Van illegaal naar bijna legaal en meer...

Alweer een tijd geleden dat ik wat van me heb laten horen. Op de een of ander manier zitten er in Vietnam minder uren in een dag. Althans dat gevoel heb ik, dus voordat ik het weet is er weer een dag, een week en zelfs meer dan een maand voorbij.

Op het werk gaat het z’n gangetje. Het is nog steeds wennen. Als je een mail stuurt met een vraag aan iedereen, krijg je een soort van gezamenlijke reactie terug. Verder wachten de dames veel af, weinig initiatief. En ook al is er iets niet goed in een formulier dat ik gemaakt heb, dan zeg je gewoon niets (misschien zien ze het niet eens?) Op dit moment bezig een mailing de deur uit te doen, want het is rustig met vacatures en er moet wel geld binnen blijven stromen. Zeker met het huidige inflatieniveau hier. Dat ligt nu omgerekend naar een jaar op meer dan 20 %. Ik ben blij dat ik mijn salaris in dollars krijg. Omdat ik nog een illegaal ben in dit land (qua werk dan) krijg ik m’n salaris nog contant. Dus net als vroeger in Nederland. Dan gauw naar de bank – waar het net vandaan komt – om het weer te storten. Want om nu met al dat geld te blijven rondlopen dat met de minuut minder waard wordt? Bij de bank krijg je tenminste 14 % rente als je het een maand vastzet. Met die inflatie schiet je daar alleen niet veel mee op. Het is overigens wel leuk, want in Vietnam ben ik miljonair. Iets wat ik in Nederland nooit zal worden.

Een andere gewoonte die met geld te maken heeft, is dat ze er de voorkeur aangeven contant rekeningen te betalen. Banken vragen relatief veel geld om geld over te maken naar een rekening die niet bij dezelfde bank is. Je kunt dan geld storten op de rekening van een ander, dat is gratis of er komt iemand langs om het op te halen. Eigenlijk raar, want moeten er meer handelingen verricht worden dan als per internetbankieren betaald wordt.

Ik ben nu bezig om de laatste dingen te regelen om me 100 % legaal te maken. Het wachten was op m’n verklaring omtrent het gedrag. Dat moest in Nederland aangevraagd worden. Ik had geregeld dat een vriendin gemachtigd was en ik had het formulier netjes ingevuld. Dus zij met haar dikke buik, want hoogzwanger, naar het stadsdeelkantoor, blijkt per 1 mei het formulier veranderd te zijn. Kon ik alles invullen, scannen en terugmailen. Gelukkig geen originele handtekening nodig. Punt was nog even dat ik in de machtiging Marieke had geschreven, terwijl dat niet mijn officiële naam is. Toen was het weer wachten op het document dat weer hierheen gestuurd moest worden. Inmiddels is dochterlief geboren en met het geboortekaartje kwam de VOG. Daarmee naar het consulaat om te laten stempelen, want vertaling hopelijk niet nodig omdat er iets in het Engels opstaat (een gedeeltelijke vertaling). Aangezien ik wel mijn paspoort nodig heb, kon dat niet direct. Ik vertel zo waarom niet. Toen ik dat weer terug had, naar consulaat en werd vervolgens naar het kantoor van het people’s committee gestuurd, maar ik moest eerst naar een ander kantoor om de handtekening te laten legaliseren. Ik had netjes een nummer getrokken, want dat moest volgens de portier. Na een half uur gewacht te hebben vroeg een beambte waarvoor ik kwam. Ik hoefde helemaal geen nummer te kiezen en kon gewoon naar loket 7, waar ik doorverwezen word naar het andere kantoor. Ik vroeg nog wel wat het zou kosten als ik terug zou komen: 60.000 Vietnamese dong. In dat half uur heb ik wel kunnen observeren dat elk loket zijn eigen activiteit heeft. Anders dan in Nederland doet niet iedere beambte alles. Dus als je pech hebt, en er veel mensen voor jouw ding zijn, dan kun je lang wachten. Naar het andere kantoor, gelukkig op loopafstand, waar ik een nummertje kies. Dan blijkt dat er weer talloze kopieen gemaakt moeten worden en een formulier moet ingevuld worden. Als ik aan de beurt ben (gelukkig alles ingevuld en gekopieerd voor die tijd) zegt de beambte dat ik het moet laten vertalen in het Vietnamees, want lokale taal. Ik zeg dat het in het Engels is. Hij vraagt het even na en gelukkig is het in orde. De volgende dag terug om het op te halen. Eerst betalen waarvoor je een handgeschreven bonnetje krijgt. Dan met alles naar een loket waar je het document krijgt. Weer naar het people’s committee kantoor. Daar moet ik 3 kopieën maken. Dan naar loket 6 waar ik 8.000 VND moet betalen, ik heb geen idee waarvoor, maar ik krijg er een leuk bonnetje voor. Dan naar 7 en ik moet 100.000 VND betalen. Ja ik had 60.000 bij me, want dat had ze gezegd. Dus maar eerst naar de bank. De volgende dag kan ik het ophalen en hopelijk heb ik dan wat ik nodig heb. ’s Middags op kantoor heeft onze accountant (wat gewoon een boekhoudster is, maar wordt hier zo genoemd) alle formulieren opgezegd en me uitgelegd wat je moet invullen. Je moet je CV (of een klein stukje ervan) op een bepaald formulier invullen. Dan nog wat andere formulieren invullen. Pasfoto’s, 3 stuks en het document dat ik van de verhuurder heb gekregen van de politie. Oh ja, voordat ik het vergeet er moet ook nog een medische keuring plaats vinden, dat niet overal gedaan kan worden. Gelukkig kon het op korte termijn en er kan met pinpas betaald worden. Het is echt een grondige keuring. Nadien weet ik wel dat ik helemaal gezond ben. Nog een paar kleine formaliteiten en dan kan het op tijd worden ingediend (dus voor 1 augustus 2011).

Toen ik m’n VOG had, had ik m’n paspoort niet, want ik moest m’n visum verlengen. Van Elodie (een meisje dat ik van het weeshuis ken) had ik een adres gekregen. Ik ook nog geïnformeerd bij andere reisbureaus. de prijzen variëren van 65-110 euro. Ik bij de goedkoopste gevraagd waarom zo goedkoop. Blijkt het toch niet zo goedkoop te zijn, want als ik m’n huidige visum verleng, zou dat illegaal gebeuren. Het is namelijk een visum dat je krijgt als je een werkvergunning hebt of in ieder geval een arbeidsovereenkomst. En die heb ik wel, maar ook nog niet (kun je het nog volgen?). Toen ik een visum via internet aanvroeg, kon ik niet kiezen. Ik meende me wel te herinneren dat ik iets met een C had, nu een B. Hij zegt dat ik het ook via het consulaat kan proberen, in ieder geval navragen. Na lang dubben toch maar naar die van 80 euro gegaan. Het duurt ongeveer 6 dagen. Hopelijk controleren ze niet of ik al een werkvergunning op mijn naam heb (terwijl wel zo’n visum), want dan word ik eruit gegooid…. Het risico toch maar genomen. Ik bel donderdag of ie al klaar is, want vrijdag wel. Niet. Jammer want nodig voor consulaat. Ik er vrijdag naartoe. Kom ik daar en vertelt ze me dat het nog niet gelukt is. Het wordt de dag erna. Ja dan kan ik niet (hele dag druk met weeshuizen). Ik zeg dus dat ik m’n paspoort echt nodig heb (voor een zakenreis). Ik kan wachten tot 10 uur (’s avonds) en het is op dat moment nog geen 8 uur. Degene die de stempel moest zetten en tekenen was die dag in Hue voor een vergadering en nu gaan ze op zoek naar een andere (om om te kopen ofzo). Na lang denken, kan ik zondag wel langskomen. Voordat we de bijeenkomst hebben van de drakenkinderen. Intussen is de bus halen niet meer mogelijk. Als ik dat zeg, biedt ze me 100.000 VND aan voor de kosten (das wel weer aardig). Dus op zoek naar een taxi en natuurlijk het moest mij ook een keer overkomen een taxi met een nep mailinh logo. Het lijkt erop, maar toen ik instapte en de meter zag had ik al zoiets van klopt niet helemaal, toen we reden nog meer. En dat werd nog sterker toen de meter snel versprong. Nu had het m’n nichtje toen ze hier met vrienden op bezoek was en de bagage achterlieten ook wel 60.000 VND gekost, maar nu zouden we er overheen komen. Voordat we er zijn zeg ik stop maar en hij rijdt nog klein stukje door en de meter verspringt. Ik geef hem niet meer en ik mag zelfs 2.000 VND houden. Het laatste stukje loop ik wel. Als ik uitstap zie ik dat het inderdaad een knock-off is en niet eens zo’n goede nu ik beter kijk. Een volgende keer stap ik gelijk uit als ik het niet vertrouw! Weer een goede les geweest. Zondag is m’n paspoort met visum gelukkig klaar.

De volgende dag is een dag die laat zien dat er ook heel aardige Vietnamezen zijn. Ik ben op weg naar het weeshuis. Een stuk met de bus, nadat ik eerst een tijd heb gelopen om de bushalte te vinden. Er stopt een man naast me die vraagt of ik een lift wil. Ja, wil ik wel. Al is het nog maar een klein stukje. Na afloop word ik naar de bushalte gebracht. En als ik nog een stukje loop op zoek naar een xe om, vraagt een man waar ik naar toe wil. Ik vraag wat het kost en hij zegt dat het gratis is. Ik stap achterop en we rijden richting het weeshuis. Ondertussen vraag ik me af waar de kleine lettertjes zijn….. Als we er zijn, bied ik hem een bedrag aan ter compensatie van zijn benzine. Hij wil het niet aanpakken. Ze bestaan dus echt.

Aangezien de rits van m’n tas die ik voor m’n uitjes naar de weeshuizen gebruik, kapot is gegaan, moet ik op zoek naar een nieuwe. Ik informeer wat hier een daar en op Benh Thanh markt is er een meisje die begint met 800.000 VND en als ik zeg dat ik die tas ergens anders voor 500.000 heb gezien, zakt ze ook. Als ik aandring en zeg dat dat het eerste bedrag wat hij noemde, zakte ze naar 450.000. Onvoorstelbaar, bijna gehalveerde prijs. Rondgelopen en wat goedkopere gezien. Bij een winkel ook een leuke gezien (allemaal nepmerken overigens) was de prijs 350.000. Dus ik heb goede hoop dat hij wel zal zakken. De volgende dag terug, maar helaas. Hij is niet over te halen. En de tas is leuk en de prijs is best redelijk (voor een nepperd dan).

Als ik naar de bushalte loop, staat er vaak een bewaker buiten en ik groet hem altijd. Hij glimlacht dan altijd. Ook de xe om bij de bushalte groet als hij er is. Een andere bewaker biedt me zelfs een krukje of stoeltje aan en houdt in de gaten of mijn bus eraan komt. Heel af en toe proberen we een beetje te communiceren in het Vietnamees, maar dat valt nog niet mee. In het steegje op weg naar mijn appartement wordt ook gebouwd en de bouwvakkers slapen hier bijna altijd op de bouwlocatie. Er wordt dan een soort van hutje gemaakt (en soms wonen er volgens mij ook de echtgenote). Ze groeten ook.

Vannacht begonnen ze om 00.30 uur met karaoke en dat ging door tot 2 uur. Dat is een keer eerder gebeurt en toen was er de volgende ochtend om 5 uur muziek vanwege een begrafenis. Als ik naar het toilet ga, hoor ik het mij zo bekende en gevreesde geluid van een kakkerlak. Ja hoor op de rand van het bad. Hij leeft (en misschien velen anderen, want ik zie als ik me omdraai nog een exemplaar in de keuken) onder m’n bad. Daar is ruimte omdat het niet afgekit is. Wat nu? De doucheslang gepakt en ze weggespoten, zijn bang voor water (of vinden dat niet prettig, al houden ze wel van vochtig). De keukenvloer is helemaal nat, maar liever dat…. Een berichtje achtergelaten voor de manager met het verzoek er wat aan te doen. Ik slaap vaak met m’n raam open. En onlangs werd ik wakker en zag ik, hoorde ik iets achter m’n rolgordijn lopen. Het was een best grote schaduw. Het kon geen kakkerlak zijn en ook geen hagedis. Maar wat dan wel….. Het kroop langzaam omhoog en na iets wat voor mijn gevoel uren duurde, vliegt er een relatief klein vleermuisje achter vandaan. Alleen die kunnen hondsdolheid bij zich dragen, dus hij moet weg uit m’n kamer. Dat lukt niet direct, want vleermuizen houden volgens mij niet van licht. Dus de gang is niet aantrekkelijk. Na een paar mislukte pogingen lukt het uiteindelijk. Toen Khanh pas hier was, zegt hij dat mijn vriendje in de koelkast zit. Ik zeg ja hoor… Tot ik even later ook iets uit de koelkast pak en een klein hagedisje zie, in de koelkast wel te verstaan. Ik vraag me af hoe hij erin is gekomen en vooral hoe er weer uit, want kou maakt reptielen langzaam. Het is hem toch gelukt, want de koelkast bevat even later alleen andere zaken. Soms zie je hier een daar een rat lopen, maar verder valt het wel mee qua ongedierte in Vietnam.

Pas waren ze ook bezig met een huis hierachter. En werkzaamheden gingen wel tot 00.00 uur door. Niet fijn (gelukkig niet heel vaak). Ze beginnen rond 7.15 uur, maar dan moet ik toch opstaan. Ja dan zijn Nederlandse regels wel makkelijk. Hier weet ik niet eens waar ik naartoe zou moeten bellen en als de bouwer meer betaald, mag het misschien gewoon doorgaan. Corruptie bestaat hier nog…. Maar niemand klaagt hier verder. Of ze slapen gewoon vast.

Dit is het voor nu. Binnenkort vertel ik meer over mijn belevenissen in het weeshuis en in het bijzonder over Huy. Daarover kan ik heel veel schrijven, dus bereid je voor :)