Eindelijk weer een update

Neem de tijd, want het wordt weer een lang verhaal na 5 maanden. Het was niet rustig omdat ik niets meegemaakt heb, integendeel. Eergisteren is het witboek aan de pers gepresenteerd tijdens een persconferentie. Dat project zit er dus op. Ik heb tijdelijk wat anders. Later meer over het nu, eerst over het toen.

Witboek – EuroCham
Het is af, maar het ging niet altijd even gemakkelijk. Het ene hoofdstuk ging makkelijker dan het andere, en dat had vooral te maken met de voorzitter van de commissie of auteur. Soms update ik het hoofdstuk en wijzigde het in de lay-out die we min of meer als standaard hadden en stuurde het naar de auteur met meestal heel veel vragen en opmerkingen. Dan kreeg ik het terug en vaak kon ik de tekst weer aanpassen, want de lay-out was niet gevolgd, vooral de aanbevelingen waren te lang of ontbraken. En het was nu juist de bedoeling dat deze zichtbaarder werden.
De vragen en argumenten zagen op argumenten en stellingen die in de tekst stonden, om onderbouwingen te vinden. Vaak kon ik wel wat op internet vinden. Soms waren het krantenartikelen. En al kun je niet alles geloven wat er in de krant staat…, het betekende in ieder geval dat het niet de privé mening is van de schrijver. Ik ben namelijk van mening dat het te vaak voorkwam dat er iets in stond wat of niet goed onderbouwd was of niet neutraal genoeg. Dat betekent ook dat er veel voetnoten zijn, wat weer betekent dat het boek dikker is geworden. Soms kreeg ik het hoofdstuk geupdate terug, maar kon dan aan de slag met de lay-out en de vragen. Soms kreeg ik ook helemaal geen reactie, of duurde het lang. Op het eind ook het hele document doorgelopen om eenheid te brengen in. En het laatste hoofdstuk met statistieke informatie moest ook nog afgemaakt worden. Onvoorstelbaar hoe lastig het is om actuele informatie te vinden. Het heeft overigens weer eens duidelijk gemaakt dat rekenen niet mijn sterkste punt is. Er staan nog steeds rekenfouten is. Geen idee hoe het kan, want zo ingewikkeld zijn de berekeningen niet. Ook in andere hoofdstukken staan nog fouten trouwens. Dit komt deels doordat we met dropbox werkten. Dan kun je vanaf verschillende computers aan hetzelfde document werken. Dan moet je het alleen wel iedere keer bewaren en afsluiten, anders werk je niet aan de laatste versie. Of je collega werkt aan dezelfde versie en daar kom je pas achter als je het bewaard. Erger nog, ze weigeren met dropbox te werken en ook dat hoor je pas later als je de versie netjes hebt gelay-out. Soms werd een document weggegooid en dan ontkennen dat je het gedaan hebt, niet wetende dat dropbox dat allemaal registreert. En het dus te achterhalen is wie wat gedaan heeft.
Niet iedere auteur was even blij met mij op het moment zelf, maar uiteindelijk is iedereen tevreden. In ieder geval mijn 'baas'. Voor mij was het heel leerzaam en interessant. Ik heb met managers van grote Europese bedrijven hier in Vietnam gesproken en ook dingen te horen gekregen over hoe dingen werken in Vietnam (of eigenlijk juist niet), maar die niet op papier gezegd konden worden.
Als er een hoofdstuk klaar was, werd het naar de vertaler gestuurd. Dit leverde weer een boel werk op voor Dung, mijn collega. Zij controleerde namelijk of iedereen dezelfde termen had gebruikt en of het goed vertaald was. Mijn Vietnamees is inmiddels redelijk, zodat ik soms zelfs fouten kon ontdekken.
Toen de hoofdstukken dan eenmaal klaar waren, begon het printproces. Ook een hele ervaring. Ik had het al in een goede lay-out gegoten en het zou handig zijn als je er dan een pdf van kon maken die vervolgens geprint zou worden. Nou helaas werkt het zo niet in Vietnam. De tekst werd in een nieuw programma gestopt, waarbij alle lay-out verloren ging. Dus inclusief voetnoten. Het hele proces ging daarom zo langzaam, want alles moest handmatig worden ingevoerd. Toen ik de eerste drukproef kreeg, werd ik een beetje wanhopig, want zoveel fouten. En als ik dan de correctie kreeg, stonden er nieuwe fouten in. Om wanhopig van te worden, zeker gelet op de beperkte tijd. Ze waren volgens mij ook niet blij met mij. Waarom moest ik nou zo pietluttig zijn over de lay-out… Ze hebben het nooit gezegd, maar volgens mij wel gedacht. Hier meer over de persconferentie: http://www.eurochamvn.org/News/EuroCham_News/EuroCham_launches_the_Whitebook_2013. Helaas niet op de foto, want ik was maar de legal editor. Dit zijn de voorzitters van de commissies, mijn baas en de bestuursleden.
Ik heb in ieder geval een visitekaartje afgegeven voor als volgend jaar het Euro-Aziatische Business Centre met Europese subsidie er is. De EU moet de beslissing nog nemen, maar er is goede hoop. Ik moet opnieuw solliciteren, want andere baas en andere structuur, dus nieuwe kandidaten.
Voor de komende periode heb ik overigens wel wat te doen. Een nog op te richten commissie had mij gevraagd een voostel te schrijven om een aantal stukken voor hen te schrijven, inclusief fee. Ze hebben het geaccepteerd, dus daar ben ik de komende tijd mee bezig. Leuk en leerzaam weer, en staat goed op mijn CV. Wellicht dat er nog wat andere dingen langskomen, maar dat is nog niet zeker. Er komt zeker iets en ik verveel me niet. Veel geld heb ik niet nodig, dus ook dat is geen probleem.

Weeshuis
Gedurende de zomer zijn er talloze nieuwe kinderen gekomen en anderen zijn vertrokken. Er wonen nu weer ongeveer 45 kinderen. De gemiddelde leeftijd is nu een stuk lager dan voorheen, want er zijn vooral jonge kids gekomen. Ook zijn er nieuwe zeg maar toezichthouders gekomen. Deze zijn een stuk aardiger en hebben meer met de kids gespeeld en gesproken dan de broeder, de manager Jerome, in al die jaren. Ze moeten af en toe streng zijn, want anders krijgen zij op hun kop. Ondanks alles is de sfeer er een stuk beter op geworden, zeker als Jerome er niet is. Want als hij er wil is, zijn het vaak negatieve toespraken, de kinderen doen het nooit goed, altijd wat te zeuren. Het beetje zelfvertrouwen dat sommigen hebben, lekker verpletteren. Waarschijnlijk heeft hij zelf een slechte jeugd gehad, en de geschiedenis herhaalt zich. Tijdens de zomer is het huis ook verbouwd, want er waren wat lekkages. Gedurende die periode hebben de kids in een ander huis verbleven. Het was wat minder ruim en primitiever, want geen bedden. Niet dat dat nu veel uitmaakte, want die bedden hebben ook geen matrassen, slechts een bamboe matje. Het is maar wat je gewend bent. De sfeer was vaak ontspanner, want de broeder verbleef in het andere huis, dus was er minder vaak. Er was een grote binnenplaats waar de kinderen lekker konden spelen, groter dan in het andere huis en niet met tegels of steentjes waar je vreselijk aan kunt bezeren. Het ligt een stuk lager dan de straat, dus als het regende – en als het hier regent, dan worden er echt zwembaden leeggegooid en kan de riolering die ook niet super is, het niet aan – liep het vol. Een keer hield het niet snel op met regenen en scheelde het maar een halve centimeter of het was het huis binnen gelopen. Toen ik naar huis ging, regende het niet meer maar er stond nog wel water. Dus tot aan mijn enkels wadend naar het pad en vervolgens naar de bushalte. Eerder was ik op weg naar de bushalte vanuit huis en ook toen moest ik waden door het water. Het is gelukkig warm, dus dat geeft niet. Schoon zal het water niet zijn, maar niet teveel over nadenken als je er doorheen loopt, en ook blijf je niet droog door het spetteren van het water. Gelukkig droogt het snel.
Nou was de verbouwing behalve het repareren van de lekkages echt niet nodig. Het huis ziet er nu zo luxe uit, dat ook de buren zich afvroegen of het wel nodig was…. Voor dat geld kan zoveel anders gedaan worden. De Duitser, wiens vereniging het huis gefinancierd heeft en de dagelijkse kosten betaalt, vind het nu een mooi huis. Nog even een zijspoor. De Duitser was er onlangs en stoorde zich aan het feit dat Elodie (Franse vrijwilligster die daar gratis lesgeeft) en ik meeaten, van 'zijn geld' en sowieso het feit dat we er waren, althans volgens de broeder (die durfde niet te zeggen dat Elodie daar gratis les geeft en ik ook wat bijdraag, er voor de kinderen ben en een beetje informeel lesgeef). We werden dus vriendelijk doch dringend verzocht om niet te komen als hij er weer zou zijn. Ja, mensen die voor een NGO werken, zijn soms raar. Sommigen komen ook hier om te genieten van de Vietnamese dames of voelen zich te goed om met de bus te reizen. Net als in het bedrijfsleven, maar in de NGO-wereld verwacht je het niet of in ieder geval minder. Hetzelfde geldt trouwens voor degenen die een weeshuis of iets dergelijks runnen, je zou verwachten dat het ze doen omdat ze voelen dat ze iets kunnen betekenen. Vaak is het helaas zo dat ze het doen omdat anderen dan vinden dat ze zulke goede mensen zijn. En als je er maar kort bent, krijg je die indruk ook. Alleen als je er langer bent, ontdek je dat het vaak jammer genoeg anders ligt.
Terug naar het huis. Er is nu een bibliotheek, maar de boeken staan achter slot en grendel. Lezen doen ze dus niet veel. Helaas. Gelukkig is de sfeer nog steeds anders dan voorheen, vanwege de begeleiders, tenminste als de broeder er niet is.
Er komen regelmatig bezoekers en de broeder vertelt vaak een ander verhaal, zonder zich te realiseren dat ik er vaak bij ben en dan de verschillende versies te horen krijg. En hij vertelt mij ook dat als ik bezoekers meebreng ik vooral moet vertellen hoe hard ze geld nodig hebben. Nou met zo'n huis overtuigt dat niet (voorheen al niet). Hij heeft me zelfs gevraagd, toen ik naar Nederland ging, om te werven voor hem. Hij stuurde me mails waarin hij super aardig was, waarschijnlijk al vergeten hoe hij zich eerder heeft gedragen. Afijn ik net zo (vals) aardig terug doen en zeggen dat ik mijn best zou doen.
Huy is nu niet meer een van de jongeren en vindt het soms lastig te accepteren dat ik ook aardig ben tegen andere kinderen. Ik heb hem nog niet uit kunnen leggen dat hij nog belangrijk is, maar dat ik hem niet kan voortrekken. Ik moet dat wel doen want er zijn jongens die zich anders gedragen als hij in de buurt is. Huy is jaloers. Begrijpelijk want anders dan voorheen, maar ik ben niet zijn moeder en voorkomen moet worden dat hij zich 'beter' voelt of dat de anderen hem anders behandelen. Afijn lastig. Ik heb bijvoorbeeld een knuffelbeest gegeven aan Dung (6 jaar), want hij had er geen. Sindsdien gedraagt hij zich anders, want ik heb de indruk dat Huy wat gezegd heeft. De kwaliteit van de knuffel is trouwens onvoorstelbaar slecht. Natuurlijk zijn de jongens wat ruiger, zeker omdat er soms ook gevoetbald of gerugbyd wordt met knuffels, maar nadat ik hem had gekocht zag ik al dat het materiaal heel slecht geweven was. En ruilen is hier een stuk lastiger, niet alleen vanwege de taal. Inmiddels heeft de olifant geen staart meer en twee hele grote littekens want hij was bijna uit elkaar getrokken (vanwege niet zachtzinnige behandeling en omdat de stof slecht geweven was). En zo goedkoop was hij nou ook weer niet. Pas ook een knuffelbeest gegeven aan Trung, de jongste (3 jaar), want ook hij heeft er geen. Hij was helemaal blij. Hij knuffelt ook regelmatig of komt op schoot zitten en vraagt dan vaak om snoepjes en doorzoekt (of probeert) m'n tas. Nou geef ik wel eens, maar lang niet altijd. Ze krijgen al zo vaak snoep. Trung is trouwens een grote charmeur. Toen ik onlangs naar een diner ging en me had omgekleed in een variant van de ao dai (Vietnamese traditionele kleding), bekeek hij me van top tot teen en zei: wow, wat mooi. Zo lief. Ook andere jongens maakten complimenten, zo schattig. Ze houden je goed in de gaten, want als je iets nieuws hebt, merken ze het op. Van Linh krijg ik regelmatig jasmijnbloemen, onlangs zelfs een armband die hij had gemaakt. Die groeien in de tuin en hij weet dat ik die lekker vind ruiken. Een andere jongen kwam pas ook bij mij zitten en wilde geknuffeld worden. Toen ze hoorden dat ik een aantal weken naar Europa zou gaan, reageerden ze eigenlijk allemaal dat het zo lang was. Dit soort momenten zijn echt onvergetelijke en onbetaalbare momenten voor mij en ik hoop dat ik ook dat zij ook voelen dat ik veel om ze geef en dat ze er ook wat positiefs aan overhouden.
Een van de oudere jongens, Thanh, die van de zomer tijdelijk niet overdag het weeshuis in mocht is nu bezig met zijn laatste jaar op de middelbare school. Hij volgt ook extra klassen. De broeder doet echter moeilijk en torpedeert zijn zelfvertrouwen, en ik probeer dat te compenseren. Onlangs was er een soort van openbaar spreken demonstratie in het Engels en De broeder zei tegen de gasten dat hij zoveel moeite heeft om Thanh te begrijpen als hij Engels spreekt. Ook had hij tijdens het eten al gezegd (in het Vietnamees) dat Thanh alleen maar aan zichzelf denkt en wil pronken met zijn Engels buiten het weeshuis maar niet erin. Met als gevolg dat sommige jongens nu anders doen naar Thanh, want zeer beïnvloedbaar. Nou spreekt Thanh soms wel eens te snel, maar hij is echt vloeiend in Engels en slim bovendien. Dus om te zeggen dat zijn Engels slecht is, is echt niet waar. Bovendien laat de broeder hem normaalgesproken altijd in het Engels spreken. Dus de broeder maakte zichzelf eerder belachelijk. Ik heb in de bus naar huis een sms gestuurd dat hij het super had gedaan, zeker gelet op die opmerkingen. Bovendien moest hij iets heel ergs positiefs over de broeder zeggen, wat bovendien niet eens waar is. De broeder heeft Thanh al gezegd dat hij moet stoppen met de extra klassen of moet vertrekken, want hij verstoort de discipline. Bovendien kan hij hem nu niet gebruiken voor allerlei klusjes. De broeder weet echter niet dat Thanh ergens heen kan en ik hem zal helpen.
Ik heb al eerder geschreven dat ik de ben begonnen om wat te drinken, of een ijsje te eten, op zaterdag en zondag. Voorheen was dat simpel: Huy en afwisselend wat andere jongens. Aangezien de meeste groot waren, was het geen probleem. Nu wil iedereen graag mee en ik probeerde het te verdelen, maar sommigen zijn nu eenmaal meer haantjes de voorsten dan anderen en ik kan niet altijd onthouden wie wel en wie niet was mee geweest. Ik zag dat het ook niet eenvoudig was te begrijpen voor de kids waarom wel of juist niet mee. Daarom heb ik een schema gemaakt en iedereen weet nu wanneer hij aan de beurt is. Dit betekent overigens niet dat sommigen niet proberen om elke week mee te gaan, maar dan heb ik mijn schema en dan is het weer duidelijk. Overigens gaat Huy wel elke week mee. Ja, kon moeilijk anders. En ik geloof ook niet dat dat nu grote problemen geeft. Soms is het eieren lopen.
Wat ook grappig is, dat ik altijd een flesje vloeibare zeep bij me heb. Je weet wel, niet echt zeep, maar spul waarmee je handen kunt wassen zonder zeep en water. Ik begon met Huy toen hij het zag en wat anderen om de handen te laten wassen. Nu komt het grootste deel van de kids voor dat we eten vragen om de zeep. Ze vinden het voornamelijk lekker ruiken, maar heb ze ook uitgelegd dat het goed is om je handen te wassen voor het eten. Bij ons wordt het je er als kind in gestampt dat je je handen moet wassen voor het eten, hier is het helaas nog niet zover. Ik heb de variant met fruitgeur gekocht, dus nu vinden ze het nog lekkerder. Voordeel is dat ik kan ruiken wie al gehad heeft en wie niet, want ze komen regelmatig terug om meer.

Film
VTC10, een Vietnamese tv-zender, had Marc, de vice-president van de vereniging benadert om hem te mogen volgen tijdens zijn activiteiten. Ik dacht in eerste instantie dat het een film zou worden over de vereniging, maar het ging meer over Marc, weliswaar tijdens de activiteiten. Er is gefilmd in 'mijn' weeshuis en de andere huizen (of op locatie); en de locatie waar de huizen gebouwd worden en er waterzuiveringsinstallaties zijn gebouwd. Ik ben ook geïnterviewd en gefilmd in het weeshuis en een uitje in een amusementspark. Helaas is het voor het merendeel niet in de film terecht gekomen, want het had me leuk geleken om te kunnen laten zien wat ik hier doe. Ik ben in totaal geloof ik 4 seconden zichtbaar van de zijkant gefilmd. De film is overigens wel leuk om een indruk te krijgen van het werk van de vereniging. Je kunt de film hier bekijken: http://youtu.be/_Xdj-j0VASE en hier foto's die zijn gemaakt tijdens de opnames: http://flickr.com/gp/69563245@N03/82xGB7/. Mijn kans om te worden ontdekt als filmster is helaas in rook opgegaan :-( .

Studenten
De jongens, Ngoc en Tri, die ik geholpen met hun Engels voor hun toelatingsexamen zijn bezig met hun studie. Ngoc had niet genoeg punten om naar de universiteit te gaan waar hij wilde, dus hij doet nu een soort van hbo. Tri had wel genoeg punten, voornamelijk omdat hij het Engelse onderdeel heel goed had gemaakt. In Vietnam heb je namelijk 4 groepen die elk weer uit 3 onderdelen bestaat. Je hebt groep D, waarvoor je een examen moet afleggen in wiskunde, natuurkunde en Engels. Je krijgt punten voor elk onderdeel en alles wordt bij elkaar opgeteld. Voor de waardering wordt ook gekeken naar hoe andere studenten het hebben gedaan. Elke universiteit heeft een minimumgrens om binnen te komen. Wat echter niet wil zeggen dat je elk onderdeel met een voldoende hoeft te hebben afgerond. Je kunt met 12 punten al binnenkomen, dus 3x4 of 1, 2 en 9. Van te voren registreer je je bij een universiteit en als je voldoende punten hebt, ben je binnen. Als dat niet het geval is, moet je op zoek en dan heb je de uitslag op papier nodig. Dan is het wie het eerst komt… Voor Ngoc nog een heel gestress, want het duurde lang voor hij zijn papier kreeg. Maar het is uiteindelijk gelukt. Hij had al een kamer gevonden, dus hij woonde daar al. Nu moest Tri nog weg zien te komen. Hij wilde de relatie met de broeder graag goed houden, want toch al die jaren gezorgd dat er onderdak, eten en kleding was. Bovendien wilde hij de andere jongens graag blijven zien. Dat eerste is moeilijk te begrijpen voor mij, maar het is nu eenmaal zo. Ik heb hem geholpen een reden te vinden om te vertrekken. Overigens wilde hij graag weg, want de broeder maakte het hem lastig voor wat het geld van de studiebeurs betreft. De broeder weet niet dat ik de sponsor ben, want dat ik wilde ik niet. Ook omdat ik het vermoeden had, dat dat problemen zou geven. Gelukkig vertelden de jongens me alles, want de broeder wilde graag een deel van het geld hebben. Ook wilde hij dat ze in het weeshuis bleven wonen. Via de vice-president, Marc, van de vereniging hebben we het allemaal mooi geregeld. Ik werd belast met het betalen van alle kosten, omdat Marc het te druk heeft (is ook zo). Onvoorstelbaar allemaal weer. Met Thanh doe ik het anders, niet via de broeder. Ik wist dat er dingen gebeurden (tweedehands laptops die zijn gegeven, worden niet door de kids gebruikt maar zijn aan relaties van de broeder gegeven), maar niet dat het zo erg was. Tri en Ngoc wonen nu in een andere kamer, want de eerste had geen raam en was dicht bij de plek waar iedereen afwaste en eten waste/voorbereidde, dus niet echt fris. Het is ook op 10 minuten afstand van de school. Ze hebben alles moeten kopen: spullen om te koken, te slapen, aan te studeren. Zelfs een computer is nodig om huiswerk te kunnen doen of informatie op de website te vinden. Dus ook die gekocht. In Europa kost dat een stuk minder, maar importeren is ook kostbaar. Hier standaard met Linux, dus ook software (legaal dan wel illegaal) aanschaffen. Om het makkelijker te maken, hebben we een bankrekening geopend. Hoeven ze niet eerdere keer hier te komen om het geld te halen. Het had wel wat voeten in aarde, want je moet een bewijs van adres hebben. Gelukkig kwam ik er na een tijdje achter dat een id-kaart voldoende is voor Vietnamezen. De eerste examens zitten er op en ze hebben het naar hun zin. Tri hoeft minder hard te studeren aan de universiteit dan Ngoc op de hbo. Regelmatig komen ze hier, met name als ik kook. Ze staan open voor vanalles dus het is grappig om voor ze te koken. Zo heeft Tri pas voor de eerste keer kaas gegeten. In oktober was het bierfest in HCMC gedurende bijna een week. We hadden kaartjes via het werk en ik heb Tri en Ngoc ook meegevraagd (nadat Dung dit had geopperd, want zij had hen ook ontmoet). Tijdens het bierfest wordt er op een gegeven moment ook op de banken gestaan en een soort van gedanst. Wij, collega's en ik (zelfs de baas) ook, maar Tri was te verlegen en Ngoc was op dat moment even ergens anders. Ze hebben het toch naar hun zin gehad, maar vonden het het leukst om mij op de bank te zien dansen. Nou was dat dansen meer een beetje bewegen, want niet in de cultuur/genen van de Vietnamezen. Die zijn meer van de karaoke. Ik krijg regelmatig smsjes van de jongens of ze bellen. Heel leuk. Ik probeer ze wegwijs te maken in het leven buiten het weeshuis en ze voor te bereiden voor het werkersleven straks. Maar eerst genieten van het studentenleven.

Vietnamees
In het weeshuis probeer ik Vietnamees te spreken en de jongens helpen me ook. Ze corrigeren me en als ze me niet begrijpen, zeggen ze het ook. Ook mijn collega's, Dung in het bijzonder, helpen me. Vaak doen Vietnamezen dat niet, want dat is niet zoals het hoort, dan verlies ik mijn gezicht. Soms is het ook dat het niet tot ze doordringt dat ik Vietnamees praat en proberen ze te ontdekken welk Engels woord ik zeg. Tri, een van mijn studenten geeft me nu les. Ik kan het al heel behoorlijk begrijpen en lezen als het over niet al te ingewikkelde dingen gaat. Het is het spreken wat nog flink verbeterd moet worden. In het begin is daar te weinig op gehamerd en dat is nu juist het belangrijkste van de taal. Er zijn namelijk 5 tonen en sommige woorden worden op dezelfde manier geschreven en alleen de toon is anders, waardoor de betekenis anders wordt. Het lastige is dat veel Vietnamezen nooit een vreemde taal geleerd hebben, dus zich ook niet kunnen voorstellen wat het is om als volwassene een taal op peuterniveau te spreken. Ook kunnen ze niet de betekenis uit de context halen als je het verkeerd uitspreekt. Je spreekt het of je spreekt hiet niet. Maar met de strenge leraren (Tri en Dung) en de correcties van de kids, komen we er wel. Ik probeer ook Vietnamees te spreken als ik boodschappen doe en ben trots als ze begrijpen wat ik bedoel. Ook niet altijd even eenvoudig, want zoals al eerder geschreven, soms zeggen ze hmm hmm (of ye ye, ja ja), maar hebben ze er geen snars van begrepen. Nu kom je daar wel achter als je iets nodig hebt en je krijgt het niet, dus dat scheelt.

Khanh
Hij is druk met het cruisen, dus niet in de buurt. Als hij kan, komt hij langs en dan is het leuk. We koken nog regelmatig samen. Voor mijn verjaardag was hij direct na zijn tour hierheen gekomen. Op de dag zelf was hij nog aan werk en hij had niet gezegd dat hij zou komen. Ik zou op de dag zelf met een vriendin gaan drinken, alleen toen regende het zo hard dat ik nat was toen ik thuis kwam en zij ook heel nat zou zijn geworden. Dus we hebben het naar de volgende dag verplaatst. Ik was mijn telefoon vergeten dus toen ik thuis kwam, stond Khanh te koken. Hij had een taart gekocht en had me al diverse keren gebeld…. Ik heb nog maar een keer gegeten. Zo lief. Hij verrast me vaker en dat is heel leuk, al zou ik het soms willen weten want dan zou ik eerder thuis komen. Pas had ik een diner en kwam ik tegen elven pas thuis, was hij er. Hij had niet eens gebeld om te vragen wanneer ik thuis kwam. Hij wil alleen niet dat ik dingen niet doe vanwege hem, terwijl ik het zeker blijven doen, maar soms eerder stoppen. Zo heel vaak zien we elkaar nu ook weer niet. Ik heb hem gezegd dat hij best had mogen bellen. Want ik vind verrassingen leuk, maar wil er graag zo lang mogelijk van genieten. De volgende dag moest hij al weer vroeg weg voor de tour. Ik had verwacht dat hij de avond ervoor er zou zijn, maar had er nu niet meer opgerekend. Voor de riviercruises moest hij ook power point presentaties maken, dus daar heb ik hem ook meegeholpen. En er gelijk weer mee geleerd over boten in Vietnam en voorouderverering.

Overige activiteiten
Behalve dat ik druk bezig ben met Vietnamees leren, houd ik nog steeds de website actueel van les enfants du dragon (drakenkinderen: www.lesenfantsdudragon.com), vraag mensen om te vertalen naar het Vietnamees, want dat is nog net een brug te ver voor mij, en zorg dat de nieuwsbrief er komt. Ik vertegenwoordig de vereniging soms, zoals tijdens de viering van de onafhankelijkheidsdag begin september. Dat vond plaats in een gebouw waar je anders niet komt: het gemeentehuis van HCMC. Een mooi pand dat je niet eens mag fotograferen aan de buitenkant, maar wat iedereen doet. Als je het van te dichtbij doet, komt er overigens wel iemand op je af die duidelijk maakt dat het niet mag. Ik eet met vrienden/vriendinnen. Met collega's ga ik naar evenementen die worden georganiseerd, want ze krijgen gratis kaartjes. Onlangs naar een klassiek concert geweest met een Nederlandse dirigent die workshops had gegeven aan Vietnamese studenten over hoe te dirigeren. Tijdens het concert mochten er 5 ook een stuk dirigeren. Van de week naar een concert geweest van Jori Swart, een Nederlandse opkomende ster, die hier was in het kader van de Europese muziekweek. Als Tam hier is, een Vietnamees die in Zwitserland woont, maar hier regelmatig is om zijn tante te bezoeken en die ook actief is voor de vereniging, eten we regelmatig samen, drinken koffie en kletsen en zelfs roddelen wat af.

Reizen
Dan nog wat over mijn gereis. Minder dan voorheen, ook omdat ik in het weekend bij de kids ben. De laatste tijd ook druk geweest met het witboek. Nu wat meer tijd, dus ik wil nog wat plekken hier bezoeken waar ik nog niet geweest ben of niet veel heb gezien. Afhankelijk of ik straks veel tijd heb, misschien wat verder weg. Wel ben ik in september de hele maand aan het reizen geweest, dus of het nu echt minder is geworden?!?! Eerst op bezoek bij mijn nieuwe neefje in Noorwegen en naar het verjaardagsfeestje van mijn nichtje daar. Het was gelukkig meestal zonnig, maar ik vond het wel een stuk frisser, dus wennen. Het was leuk om hen allemaal weer te zien, ook al moest Tjerko gewoon werken. Vervolgens een paar dagen in Nederland, dan op naar Brussel daar vrienden bezoeken en door naar Sardinië. Waar ik heerlijk een week gebleven ben. Het was meestal heerlijk weer, dus naar het strand geweest. Leuk om iedereen weer te zien en bekende plekken te bekijken. Weer naar Nederland via Brussel, want supergoedkoop gevlogen met Ryan Air (80 euro voor een retourtje met alleen handbagage). Toen via Hong Kong weer naar huis. Dit keer niet slechts het vliegveld maar ook eindelijk meer gezien. De zoon van de beste vriendin van mijn moeder woont er tegenwoordig, dus hij en zijn Hongkongnese (of hoe noem je dat) vrouw hebben me rondgeleid. Ik heb ook een nacht bij hen gelogeerd. Ze wonen wat verder weg van het centrum, maar hebben heerlijk de ruimte, wonen begane grond, hebben een tuin en uitzicht op de bergen. Hier wat foto's: http://www.flickr.com/photos/69563245@N03/sets/72157631898781079/. De tegenstelling met Vietnam is groot, vooral in het centrum. Daar vind je zoveel hele hele chique winkels, van merken waarvan ik niet eens wist dat ze bestonden (ja wellicht kopieën hier in Vietnam), maar die heel erg veel kosten als je er iets van koopt. Nu hebben ze er niet een winkel, geen twee maar soms wel tien. De mensen staan in de rij om de winkel van Coco Chanel binnen te mogen. Je kunt zeker een hele dag overdekt winkelen, van het ene luxe winkelcentrum naar het andere lopen, zonder echt buiten te komen. Er rijden talloze ferrari's, bentleys, rolls royces rond. Luxe en rijkdom dus. Wonen is er duur, want beperkte grond om op te bouwen. Mijn hotelkamer was iets van 6m2 inclusief douche/toilet en niet echt goedkoop. Het lag in het centrum, daarom waarschijnlijk ook duurder. Er zijn heel veel wolkenkrabbers en 's avonds wordt er een licht- en geluidshow gehouden waar diverse gebouwen aan meewerken (ook omdat de naam van het bedrijf genoemd wordt). Openbaar vervoer is supergoed geregeld en niet duur. Eten is ook niet heel duur. Het platteland, want dat kennen ze ook in Hong Kong (250 eilanden met bossen, natuurparken, bergen, etc), is wat normaler, en er zijn ook oude gebouwen. Persoonlijk vind ik de mensen er minder hartelijk, vriendelijk dan in Vietnam. Het was zeker interessant en ik heb nog niet alles gezien, dus ga zeker nog wel eens terug.
Ik ben ook bij Tri thuis geweest. Hij woont op 3 uur reizen (met de bus) hier vandaan. Ik had gezegd dat ik zijn familie graag wilde ontmoeten, maar hij was te bescheiden/verlegen om mij uit te nodigen, dus mezelf maar uitgenodigd. Hij heeft geregeld dat ik bij zijn oom en tante mocht logeren op een echt bed en waar een goed toilet en douche waren. Samen ernaartoe en ik alleen weer terug. Zijn moeder logeerde in het huis bij zijn zus want die had nog maar net een baby gekregen. Normaalgesproken woont de zus ook ergens anders, vlakbij waar ze hun grond bewerken. De andere broers en zus zijn ook een paar keer gekomen en neefjes en nichtje waren er ook. Het was nog vakantie namelijk. De vader van Tri is overleden toen hij 13 was en toen is Tri naar het weeshuis vertrokken. Sindsdien ziet hij zijn familie eigenlijk maar 1x per jaar, met Tet. Hij heeft wel een tijd bij zijn oudste broer in HCMC gewoond, maar toen die geen geld meer had vanwege slecht zaken doen en gokken moest hij weer terug. Ook is het land verkocht om schulden te betalen. Ja helaas komt dat vaak veel voor. Vietnamezen houden namelijk helaas erg van gokken. Ze hadden gevraagd wat ik lekker Vietnamees eten vond, en dat hebben ze heel lief ook gekookt. Tri was verlegen om met mij naar de markt te gaan, want iedereen zou vragen stellen over die buitenlandse. Het slapen bij de oom en tante was in zoverre makkelijk dat er inderdaad een bed inclusief matras, douche en normaal toilet was. Weliswaar een koude douche, dus even slikken. Alleen de tante gaat naar de markt en om 4 uur (in de ochtend) ging de wekker. De tante houdt niet van direct opstaan, dus diverse keren ging de wekker. Daarna vergat ze hem uit te zetten, dus van slapen kwam niet veel. Om 5 uur begon toen de luidspreker van de regering met nieuws. Hetzelfde de volgende ochtend. Vermoeiend dus. Het was leuk om in een Vietnamese familie te worden ontvangen en ik ben uitgenodigd om met Tet langs te komen. Op de terugreis zat ik halverwege de bus, maar kon m'n benen niet kwijt dus ik legde ze min of meer in het gangpad. Toen de kaartjesverkoper dat doorhad, mocht ik voorin zitten. Ja en zolang ben ik niet eens. Ik wil ook nog bij de familie van Ngoc langs gaan en dat zal ook met Tet worden, want niet super dichtbij.

Nou dit zijn in een notendop mijn belevenissen van de afgelopen maanden. Het is zeker geen volledig overzicht want ik vergeet vast een heleboel, maar je krijgt weer een indruk,zonder dat het een boek is geworden, slechts een kleintje:-).