Tet – het jaar van de slang en meer
Blijf op de hoogte en volg Marieke
05 Februari 2013 | Vietnam, Ho Chi Minhstad
Kerst en oud & nieuw
Het onze oud & nieuw is voor mij rustig voorbij gegaan. Khanh was aan het werk en die heb ik pas op 1 januari vroeg gezien. Omdat het hier niet echt een event is, ben ik gewoon op tijd naar bed gegaan. Met kerst was hier bijna iedereen gewoon aan het werk en ging iedereen naar school. Ik heb gekookt voor een Vietnamese vriendin (Dung) en de 2 studenten. Geen typische Nederlandse kerstmaaltijd, wat dat ook mag zijn (gourmetten?, zuurkoolstampot of hutspot?), maar Indonesisch. Ik heb niet alle ingrediënten kunnen vinden, maar het was toch lekker.
Van mijn vriendin, oud-collega van EuroCham, kreeg ik een H&M jurk. De jurk is in Cambodja gemaakt, voor export bedoeld, maar zeg maar van de wagen gevallen in VN (waar hij dus eigenlijk illegaal verkocht wordt voor een veel lagere prijs). In de winkel, waar ik nu ook geweest ben, hangen ook kledingstukken voor C&A met prijskaartje in Euro eraan.
Kookkunsten
Ik heb de laatste tijd trouwens heel vaak gekookt. Niet altijd even eenvoudig, want sommige ingrediënten heb je hier niet, of zijn superduur. Zo kocht ik voor een andere keer dat ik voor de jongens en Dung kookte, een potje dipsaus voor tortillachips. Ik dacht dat het iets van 4 dollar was en dat is al duur, maar toen ik thuis het bonnetje nog een keer bekeek, bleek het meer dan het dubbele te zijn. Het moest dus wel heel lekker zijn. Dat was het ook wel, maar kopen doe ik het niet meer. Want zo bijzonder is het nu ook weer niet.
De jongens proberen alles, al is het in het begin soms voorzichtig. Ik heb overigens nog geen typisch Nederlands gekookt: aardappels, groente, vlees, want daar ben ik geen liefhebber van. Een bal gehakt of kuiltje eten vol met jus, ik mis het nog niet. Natuurlijk eet ik wel eens gebakken aardappels, maar gekookt…. nee.
Soms is het leuk omdat er hier veel andere ingrediënten zijn, maar helaas ken ik niet alles. Wel heb ik met hulp van Khanh al eens gefermenteerde sojabonen gekocht, hij had de Vietnamese naam gegeven, om een heerlijk visrecept te maken of waterleliestengels. Duurde even voor ik ze vond, maar daarna weer even ontdekken hoe ze te verwerken. Sommige mensen op de markt zijn aardig en behulpzaam, maar bij anderen heb ik soms het gevoel dat ze me meer laten betalen omdat ik een buitenlandse ben. Dan is de supermarkt handiger.
Na diverse keren rijst op z'n Nederlands gekookt te hebben en daarover verschil van mening gehad te hebben met Khanh. Onder andere omdat Vietnamezen hun rijst minder droog willen hebben dan Nederlanders en ik niet gewend aan de rijst hier, heb ik dan een rijstkoker gekocht. Het is even zoeken geweest naar het formaat, want in eerste instantie heb ik er een gekocht voor een heel gezin… Later toch maar een kleiner formaat. Ze zijn voor VN begrippen niet supergoedkoop, maar naar Europese maatstaven valt het wel mee. Nu ik er eenmaal eentje heb, is het toch wel heel handig. Je doet rijst in de pan, gooit er water bij en zet hem aan. Na verloop van tijd, slaat hij af en is de rijst gaar, tenzij je er te weinig water in doet, want dan heb je gebakken rijst of als te veel, dan heb je hele paprijst. Het appartement kwam met een magnetron, maar ik miste toch wel een oventje. Dus inmiddels heb ik ook een kleine oven gekocht. Ik heb al wat ovengerechten gemaakt, en brownies en boterkoek gebakken, die ook in de smaak vielen bij de Vietnamese en Franse vrienden. Het is een echte Pensonic. Niet alleen de Vietnamezen kunnen goed kopiëren. Gelukkig heb ik een klein supermarktje niet al te ver, dus daar kan ik vaak m'n ingrediënten vinden. En anders is er Big C, de Vietnamese variant van de Franse Geant Casino supermarkten.
Gasten
Helaas heb ik ook regelmatig ongewenste gasten, zoals mieren. Voordeel zou kunnen zijn dat ze alles eten, nou ja bijna dan want van de suiker blijven ze af. Ik dacht altijd dat ze dat ook aten. Daarentegen eten ze gedroogde chili's en kurkuma (of geelwortel). Ik moet dus heel snel spullen opruimen en goed opbergen, want een simpel plastic zakje volstaat niet. Daar eten ze zich gewoon doorheen. Ook een plastic doosje met deksel is soms niet voldoende. Je denkt dat er geen mier in kan, want de ruimte is zo klein… nou wel dus. Ik had er wat in gestopt en op een gegeven moment zie ik vanalles bewegen. Gauw op een bord de mieren eruit gevist en het in een ander blik gestopt. Valt niet mee, want de mieren zijn zo klein, veel kleiner dan die wij kennen. Soms zie je ze in colonne door de keuken lopen, in je kastjes, over je aanrecht. Verbazingwekkend hoe snel die kleine beestjes zijn met het ontdekken van eten. Het zijn diezelfde irritante beestjes die je bijten, waarna je een soort allergische reactie krijgt: plek op je arm die heel erg jeukt en zelfs beetje opzet. Naarmate je krabt, wordt de plek groter, maar afblijven, gaat bijna niet. Ik en andere buitenlanders hebben er last van, Vietnamezen niet. Mierenlokdoosjes heb ik nog niet kunnen vinden, wel spray maar het is niet zo lekker om dat in je kast te spuiten waar ook je levensmiddelen staan.
Dan hebben we nog zo af en toe de kakkerlakken op bezoek, maar gelukkig niet heel vaak want daar heb ik echt een hekel aan. Een regelmatige gast is de minihagedis, van ongeveer 2-4 cm. Die doet niets, maar kan je wel laten schrikken. Hij kruipt namelijk in de waterkoker, prullenbak, kastjes en als je die dan aanraakt of opent, schrik je want hij rent weg, en het zou ook zo maar een kakkerlak kunnen zijn. Pas zat er zelfs een hagedisje tussen de pannenlappen.
Fiets
Tegenwoordig kan ik m'n boodschappen op de fiets doen. Ik had dit jaar 2 voornemens: een fiets kopen en voorlopig hier blijven. Nou de eerste is vervuld: ik heb een fiets gekocht. Het heeft even geduurd vanwege de rijstijl van de Vietnamezen en dat ik het liefst een elektrische zou willen. Het is soms namelijk wel heel warm om te fietsen en dan zou ik de motor aan kunnen zetten. Maar elektrische fietsen zijn hier zo klein, dan kun je amper fietsen. Ik wilde een fiets en geen brommer, want daar zijn er al genoeg van en die zorgen al voor voldoende vervuiling. Met fiets beweeg je ook nog lekker. Bij de fietswinkel heb ik verschillende fietsen uitgeprobeerd, maar vanwege het formaat kwam ik bij de duurste uit: 4 miljoen dong (ongeveer 150 euro). Ik ben er heel erg blij mee. Het is overigens wel aanpassen want de medeweggebruikers gedragen zich heel anders dan in Nederland. Het is soms net een soort achtbaan, maar dan constant van spoor wisselen. Je moet gewoon meedoen met hen: rijden, brutaal zijn, niet kijken maar gaan. Ja, hand uitsteken en een beetje omkijken doe ik dan nog wel, maar voor de rest... Ik ben wel voorzichtig hoor. Het is toch lekker relaxt omdat ik nu meer vrijheid heb om ergens heen te gaan en je heel eenvoudig van het ene naar het andere kunt zonder te hoeven kijken hoe de bus rijdt. Het onhandige is wel dat ze niet overal waar je je brommer kunt parkeren, je fiets kunt parkeren, want levert minder op. Of je moet hem heel ver ergens achteraf wegzetten. In Vietnam worden brommers en fietsen niet zoals bij ons, zomaar ergens neergezet. Er zijn overal bewaakte stallingen. En dan is stalling een ruim begrip. Dat is soms in een gebouw dat ze gaan afbreken of op een terrein waar ze nog gaan bouwen of waar dan ook. Je hoeft je fiets dan niet op slot te zetten. Omdat er met kaartjes gewerkt wordt, zou je niet een fiets die niet van jou is, mee kunnen nemen. Ik zet hem echter wel op slot. Als ik hem niet in de stalling kan zetten, zet ik hem maar met het slot om de paal. Ik zie dan in gedachten altijd een Vietnamees met een grote tang ergens vandaan komen, die als ik in de winkel ben, het slot doorknipt en er met mijn mooie fiets van doorgaat. Natuurlijk ga ik nog regelmatig met de bus, want soms is het ver of te warm. Kaartjes zijn 25% duurder geworden per 1 januari en kosten nu 25 eurocent ipv 20. Voor ons een klein verschil, maar voor de Vietnamezen best veel.
Reizen, Vietnamees, enz.
Momenteel heb ik niet echt een betaalde baan en ik wacht op toekenning van een EU-project. Ik zou ook op zoek kunnen gaan naar een baan, want wie weet wordt het niets met die baan. Maar ik heb nog geld en genoeg andere dingen te doen. Ik ben nog bezig met de website voor Khanh, vooral met de content schrijven dan. Dat kost heel veel tijd. Alles vinden, controleren en herschrijven. Soms zelfs vertalen. Ik weet straks meer dan Khanh, dat wel. Ik ben ook nog steeds bezig met Vietnamees leren. En ik maak maar van de gelegenheid gebruik om te reizen. Vietnam heeft 63 provincies en ik heb ze nog niet allemaal gehad. Dus een mooi moment om er wat te bezoeken en tevens m'n Vietnamees te verbeteren.
Tra Vinh
In eerste instantie ben ik naar Tra Vinh gegaan. Dat is een provincie die aan zee grenst. Er wonen Khmer, dat zijn Vietnamezen die van Cambodjaanse oorsprong zijn. Dit deel van Vietnam was vroeger van Cambodja en na de Franse tijd is het Vietnamees geworden. Ik ben naar het oost busstation gegaan, want daarvandaan vertrekken de bussen naar de Mekong Delta. Net als in veel steden en zelfs dorpen ligt het busstation buiten het centrum. In een grote stad als HCMC zijn er zelfs meer en het hangt ervan af waar je naar toe gaat, welke je moet hebben. Als je op het busstation aankomt zijn er heel veel loketten. Het hangt van je bestemming en maatschappij af welke je wilt hebben en iedereen roept naar je, want ze willen je een kaartje verkopen. Ik kom uiteindelijk aan bij het loket dat tickets naar Tra Vinh verkoopt. Ik vraag hoe laat de bus vertrekt en wat het kost, in het Vietnamees, en ze verstaat me ook. De bus vertrekt ruim een half uur later, dus dat is prima. Ze maakt me duidelijk dat ik moet wachten voor het loket en dat ik er uiterlijk 10 minuten voor vertrek moet zijn. Ik ga op zoek naar het toilet en een soort van bewakers vragen me waar ik heen moet, niet het toilet maar bestemming. Ik zeg Tra Vinh, maar ook dat ik al een kaartje heb gekocht. Als ik uit het toilet kom, wordt ik bijna meegesleurd naar een bus. Ik zeg dat ik niet met hen meega, maar bij hoog en laag houden ze vol van wel. Dan laat ik aan een dame m'n kaartje zien en eindelijk geloven ze me. Ik denk dat het misverstand is veroorzaakt door de plek waar ik tegen de bewakers had gezegd dat ik al een kaartje had, want de bus vertrekt daar vlakbij vandaan. Ik koop nog een broodje gebakken ei voor onderweg en ga terug naar het loket. Daar blijkt de andere wachtende dame inmiddels vertrokken te zijn en de kaartjesverkoper loopt met me mee naar de plek waar de bus stopt. Blijkbaar vertrekt hij niet vanaf het busstation. Veel maatschappijen hebben namelijk een eigen kantoortje waar ze reizigers verzamelen en waar je ook vaak gratis naartoe gebracht wordt vanuit huis. Ik had het ook kunnen regelen, maar dan moet je de tijd al weten dat je wilt vertrekken en heel goed Vietnamees kunnen per telefoon. De bus komt eraan en is bijna vol, maar er zijn nog een paar plekjes. Ik kom te zitten naast een dame die niet erg blij is, om een of andere reden. Misschien omdat ze nu dichter bij het raam zit? Ze blijft redelijk ruim zitten, maar na een beetje duwen neemt ze alleen haar eigen plek in beslag. Na een paar uur stoppen we ergens om te lunchen en te plassen. Ik vraag in het Vietnamees hoe lang we stoppen: 20 minuten. Vervolgens wordt dan na enige tijd dan de naam van de busmaatschappij en het kenteken omgeroepen als ze gaan vertrekken. Ik zit al in de bus als er ineens vanalles geknutseld gaat worden aan de motor. Deze wordt altijd een tijdje van te voren aangezet om de airco te laten draaien. Goed voor het milieu en de motor, maar niet heus. Om er weer uit te komen, moet ik even geduld hebben want de deur is dicht en aangezien de motor uit is, wordt er niet gekoeld. Als eruit, kijk ik naar de werkzaamheden. Er wordt een of andere riem vervangen. Als chauffeur in Vietnam moet je niet alleen kunnen rijden, maar ook kunnen repareren. Bussen zijn vaak al wat ouder en krakkemikkiger. Het is na enige pogingen gelukt en we vertrekken weer. Bij het busstation, althans kantoor van de maatschappij aangekomen, neem ik een brommertaxi om naar het hotel te gaan. Op dat moment even vergeten dat je ook weggebracht wordt naar je bestemming (allemaal in de prijs inbegrepen). Ik kom bij het hotel aan en krijg een ruime tweepersoonskamer op de 3e verdieping en daarom goedkoper, want geen lift. Ontbijt is niet inbegrepen. Ik ga op verkenning uit. Ik loop naar de markt en drink/eet een chè, sweetsoup. Ik had gevraagd wat het kostte en toen ik moest betalen vroeg ze meer. Ik dus vragen hoe het zit en ze legt het uit. En ja weer allemaal in het Vietnamees. Ik loop verder en kom bij een Khmer pagoda uit. Ik neem foto's, loop rond, neem nog meer foto's en er komen een paar monniken op me af lopen. Ze praten Engels, een beetje dan. Ik klets even met ze en loop nog wat verder rond, waarna ik terugga naar waar ze zitten. Gedurende ruim een uur kletsen we verder in het Engels, Vietnamees, woordenboek en zij in het Khmer. Ze vragen me de oren van m'n hoofd over waarom ik daar ben, waarom in Vietnam, over Nederland en of ik hen geen Engelse les kan geven…. Na verloop van tijd, luidt de klok en gaan ze bidden. Ik beloof ze de volgende dag terug te komen. Ik loop naar het hotel en eet onderweg een heerlijke vegetarische soep voor 50 eurocent. Ik had in het hotel gevraagd of ik een fiets kon huren, dus de volgende ochtend ga ik eropuit met de fiets. Eerst nog even wat onderhandelt over de prijs, want eerst is het 70.000 dong, maar fiets is te klein, dan een grote nieuwe voor 100.000 dong. Daar hebben ze alleen de sleutel van het slot niet van. Dus komt er iemand van buiten het hotel met een grote, niet nieuwe fiets. Ze vragen dezelfde prijs, maar ik zeg dat deze niet nieuw is. Ik zeg dus 85.000 dong, zegt het meisje 80.000, ze laat het ook met haar vingers zien. Prima. Ik vertrek en ga naar een vijver en oude pagoda die heel belangrijk zijn voor de Khmer. Ondertussen kom ik nog andere pagoda's tegen, waarvan er veel nog in aanbouw zijn. Tegenover die oude pagoda, zou een Khmer museum moeten liggen. Het gebouw ligt er wel, maar er is niets te zien. Niet duidelijk of ze aan het herinrichten zijn of dat het gesloten is. Ik fiets terug en eet op de markt: rijst met gegrilde varkenskoteletten. Rond 17u weer richting de pagoda. De monniken van de dag ervoor zijn er niet, wel anderen en studenten uit Cambodja. Dan komen ook de anderen. We kletsen weer verder en ze vragen me naar m'n facebook accountnaam. Ik vraag hun namen en laat ze dat opschrijven. Omdat het Khmer zijn, hebben ze maar 2 namen. Ze zijn tussen de 23 en 39 jaar oud, en de jongeren studeren aan de universiteit. Rond 19u vertrek ik, want ik heb trek gekregen. De monniken eten maar 2x per dag: 's ochtends rond 5u en dan rond 11u weer. Ze mogen nog wel drinken. Ik had de receptioniste van het hotel laten bellen naar de busmaatschappij om een plaatsje te reserveren. Ik was namelijk op zoek geweest naar het busstation, maar de bewegwijzering was niet eenduidig en om nu heel veel kilometers voor niets te fietsen…
Ik heb m'n wekker gezet, want ik word om 6.30u opgehaald. Op een gegeven moment lijkt het of ik een telefoon hoor, maar ik ben in de badkamer. Dan, het is 6u, wordt er geklopt. Ik doe open en het is iemand van het hotel die iets zegt over een auto. Ik begrijp dat ie er al is. Ik zeg dat ik nog niet klaar ben en dat ie pas om 6.30u zou komen. Het gaat allemaal in het Vietnamees en mijn hersens zijn nog niet helemaal wakker, bovendien met een handdoek om je heen ook niet erg comfortabel. De dame praat op gewone snelheid. Als ik dan beneden kom, begrijp ik eindelijk dat ze me alleen heeft willen wekken. Ik betaal en de jongen zegt dat de fiets 90.000 dong kost. Ik zeg dat afgesproken was 80.000. De jongen heeft geen 10.000 terug, dus uiteindelijk wordt het 80.000. Ik kan echt al wel het verschil horen tussen 80 en 90 in het Vietnamees en ook in het Engels…. De auto komt op de afgesproken tijd en we vertrekken om 7u. Dit keer in een hele luxe bus met fauteuilstoelen. Wel wordt er nog regelmatig gestopt om mensen op te pikken of ze te overtuigen om met deze bus mee te rijden. Hij is namelijk niet vol. We stoppen weer ergens voor lunch en rond 12u ben ik weer thuis. In de bus probeerde ik duidelijk te maken dat ik naar district 3 wilde en naar mijn straat. Alleen de man van de bus begreep me niet. Een dame die achter mij zit, begrijpt het wel, ook al is zij ook 100% Vietnamees. Met de brommertaxi wordt ik thuis gebracht.
's Avonds komt Khanh, dus ik ga in de loop van de middag naar de supermarkt om boodschappen te halen om te koken.
Familiebezoek
Behalve bezoek van insecten, heb ik ook ander bezoek gehad en krijg ik het nog. Mijn neef is begonnen in het noorden met een groepsreis en toen hij in HCMC was, zijn we samen gaan eten. We hadden contact gehad over het tijdstip, maar ze waren al veel eerder terug. Gids heeft minimale werktijden. Ik heb hem nog wat dingetjes laten zien hier. Hij had maar een halve dag citytour gehad, met de gebruikelijke dingen zoals postkantoor, notre dame, war museum, reunification paleis, Ben Thanh markt. We hebben in mijn favoriete restaurant gegeten en ik heb lekker gepronkt met mijn Vietnamees, ha ha. We zijn op de 23e verdieping van het Sheraton hotel geweest, waarvandaan je een uitzicht over het centrum hebt. Gewoon doen of je wat gaat drinken, even zitten en dan gewoon weer gaan. Drankjes zijn namelijk heel erg duur en dan komen er nog BTW en servicekosten bovenop. Ik was op de fiets gekomen en die had ik netjes op slot voor het hotel gezet, met toestemming van de bewaker. Toen we terugkwamen: fiets weg. Ja, zo zwaar is hij niet en slot zo doorgeknipt. Na verloop van tijd bleek gelukkig dat ze hem binnen hadden gezet. Wel een opluchting, want ik had geen enkel bewijs dat ik hem daar had neergezet want geen kaartje ofzo gehad.
De volgende dag zijn we met de bus naar mijn appartementje gegaan en omdat mijn neef lang is, bijna 2m, heeft hij veel bekijks. Hij paste eigenlijk niet in de bus, staand dan. Er zaten wat Vietnamezen en die keken naar hem, dus ik zeg in het Vietnamees: Lang he! Beginnen ze heel hard te lachen, waarschijnlijk nervositeit en zich afvragend wat ze allemaal gezegd hebben. Niet wetend dat ik nog maar een beperkte kennnis heb. Bij mijn appartement aangekomen, kijken ook mijn buren hun ogen uit. Ook zij beginnen te lachen als ik zeg dat hij lang is. We gaan per bus terug en we eten bij Ben Thanh markt. Die omgeving verandert 's avonds in een night market: eettentjes en vooral veel verkooptentjes. Deze keer heb ik wel een kaartje gekregen toen ik mijn fiets parkeerde bij het hotel, maar hij staat weer binnen. Eerst wilden ze me niet laten parkeren, maar toen ik zei dat het de dag ervoor wel mocht, mocht het ook nu. Ik praat nog even met de bewaker en hij zegt dat ik na 2 jaar goed Vietnamees spreek. Ja Vietnamezen zijn nu eenmaal vaak aardig en praten je naar de mond, want ze willen niet dat je afgaat, of wel je gezicht verliest. Zij willen dat trouwens ook niet en dat geeft een groot stempel op de cultuur, de samenleving.
Eind februari komt m'n moeder met een vriendin op bezoek. Ik heb de tickets geboekt en dat was nog een hele klus, vanwege het tijdsverschil. Regelmatig naar het kantoor van Cathay geweest om prijzen te vragen en dan weer met Nederland contact te hebben. Ook een traject bedacht hier in Vietnam, want om nu alleen in HCMC te blijven is ook zonde. De afstanden, vervoersmiddelen en ook het feit dat de dames voor de eerste keer in zo'n warm klimaat zijn bepaalt de route. Khanh gaat met ons mee de Mekong in een paar dagen, hij is net even vrij. Via een reisbureau regel ik de rest. We gaan naar Bac Ha, want daar is een leuke markt met een minderheidsgroepering, de Flower H'mong. Met de auto heen en trein terug. Dan Hanoi en vervolgens naar Halong Bay met een overnachting op een junk. Ik heb de tickets naar Hanoi en vanaf Haiphong via internet geboekt. Ik had een typefout gemaakt in een van de namen, dus ik naar het kantoor van de vliegtuigmaatschappij. Ik dacht dat ik flink moest betalen, maar het viel mee. Het was gratis. Op weg naar huis, ben ik nog even het Zuid-Vietnamese vrouwenmuseum binnengelopen. Natuurlijk gaan we ook dingen bekijken in HCMC, maar vooral mensen ontmoeten: mijn studenten, de kids in het weeshuis, vrienden enz. Ze slapen in mijn appartement, dus ik slaap geïmproviseerd op de grond met kussens.
Bac Lieu, Soc Trang en weer Tra Vinh
Na het bezoek van m'n neef ga ik weer verder op ontdekkingstocht. Ik laat Tri bellen naar Mai Linh busmaatschappij, maar op dat moment geen gehoor. Ik bel, maar ze spreken geen Engels. Ik schakel Khanh in. Hij laat weten dat ze me om 7.30u komen ophalen. Ik sta op tijd klaar, maar er komt niemand. Khanh belt om te vragen of er iemand is gekomen en als dat dus niet het geval is, belt hij weer. Dan verschijnt er een brommertaxi die zegt Bac Lieu. Inderdaad, en ik zeg Mai Linh. Geen reactie. Ik kom aan bij het kantoortje en zie een heel andere naam op de bus staan. Ik bel Khanh en hij zegt dat Mai Linh niet komt ophalen. Hij zal het in de drukte vergeten zijn te vertellen, maar het zorgde even voor verwarring. We vertrekken in een klein busje dit keer. Na 2 tussenstops onderweg, komen we aan in Bac Lieu. Tijdens een van de stops, ga ik naar het toilet, maar ik zie geen wc-pot of gat in de grond (zoals ze die in Frankrijk of Turkije hebben). Het enige gat dat ik zie, is een soort van afvoerputje… Wat nu, want dat lukt me niet. Ik loop naar het volgende hokje en daar is een mini mini wc, althans heel laag. Die dus maar uitgeprobeerd.
Ik had in m'n reisgids een hotel gevonden en ze zetten me netjes af. De chauffeur had me gevraagd waar ik heen moest en toen ik het uitsprak, begreep hij me niet. Ik laat het adres aan een medepassagier zien en die zegt waar het is. Het commentaar is niet van de lucht als we aankomen, want het hotel ziet er niet supermodern uit. Ik had ook even moeten controleren op internet hoe ver van het centrum… Nou ja, een les voor de volgende keer. Het hotel is niet super, maar er is een bed, airco, toilet, douche; en ik heb mijn zijden slaapzak bij me. En om nou op zoek te gaan naar een ander hotel…., voor een nacht moet het lukken. Ik loop naar het centrum en loop rond. Bac Lieu is een slaperig en beetje vervallen stadje. Het marktgebouw staat er nog wel, maar wordt niet gebruikt. Kinderen en volwassenen verkopen loterijkaartjes. Een brommertaxichauffeur wil me rondrijden, maar ik zeg dat ik loop. Dan begint de verkoopster van rietsuikersap een praatje. En als ik het niet snap, herhalen ze het. Ik zie een museum, maar dat is al dicht. Voor de volgende dag. Er zouden ook huizen uit de Franse tijd en een Chinese pagoda ergens moeten zijn, maar ik vind ze niet. Langs de rivier wordt volop geklust. Als avondeten eet ik een typisch gerecht uit dat deel van de Mekong: bun nuoc leo. Het is noedelsoep met garnalen en wat groenten. Niet heel bijzonder vind ik. De volgende ochtend loop ik naar het museum. Dat blijkt te worden verplaatst, dus maar 2 zaaltjes ingericht, wel met informatie in het Engels. Het meisje spreekt me ook in het Engels aan en legt uit waar ze naar toe gaan: naar een van de Franse villa's. Ik loop die kant op en vind ook gelijk de Chinese pagoda. Een man spreekt me in het Engels aan. Hij zat tijdens de oorlog in het leger. Hij laat me de pagoda zien en het Chinese schooltje ernaast. De kinderen zijn aan het eten en slapen. Ik heb volop bekijks, want veel buitenlanders komen hier niet. Ik geef nog wat geld aan de directrice van de school en loop terug naar het hotel. Ik pak m'n spullen en loop naar het busstation. Daar vraag ik naar de bus naar Soc Trang. Ze zeggen me op een bankje te gaan zitten. Op een gegeven moment komt er een klein busje aan en ze zeggen dat ik mee kan. Ik had de dame naast me horen zeggen dat dit een lokaal busje was, maar ….. alles kan veranderen. De ene zegt dat het 50.000 kost naar Soc Trang, dan zegt de andere 60.000. Ik reageer dat de andere al 50.000 had gezegd. Na een paar honderd meter, worden we overgedragen aan een andere bus. Het was dus alleen maar op passagiers te ronselen, met een percentage voor de minibus. De grote bus, is een stuk minder modern en de chauffeur moet eerst water, of olie bijvullen. We vertrekken en na enige tijd komen we aan op het busstation van Soc Trang. Ik had eerder uit kunnen stappen, maar de dame begrijpt me niet of wil me niet begrijpen. Als ik uit de bus stap, word ik 'aangevallen' door hongerige brommertaxichauffeurs. Ik kijk eerst even rond voor informatie naar Soc Trang en ze blijven me min of meer volgen. Hierna zeg ik het adres en naam hotel en ze begrijpen me niet. Dat gebeurt me vaker met namen. In het Vietnamees praten over gewone onderwerpen lukt het wel. Hij rijdt me naar het hotel en ik check in. Dit keer is ontbijt inbegrepen. Ik loop naar de grootste Khmer pagoda en bezoek de klei pagoda. De laatste heeft die bijnaam, want alle beelden, objecten zijn van klei gemaakt. Ik drink ergens nog wat rietsuikersap en er lopen een paar jochies rond. Ook eentje van een jaar of 2. Hij heeft blijkbaar nog niet veel buitenlanders gezien, want hij durft niet voor mij langs te lopen. Hij begint zelfs te huilen. De andere jochies hebben daar wel lol om en we wisselen begripsvolle blikken uit. Ik heb namelijk gevraagd of hij bang is en het antwoord was bevestigend. Ik loop nog naar een andere pagoda, 3 verdiepingen hoog en krijg een privé rondleiding in het Engels. Aan de receptionist vraag ik hoe ik in Tra Vinh kom. Er zijn 2 manieren. De lange weg via Can Tho en de korte met overvaren met een pontje, wat meer vaardigheden van m'n Vietnamees vraagt. Iets om over na te denken dus. Ik wil weer naar Tra Vinh, want ik heb geprobeerd via facebook contact te krijgen, maar niet gelukt en ik wil weten of ze geïnteresseerd zijn of ik een keer langer terugkom om ze Engelse les te geven. Ja dan is dit de enige manier, want via internet had ik geen emailadres ofzo gevonden van de pagoda.
De volgende dag loop ik naar de vleermuis pagoda. Die heet zo omdat er talloze vleermuizen in de pagoda zouden moeten 'wonen'. Ik bekijk de pagoda, maar zie geen vleermuis. Er loopt een meisje rond en we raken in gesprek. Ze heet Yen, is 9 jaar oud en gaat 's middags naar school. Ze laat me de vleermuizen zien, die in de bomen hangen. Het zijn er heel veel en heel groot, althans groter dan die ooit mijn kamer zijn binnengevlogen, meer ter grootte van een meeuw. We kletsen verder en als ik iets niet goed uitspreek, corrigeert ze me en als ik haar niet begrijp, probeert ze het op een andere manier of herhaalt ze het. We kijken nog naar Khmer jongens die op traditionele instrumenten spelen en ik praat met wat monniken en een man die een trommel aan het verven is. Als ik weer terug loop naar het hotel, loopt Yen met me mee tot haar huis. Ze zegt dat ze het heel leuk vond om met me te praten.
Bij het hotel aangekomen, vraag ik nog een keer info over het traject per veerboot naar Tra Vinh. Ik had al gekeken op internet, maar niet heel erg duidelijke informatie. Ik ga met de brommertaxi, die ze voor me bellen naar de bushalte. Daar staat een andere die me voor weinig wil meenemen. Ik twijfel even, maar aangezien ik niet weet hoe vaak de bus gaat en hoe laat hij komt, doe ik het maar. Eenmaal onderweg rijdt de bus ons voorbij. Gelukkig staat hij een eind verderop een hele tijd stil en hij haalt ons niet meer in. Bij de veerboothalte aangekomen, spreken allerlei mensen me aan en proberen me alles te verkopen. Ook staan er 2 mannen aan wiens kleding je kunt zien dat het geen lokale Vietnamezen zijn en misschien zelfs helemaal geen Vietnamezen. Er komt er een op me af en hij blijkt wel Vietnamees te zijn, maar in de VS te wonen. Hij legt uit dat de mensen goede bedoelingen hebben en hij vraagt waar ik naar toe ga. Zij blijken ook naar Tra Vinh te gaan. De boot vertrekt en we hebben een transfer op een eiland. Je zou kunnen lopen, maar ook een brommertaxi nemen. De man regelt het en betaalt. Hij betaalt ook het drinken en de veerboot. Dan komen we aan de andere kant van de rivier en moeten we op de bus wachten. Ik had begrepen dat het zo'n 30 minuten zou duren. Het worden er uiteindelijk flink wat meer: ruim 2 uur en de laatste van die dag (van de misschien 2 of 3). Naar het toilet gaan is daar nog een hele onderneming. Er hangt een soort van doek aan een paal, wat als deur moet fungeren, door het voor het hokje te hangen. De vloer is heel glibberig vanwege het mos (of weet ik wat nog meer) dat er groeit. Ik glijd bijna uit, maar weet me staande te houden. Gelukkig. Na een rit in een sardienenblikje, want heel veel mensen in de bus, komen we in Tra Vinh aan. De Amerikanen stappen eerder uit. Ik herken de buurt en vraag de bus te stoppen. Ik leg een brommertaxi uit waar het is, uiteindelijk gaat hij akkoord met 10.000, althans zo lijkt het. Alleen blijken er 3 hotels met dezelfde naam in die straat te zijn en hij weet een bepaalde straat niet, dus rijden we wat rond. We komen er, omdat ik weet hoe ik er moet komen. Ik geef hem 20.000 omdat we wat meer gereden hebben. Hij zegt dat hij 40.000 wil. Dat is echt teveel voor het kleine stukje dat we hebben gereden, maar hij beklaagt zich bij mensen die daar staan. Ik check in en loop snel naar de pagoda, want het is bijna 18u. Een van de monniken van de vorige keer zit er en ik leg uit waarom ik terug ben. Hij is blij verrast. Ook de anderen komen en we kletsen een hele tijd. De jongste van de groep vertelt dat hij na Tet geen monnik meer zal zijn. Makkelijker. Ik kom er niet helemaal achter waarom en of voor altijd of alleen tijdens de studie. Ze vragen wanneer ik dan kom, ik zeg na Tet en nadat m'n moeder weer weg is. Ik stel voor de volgende dag terug te komen en al les te geven. Dat vinden ze een goed idee. Rond 19u ga ik weer eten: de heerlijke vegetarische soep.
De volgende ochtend ontbijten en naar de pagoda. Aangezien er ook les in het Khmer wordt gegeven, hebben ze echte klaslokalen. Ze openen het lokaal en we beginnen. Af en toe met het woordenboek en af en toe beschrijven. Een monnik vertrekt, want hij moet op zoek naar eten. Dat betekent rondlopen en hopen dat mensen je eten geven. Er blijven er 2 over. Ze bestellen netjes thee voor mij. Hoe het gaat met betalen, weet ik niet, want de monniken mogen niet betalen. Rond 11u gaan ze eten en ik ga naar hotel. Deze monniken zijn overigens geen vegetariërs. Er zijn 10 dieren die ze niet mogen eten. In principe ook geen dieren als ze speciaal geslacht zijn voor hen. Ik heb weer afgesproken rond 15u. Ik eet nog rijst met gegrild varkensvlees voor die tijd en loop naar de pagoda. Daar aangekomen is er niemand. Dan komen ze te voorschijn en we gaan weer verder. Een van hen is naar de universiteit, dus weer wat anderen. In eerste instantie met de laptop als schoolbord, want er zou les zijn in het lokaal. Als het plekje in de zon komt, gaan we toch het klaslokaal binnen en vervolgen we de les daar. We stoppen rond 17.30u en kletsen weer verder. Ik heb hun telefoonnummers gevraagd en emailadres, zodat we contact kunnen hebben over de periode dat ik langer kom. Mijn maag begint op een gegeven moment te rammelen en ik ga eten. De monniken eten niet, maar zij zijn het gewend. Ik had gezien dat er ergens banh xeo, Vietnamese pannenkoeken, werden verkocht, dus daar naartoe. Ze zijn helaas op, dus op zoek naar iets anders. Het wordt pho. In het hotel heb ik gevraagd om een plaatsje naar HCMC in de bus te reserveren voor 13u. Voordat ik vertrek geef ik namelijk nog een paar uurtjes les.
Als ik aankom, blijkt dat er nog maar 1 monnik over is, de ander vertrekt naar huis voor de Tet. Hij wordt door z'n vader opgehaald. Monniken mogen namelijk ook niet zelf een brommer besturen. De reden waarom is me niet duidelijk. Rond 11u ga ik lunchen en terug naar het hotel. De auto om me naar de bus te brengen komt rond 12.30u. Er is wat verwarring over welke maatschappij het nu is, maar het belangrijkste is dat er een reservering is gemaakt. Het is een bus met stoelen die eigenlijk meer ligstoelen zijn. Een nadeel is dat ze op Vietnamese lengte zijn gemaakt. Ik pas er dus niet goed in. Je voeten gaan namelijk in een soort kastje onder de stoel van degene voor je. Het is gelukkig maar voor ruim 4u, maar een volgende keer maar weer een gewone stoel.
Rond 18u weer thuis. Weer 3 provincies van m'n lijstje af, nog maar 28…
Studenten en kids
In de tussentijd ben ik een soort pleegmoeder geworden van een jochie van 3. Hij heet Trung en heeft nog wel een moeder, maar geen vader meer. Trung kan heel goed met gebaren uitleggen wat hij wil. Verder praat hij alsof ik alles begrijp, maar gaat over tot gebarentaal als hij wat wil. Hij is heel blij met een ballon of gewoon een knuffel. Hij speelt graag spelletjes. Hij woont in hetzelfde huis als Huy. Hij is de jongste van de groep jongens. Er is een vrouw die kookt voor iedereen, maar ervoor zorgt dat Trung doucht. Ik heb Tri, een van de studenten het laten uitleggen aan Huy. Om jaloezie te voorkomen. Met Huy gaat het goed en ook de andere kids zijn steeds blij als ik kom. Zelfs de andere begeleiders. Van mijn 2 studenten, is er 1 alweer gestopt is, om een hele stomme reden (waarvan hij al wist voordat hij begon). Daar ben ik dus niet blij en voorlopig betaal ik geen volgende studie meer voor hem. Met de ander gaat goed en geeft mij Vietnamese les. Ze wonen nu met z'n 3en in een kamer, want er is een andere jongen bijgekomen die in de examenklas zit. Thanh, zo heet hij, moest weg als hij extra klassen voor het toelatingsexamen voor de universiteit bleef volgen. Onbegrijpelijk. Broeder Jerome blijft rare reacties vertonen. Zo vertelde hij pas dat ik niet zo vaak meer kon komen, want er was niets te doen…. Ik doe al maanden niets, alleen spelen en er zijn. Even later is er overigens weer een Franse vrijwilliger. Onlangs zag de broeder dat ik met een aantal kinderen wat aan het drinken was. Doe ik al 2 jaar en hij weet dat. Zegt hij opeens dat hij dat niet wil hebben. Alles om het plezier van wie dan ook te bederven. De volgende keer dus maar ijsjes voor iedereen gekocht. Hij blijft schipperen en meebuigen, maar het kost wel moeite want zo willekeurig. En vooral ook irritant omdat het niet leuk is om te zien hoe hij probeert het plezier van de jongens te vergallen en ze de grond in te boren. Het zal wel zijn eigen ongelukkige jeugd zijn of zoiets.
Vrijwilligerswerk
Regelmatig zet ik informatie op de website: www.lesenfantsdudragon.com, maak de nieuwsbrief, maak de notulen van de vergadering van de vrijwillgers en sinds 1 januari ben ik de penningmeester. Samen met een Franse vriend hebben we ook ideeën ontwikkeld voor de vereniging, alleen is de president niet altijd even gemakkelijk. Die vriend is een kebabshop begonnen samen met zijn vriendin. Lekker, maar helaas wat ver weg. Wel overleggen we bij hem en dan eet ik een kebab voor nog geen euro en een crèpe met banaan en chocola. Want ze verkopen ook hartige en zoete crèpes. Het valt overigens niet mee om zo'n onderneming te runnen. Personeel komt en gaat, zonder soms te vertellen dat ze niet komen of met smoesjes.
Nou dit was het weer voor nu. Ik heb nog wat foto's geplaatst. Om de een of andere reden zijn al m'n andere foto's verdwenen.
Chúc mừng năm mới! Gelukkig Nieuwjaar!
-
05 Februari 2013 - 17:20
Charissa:
Lieve Marieke, Wat een mooi verslag weer, ik ga hem uitprinten en vanavond bij een kopje marokkaanse thee lezen. De tijd gaat dan misschien niet twee keer zo snel, maar word je wel 2x zo oud als je 2x per jaar oud en nieuw viert? ;-) xC -
05 Februari 2013 - 20:35
François:
Hier je rondreizende neef, Toen je wegfietste bij het hotel had de bewaker van de Stalling het nog
over je dat je die fiets gekocht had voor 4 mil dong. Leuk om te lezen hoe je naar die provinciedorpjes
reist, ik kan me de situatie ook wel een beetje indenken.
Alvast een Goed Nieuw Tet!
-
06 Februari 2013 - 12:46
Miranda:
Hallo Marieke, wat een lekker lang verslag weer. Leest lekker weg en geeft een heel goede indruk van jouw belevenissen in Vietnam. Dank daarvoor en een heel gelukkig nieuwjaar toegewenst!
Veel liefs, Miranda -
06 Februari 2013 - 19:33
Petra:
Hoi Marieke, gelukkig nieuwjaar! Wat schrijf je toch grappig en gedetailleerd.
Veel liefs, Petra -
01 Maart 2013 - 14:26
Inge:
Hoi Marieke, wat een prachtig verhaal weer. Het is nu het jaar van de slang is dat positief of hebben de Vietnamezen daar geen mening over ? In ieder geval wens ik je een heel goed nieuwjaar en dat al je wensen mogen uitkomen! Veel liefs van mij en ik zou het erg leuk vinden als het doorgaat dat Laura en Vera jouw kant op komen om vrijwilligerswerk te doen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley