook in het weeshuis kwam als verpleegster. Ook nodigen ze me uit de volgende dag mee te gaan vissen. Eerst zeg ik nee, maar dan denk ik dat het goede manier is om m'n Vietnamees te oefenen. We spreken af om 9 uur de volgende dag. Hierna ga ik nog even naar het weeshuis en vervolgens naar het verjaardagsfeestje van Jeff. Ik word netjes thuis gebracht door Lien Chau samen met Coca en Sylvain. De volgende ochtend ben ik rond 9 u bij de telefoonwinkel. Hierna rijden we met drie brommers richting een industriële zone. Onderweg komen we nog in een file terecht. Met alle brommers niet echt een pretje. In dat park staan niet alleen fabrieken, maar staan ook huizen en er zijn ook visvijvers. Je kunt hier hengels huren en dan vissen. We zijn in totaal met vier kinderen en zes volwassenen. Ze doen dit vaker, blijkt, en hebben vanalles meegenomen. Rond 10 u zit ik aan de rode wijn die Elodie nog mee genomen had uit Frankrijk en eet ik Vietnamese loempia's. De lunch bestaat uit zoet-zure vissoep. Heerlijk. Ook eet ik voor de eerste keer, rijst 'gekookt' in bamboestokken. Die moet je daarna open splijten in twee helften. Ze gebruiken hiervoor kleefrijst en de buitenste rijst wordt een beetje krokant. Best lekker. Rond twee uur gaan Thuy en ik weer terug, want ik heb afgesproken in het weeshuis. Huy zegt direct dat Jerome hem bij zich had geroepen om te vertellen dat ik had gemaild om op stap te gaan. Hij zegt dat hij dan ook weer bij mij wil douchen zoals de eerste keer. Later lees ik de mail met het verzoek om een week later te gaan, want hijis naar Hong Kong. Waarom het dan niet kan, snap ik niet, maar het zij zo. Om 5 u word ik weer opgehaald en rijden we naar het huis. Als ik sta te wachten en Thuy komt aanrijden, komt Huy met twee andere kinderen en Jerome op de brommer aanrijden. Ze zijn naar de mis geweest. Huy was 's ochtends niet geweest, dus dan moest hij nu wel gaan. Volgens mij wil hij eigenlijk nog wat zeggen, maar daar is geen gelegenheid voor. Hij was volgens mij niet helemaal blij dat ik deze keer niet wat ben gaan drinken, maar slechts ijsjes kocht. Hij is namelijk weg gegaan zonder dag te zeggen. Niet erg aardig, vind ik dat. Daar wil ik het volgende week nog wel even over hebben. Het kan ook zijn omdat hij naar de kerk moest. Hoor ik volgende week wel. Al eerder hebben we het wel eens gehad over het feit dat hij graag wil dat ik van alles voor hem koop. Nu is dat iets van alle landen en alle tijden bij kinderen. Toch vraag ik hem op een gegeven moment of hij me als een soort van portemonnee ziet en me alleen maar lief vindt als ik iets koop. Nee, maar wel liever. Ja daar sta je dan…. wat zeg je dan. Ik weet wel dat hij me niet zo ziet, want af en toe krijg ik een cadeautje van hem. Een door de grotere kinderen gemaakte kaart die is afgekeurd om te verzenden of een knuffelkonijntje met I love you erop, die ze waarschijnlijk van bezoekers hebben gehad. Maakt niet uit, ik vind het geweldig en heel lief van hem.
Er zijn deze keer maar een paar kinderen, omdat het blijkbaar op korte termijn was. Het zijn twee niveaus. De twee meisjes van het hoogste niveau zijn ongeveer 12. Ik kijk het boek in en we oefenen de uitspraak en communicatie. Na een uurtje wisselen we krijg ik de jongere kinderen. Daar moet ik het niveau iets aanpassen en gelukkig spreek ik een beetje Vietnamees. Als ze het niet snappen, zeggen ze heel schattig: "I don't know", waarbij ze de schouders ophalen en de armen en handen zo houden (dat je iets op hun handen zou kunnen leggen, dus ellebogen laag en handen hoog, lastig om in woorden uit te drukken). Om 7 u word ik weer richting bushalte gebracht. De volgende dag krijg ik een sms dat de kinderen het geweldig vonden. Voor de meesten was het de eerste keer dat ze een buitenlander spraken en dan ook nog in het Engels. Het was leuk en ik was even bang dat de twee uur lang zouden duren, maar het is voorbij voor ik het in de gaten heb. Nu was het ook niet helemaal twee uur, want we moesten ook nog een stukje reizen. Vervolgens nog even wachten voor de kinderen die konden er allemaal waren. Ook wilde ik nog even naar het toilet, want dat kon eerder niet bij het weeshuis. Dat is echt een nadeel. Ik moet even wachten want iemand is aan het douchen. Ik weet niet hoeveel mensen in het huis wonen, maar het zijn er diversen en dat met maar één badkamer annex toilet. Ja weer eens met de neus op onze luxe feiten gedrukt.

Khanh
Rond Valentijnsdag, waarvoor de hele stad weer vreselijk versierd is, zou Khanh in HCMC zijn. Hij stuurt een sms die ochtend en het lijkt alsof hij nog in My Tho is. Later die avond wordt er op mijn deur geklopt en staat Khanh daar. Verrassing. De week erop zou hij een tour hebben en ook in HCMC zijn, alleen als hij die ochtend in HCMC komt, annuleert de reisleider en kan hij weer gaan. Hij belt en we spreken af rond lunchtijd. Hij is minder in HCMC dan gebruikelijk omdat hij voor een reisorganisatie werkt die riviercruises organiseert van My Tho naar de Cambodjaanse grens. Dan is hij drie dagen onderweg stroomopwaarts en weer stroomafwaarts. Het verdient beter, maar het zijn lange dagen. Op de dag die maar één keer in de vier jaar bestaat, gaan we eten in een nieuw restaurant. Het is de luxere versie van mijn favoriete restaurant. Het eten is lekker en de bediening ook prima. Toch vind ik de goedkopere variant qua inrichting gezelliger. In de week voor mijn vertrek naar Nederland en zijn lange tour, komt hij nog speciaal naar HCMC. Niet lang, want ze komen om de vissen te vangen in de kooien en daar wil hij graag bij zijn. De dag na mijn terugkomst hier weer, komt hij ook. Alleen hij moet de volgende dag weer heel vroeg weg, want er komt iemand helpen om de viskooien schoon te maken. Hard werken weer, want dat is allemaal onder water. Toen ik in Nederland was, heeft hij net als in december ook in het appartement geslapen. Deze keer was het alleen lastiger om binnen te komen. Hij belde, gelukkig kon dat, dat ze hem niet binnen lieten. Het was al best laat en hij had net en lange dag achter de rug. Ik krijg een telefoonnummer om te bellen, want ik heb het kaartje in Vietnam gelaten. Ik krijg niet direct het nummer van de Engelssprekende, dus kom ik er niet uit. Khanh belt weer en ik krijg het andere nummer. Ik leg het uit aan Ms. Trinh en ze laten hem eindelijk binnen. Gelukkig. Er was een nieuwe portier en die kende de situatie niet. En aangezien ik Ms. Trinh had gezegd dat ik er niet was…. Afijn, ik heb het haar nu uitgelegd en hopelijk is het een volgende keer geen probleem. De oude portier die hier werkte, functioneerde blijkbaar niet zo goed, dus is vervangen door een jongere. Er zijn er drie die wisselend werken en de andere twee kennen Khanh wel, dus lieten hem altijd binnen.

activiteiten
Onlangs ben ik nog naar de Mercedesfabriek hier geweest met een excursie. Indrukwekkend hoor. De kosten van de produktie hier zijn lager dan in te voeren, want er is een hoge invoerbelasting. Zelfs op gebruikte auto's. Regelmatig worden auto's van ambassades of consulaten aangeboden, waarbij duidelijk wordt vermeld dat de koper opdraait voor alle kosten. Zelfs voor dergelijke auto's moeten nog hoge invoerkosten worden betaald. De technisch directeur geeft een uitgebreide rondleiding en verteld heel veel. De loonkosten zijn hier dan wel laag, maar de machines die ingevoerd moeten worden kosten nog steeds veel geld. Hij legt uit dat, omdat er meer handwerk mee gemoeid is, het soms lastiger is om binnen de marges te blijven. Het is precisiewerk en robots zijn hierin beter. Mensen zijn beter in andere dingen. Er worden veel controles uitgevoerd om te zorgen dat alles binnen de marges blijft. Allemaal in het belang van veiligheid. Als de auto niet voldoet aan deze criteria, wordt hij vernietigd. Als het eenmaal gelast is, kan er niet opnieuw geassembleerd worden. Er worden ongeveer 7 auto's per shift gemaakt en in totaal iets van 3.000 auto's per jaar. Het zijn onder andere 250 modellen. Ik weet dat ik een dergelijke auto me niet zou kunnen permitteren met mijn Nederlandse salaris en hier liggen de salarissen liggen hier over het algemeen flink lager. Dat er dus nog zoveel verkocht worden, verbaast me. Bovendien gelet op hoe het er hier aan toe gaat in het verkeer, zou ik nooit zo'n dure auto willen. Er rijden hier zoveel brommers rond die niet altijd even goed uitkijken, dus binnen de kortste keren heb je hier en daar een deukje of krasje.

Nederland
Ik had toen ik mijn ticket boekte in november een retour geboekt binnen de drie maanden, want dat is goedkoper dan zes maanden geldigheidsduur. En omdat het dan ongeveer een jaar zou zijn nadat ik vertrokken was, zou ik dingen kunnen gaan regelen als ik zou blijven. Ik moest natuurlijk ook weer een ticket hiernaartoe boeken, omdat ik hier dus voorlopig nog wil blijven. Ik heb inmiddels zoveel airmiles gespaard met Cathay Pacific dat ik een gratis retour zou kunnen boeken. Een aantal miles zouden ook in mei vervallen, dus ik moest ze gebruiken. Om de geldigheidsduur te verlengen, moet je weer bijbetalen namelijk. Het is weer een gepuzzel. Want ik wil niet teveel miles gebruiken. Het verschilt een beetje per dag hoeveel het er zijn. En dan bedoel ik niet dag van vliegen, maar van boeken. Ook weer een keuze maken of ik een retourtje of een enkeltje neem. Lastig is dat je dus nu al moet beslissen voor de terugvlucht. En omdat het om een ticket met miles gaat, is het lastiger. Ik besluit dus een enkeltje te nemen. Na mijn ontslag probeer ik de datum nog te verschuiven, maar krijg geen gehoor op het telefoonnummer in Hong Kong noch in Nederland en evenmin een reactie op mijn mails. Jammer. Ik maak weer diverse afspraken, ga ook nog wat klusjes bij mijn moeder doen en in mijn eigen huis opruimen. Weer geen toestemming om te verhuren. Nog los van het feit dat er al zes te koop staan in de straat, en nog veel meer in de rest van Nederland, vind ik het wel makkelijk zo. Zolang ik het me kan permitteren… En ach anderen hebben een huisje in Zuid-Frankrijk, Italië of Zeeland en ik in Nederland. Ik maak ook een afspraak voor een soort van sollicitatiegesprek bij een organisatie in Nederland (agentschap Ministerie van Buitenlandse Zaken) die allerlei projecten in Vietnam gaat doen de komende tijd. Er is nog niet echt iets concreets en ook heb ik niet echt de kennis die zij zoeken, maar wellicht. De dag van vertrek koop ik nog wat laatste dingen om mee te nemen en dan op naar het vliegveld. Ik heb al ingecheckt en mijn gebruikelijke stoel gekozen. Op het vliegveld komen op een gegeven een paar Fransen naast me zitten en die kleden zich gewoon om. Hij in zijn onderbroek en zij ook min of meer, bloot bovenlijf voor hem. Ik vind het echt ongepast en bovendien in Vietnam nog meer dan in Nederland. Ik zeg dat ze ook naar het toilet kunnen. Ze trekken er zich niets van aan. Later zijn ze ook te beroerd om te wachten bij het boarden en kruipen daar gigantisch voor. Ik kom 's ochtends aan en het belooft lekker weer te worden. Het is nog wel frisjes, maar het zonnetje schijnt. Ik zie mijn buurman bij de vuilcontainer staan en roep "Wat een toeval". Hij hoort het niet en als ik dichterbij kom, zeg ik goedemorgen. Eerst antwoord hij gewoon en dan reageert hij wel verbaast. We kletsen even en dan moet hij er weer vandoor nadat ik m'n post gekregen heb. Hierna m'n tas weer inpakken en op naar m'n moeder. Gelukkig is het heerlijk weer en de dagen dat ik daar ben, kleur ik aardig bij. Daar had ik in Vietnam geen tijd voor. Nog los van het feit dat het al gauw te warm is hier en ik geen tuin of balkon heb. Ook koop ik weer diverse kledingsstukken. Gelukkig hangen de voorjaars- en zomercollectie in de winkels en kan ik genoeg vinden. In Vietnam is dat soms nog steeds lastig, vanwege lengte of smaak. Ik ben met een behoorlijk lege rugzak gekomen (voornamelijk cadeautjes) en kan dus veel meenemen. En veel wordt het. Ik heb bijna 26 kg in mijn grote rugzak en dan nog mijn kleine rugzak en laptoptas. Ik heb weer eens mazzel en hoef niet bij te betalen. Het vliegtuig is helaas vol, want de dag ervoor wegens technisch mankement geannuleerd. In de bus leg ik aan diverse toeristen uit hoe het werkt met het kopen van een kaartje. Eentje voor jezelf en eentje voor een grote koffer of rugzak. En wat het kost. Ook vraagt de chauffeur me min of meer, om iets uit te leggen. Ook al zie ik er ook uit als een backpacker, krijg ik nog meer vragen. Onder andere waar ze moeten uitstappen enzo. Grappig is dat. Op de heenweg naar het vliegveld wil de chauffeur me ook laten betalen voor mijn andere tas. Ik leg echter uit in mijn Jip en Janneke Vietnamees dat ik dat niet ga doen. Anderen in de bus hoeven ook niet voor hun kleine rugzak te betalen. Niet dat het nou om zoveel geld gaat, 10 cent. Het gaat om het principe. Ook als ik in het centrum loop, wijs ik toeristen wel eens de weg. Sommigen kijken raar, anderen zijn blij. Een keer zelfs zie ik dat een xe om chauffeur op een bon kijkt en zegt dat hij ze wel weg wil brengen naar dat adres. Ik kijk ook even, want ik weet dat sommigen soms een truc uithalen. In dit geval heeft de chauffeur niet goed gekeken. Het is namelijk een voucher voor een restaurant. Dat restaurant is ergens anders dan de reisorganisatie. Ik leg de toeristen de weg ernaartoe uit en boor het ritje door de chauffeur z'n neus.

Nou dat was weer een update met weer een hoop ontwikkelingen. Groetjes uit een lekker warm HCMC.