Drakenkinderen (2), verkeer/vervoer en hygiëne

Drakenkinderen
Onlangs vroeg ik aandacht voor de drakenkinderen. Dank voor de bijdragen die ze (via mij of rechtstreeks) mochten ontvangen. Ik ben zelf pleegouder geworden van een van de jongens. Dat betekent dat ik elke maand een relatief klein bedrag betaal aan de vereniging die zorgt dat hij daarvan naar school kan, kleding krijgt of een fiets koopt als dat nodig is, enz. En dit loopt dan in principe door totdat hij uitgestudeerd is.
De meesten doen dit vanuit Frankrijk (want het is een Franse organisatie) en die kunnen hun pleegkind niet vaak zien. Ik dus wel. Adopteren doen ze niet aan, ik weet nog niet waarom. Op deze manier kan een kind toch een opleiding volgen. Hij heet Huy en is 9 jaar oud (volgens Vietnamese telling dan, want hier tellen ze de 9 maanden in de buik ook al mee, volgens onze telling is hij nog 8 jaar. Het is een leuk en slim jochie. Ik moet alleen wel oppassen dat ik hem niet teveel verwen, want dan worden de andere kinderen jaloers (die geen pleegouder of familie hebben die ze af en toe zien). Hij schijnt nog wel een grootmoeder te hebben, althans er kwam een keer iemand langs die zei dat ze zijn oma was. In het vorige weeshuis is hij heel slecht behandeld en de pater heeft veel tijd, geduld en liefde moeten besteden aan Huy om hem weer zelfvertrouwen en eigenwaarde te geven. Als je hem nu zo meemaakt, zou je het niet zeggen en dat hij zich toch zo makkelijk geeft, heeft me prettig verrast (zie foto van ons in fotoboek). Toen ik bijvoorbeeld na enige tijd weer de moed had gevonden om de pater te confronteren na zijn koude-douche-sms en naar het weeshuis ging, kwam hij toen hij me zag naar me toe en ik kreeg een soort van knuffel. Daarna hebben we samen een beetje Engels gesproken en heb ik hem met de uitspraak geholpen. Ik heb hem een woordenboekje Eng-VN VN-Eng gegeven en dat is hij volgens mij aan het bestuderen. Ik heb een echt studieboek gekocht en hem dat gegeven. Nu gaat hij vaak al op ons plekje zitten met z’n boeken en gaan we oefenen, voorzover dat ervan komt, want er komen altijd talloze kinderen langs/storen (ook aandacht vragen, heel begrijpelijk). Ik heb ook wat miniwoordenboekjes voor andere kinderen gekocht. Hij kan ook zo leuk mime doen (of hoe noem je dat) heel handig als je er soms met woorden in de verschillende talen niet uitkomt. Er is op de een of andere manier een band, heel grappig en apart. Als ik er nu ben speelt hij, en ook de anderen, graag met de spelletjes op m’n mobiel. Hij zit dan voor mij (samen op de grond want het is redelijk Spartaans in het weeshuis), leunt tegen mij aan en speelt dan. Als de andere kinderen in de buurt zijn en ook willen meekijken of spelen is het een kluwen hoofden boven de telefoon. Tijdens het eten pakt hij stukjes vis of kip en doet dat in mijn kommetje. We gaan ook samen sweet soup eten. Soms gaat een van de andere kinderen dan ook mee. Of ik koop ijsjes voor de kinderen. Vinden de kinderen lekker en leuk, maar ook de ijsverkoper is blij. Ik denk dat de pater vanwege het feit dat ik Huy sponsor en hoe ik verder met de andere kinderen omgaan wel overtuigd is van mijn goede bedoelingen en bekomen is van zijn eerste teleurstelling. Hij vroeg of ik hem wilde vertellen als mij dingen opvielen over wat de kinderen doen en wat niet goed was. Dan moest ik hem dat vertellen. En dat het heel goed is dat ik een soort van ‘moeder’ voor Huy en ook de andere kinderen ben. Inmiddels beginnen ook andere kinderen los te komen. Zeker als je snoepjes en een telefoon met spelletjes hebt :). De buurt is vast ook blij met de kinderen en mij(n portemonnee).
Het lesgeven in het andere weeshuis valt niet mee. De kinderen zijn niet zo gedisciplineerd, gauw afgeleid en de kleintjes gaan nog niet naar school dus kunnen geen Vietnamees lezen en schrijven. Laat staan Engels. Ik geef de kleintjes van 5-7 jaar les, nou ja lesgeven. Ik probeer ze wat woordjes bij te brengen. Ze praten je letterlijk in alles na, zonder dat ze weten wat je zegt. Soms snappen ze het, maar meestal niet. Ze kunnen heel goed tellen, maar als je ze de cijfers door elkaar vraagt, wordt het een stuk lastiger. Het vraagt dus heel wat geduld. Om er te komen ga ik eerst naar een busstation en daar word ik opgepikt door Jeff en een Vietnamese vriendin. Dan nog een kwartier met de brommer en dan zijn we er. Pas wilde ik er via een kortere route naartoe, maar toen kwam de bus niet, althans hij reed waarschijnlijk een andere route. Er hing alleen geen bord bij de bushalte en van de andere kant kwamen ze wel. Het toen maar opgegeven want het was inmiddels al laat geworden.

Verkeer en vervoer
Ik ga elke dag met de bus naar het werk. De halte is een klein stukje lopen en ik kan twee bussen nemen en ik neem de eerste die langs komt, want je weet het immers nooit hier. Soms is de bus vol en soms niet. Dan vind je makkelijk een plekje om te zitten. Het is ongeveer 15 minuten rijden, maar vanwege het verkeer hier en de rijstijl van de chauffeurs, is zitten wel handig. Sommigen maken plaats voor mij, al is het maar een klein plekje of wijzen me op een lege stoel als er iemand uitstap. Anderen blijven gewoon zitten. Soms word je ook aangestaard uit nieuwsgierigheid. De prijs van een buskaartje is normaal 4.000 dong, dus nog geen 20 cent. Ik heb nu een soort abonnement gekocht en dan kost het kaartje 3.000 dong. Dat abonnement is een boekje waarin 30 kaartjes zitten die een jaar geldig zijn. Je scheurt zo’n kaartje uit het boekje en geeft dat aan de controleur die jou daarvoor weer een kaartje geeft. Ja van de werkverschaffing. Pas was de bus waarin ik zat stuk en moesten we een andere nemen. Niet dat je dan gratis mag meerijden, nee gewoon een nieuw kaartje kopen :). Ook als je moet overstappen heb je pech, want dan moet je gewoon een nieuw kaartje kopen. Soms komt er een iemand controleren of iedereen wel een kaartje heeft gekocht. Nadeel is wel dat de bus om 20 uur stopt, maar ik durf het nog niet aan om brommer te rijden hier. Niet dat lopen nou zo ongevaarlijk is. De brommes gaan regelmatig over de stoep. Zeker als ze even stil moeten staan, doen ze dat en 10 meter verderop willen ze er dan weer tussen als het verkeer weer gaat rijden. Ritsen, maar dan niet efficiënt. Ook als ze af willen slaan en niet voor het stoplicht willen wachten, gaan ze over de stoep. Zebra’s hebben hier geen betekenis, dus je kunt net zo goed ergens anders oversteken. In het centrum hebben ze mensen in groene uniforms die je helpen oversteken. Onlangs was ik een beetje aan het klungelen met een fietser die aan de verkeerde kant fietste en onhandig deed, toen werd ik bijna bij de arm genomen door zo’n groen mannetje en hij hielp me met oversteken. Als je oversteekt en er komen brommers aan, dan wijken ze uit naar rechts of links en gaan om je heen. Het is soms wel spannend, want als er eentje niet oplet die erachter rijdt, word je alsnog omver gereden. Auto’s stoppen niet, al ben ik nu af en toe zo’n durfal dat ik oversteek en m;n hand opsteek van ‘stop’ en dat doen ze dan ook. Een auto die uit zichzelf stopt is een rariteit hier. ’s Avonds is het lastiger, want dan is het donker. Ze zien je dan minder goed. Wanneer je door de stad loopt, word je op elke hoek wel aangesproken door iemand die je met de brommer wil vervoeren. Ze vinden het raar dat je wilt lopen of willen alleen maar wat verdienen. Na afloop van events of als ik overgewerkt heb en het is na achten, dan neem ik de taxi. Die zijn er genoeg. Een ritje van ongeveer 3 kilometer van 20 minuten kost iets meer dan een euro. Gelukkig kan ik de weg wijzen in het Vietnamees, in de trant van ‘rechtdoor’, ‘rechtsaf’ en al die simpele maar handige termen. Ik sprak onlangs een Duitser (die hier bezig is een bedrijf op te zetten waarin bacteriën worden gekweekt die water kunnen zuiveren en ook schoonmaak/spoelwater kan gezuiverd worden en daarom hergebruikt, het is me nog niet helemaal duidelijk hoe en wat maar voor een land als Vietnam lijkt me dat een uitkomst) toen ik in mijn favoriete restaurant aan het eten was en hij vond dat het verkeer altijd zo in beweging was. Ik reageerde dat hij dan zeker nog niet een opstopping heeft meegemaakt, want soms staat het echt muurvast en is het ieder voor zich en heeft ieder lak aan de rest. Dus vooral geen minuutje wachten. Gewoon doorrijden en alles vastzetten. Pas nog toen we naar het weeshuis reden stond de rotonde helemaal vast en hoe het ooit weer in beweging gekomen is, geen idee maar het heeft wel even geduurd. En behalve dat het niet prettig is om vast te staan, is het vanwege de uitlaatgassen nog minder. De Vietnamezen zelf dragen van die stoffen maskers in allerlei kleuren en formaten, maar die helpen volgens geen bal tegen het fijnstof van de uitlaatgassen. Ze dragen die maskers ook gewoon in de bus, net als de lange handschoenen, helm of wat dan ook. Grappig is dat ze bovenop de helm soms ook nog de bamboehoed dragen.
In mijn bus is nu ook het systeem aangebracht dat je op de knop moet drukken om de bus te laten stoppen. Alleen de knoppen zitten niet net als in Nederland bij elk bankje. Helaas doen de knoppen het niet altijd. Het is me zelfs al een keer overkomen dat de knop waarop ik drukte onder stroom stond, dus ik kreeg een schok. Het is wel een hele vooruitgang ten opzicht van het systeem dat je naar de kaartjesverkoper moest roepen om de bus te laten stoppen. Onhandig is wel weer dat het licht niet aanblijft, zodat niet duidelijk is dat je op de stopknop hebt gedrukt. Als je niet de in bus zit, maar een bus wilt laten stoppen moet je je arm uitsteken en met je hand de beweging maken die bij ons zou geen enkele bus zou laten stoppen. Je moet wel opletten want het kan zijn dat jouw bus achter een andere zit en als je pech hebt, rijdt hij gewoon de bushalte voorbij. ’s Avonds is het lastiger, want de busnummers zijn niet of slecht verlicht. Dus moet je goed opletten. En bussen die buiten dienst zijn, zien er hetzelfde uit, maar rijden gewoon door. Tijdsschema’s hebben ze misschien wel van gehoord, maar ze hangen niet bij de bushokjes en of ze zich eraan houden is misschien nog weer wat anders. Soms komt er een hele tijd niets en dan ineens drie achter elkaar. Ook een lastig fenomeen is welke deur je moet gebruiken. Over het algemeen staat er bij de deur of het in- of uitgang is. Dat zegt alleen niet alles. Afhankelijk van, ja ik weet het eigenlijk niet, is het toch anders en moet je toch ineens bij de uitgang instappen of juist niet. Dan nog de leuke bushaltes die er soms zijn. Dan heb je een verhoging, maar als de bus er net te ver vandaan stopt, is het lastig om in of juist uit te stappen. Tegenwoordig stoppen de brommers wel als de bus bij een halte stopt, dus overreden bij het uitstappen van de bus, komt minder vaak voor. Het schijnt nog niet helemaal uitgestorven te zijn, dit fenomeen.

Hygiëne
Dan nog een onderwerp waar jullie in Nederland wel van zullen griezelen. Bij het appartement in de buurt eet ik regelmatig pho (soep) en onlangs kreeg ik ijsthee aangeboden. Dat is soms gratis, maar niet altijd. Ik dacht, dat is aardig dus nam een slok. Het was dus niet voor mij en het glas werd zonder pardon bij de andere klant neergezet. Ook als ik een vruchtenshake drink krijg ik voldoende bacteriën binnen. Goed voor de weerstand, zullen we maar denken. Daar gaat ijs in en als het op is, wordt het blok gewoon op de grond gelegd en er een stuk afgehakt. Dat wordt dan netjes afgespoeld in volgens mij niet al te schoon water. Daarna wordt het ijs fijngemalen met een apparaat dat ook niet door de keuring van de keuringdienst van waren zou komen. Vlees wordt urenlang buiten gehangen in de verkoopkraampjes. Bij sommige restaurantjes staat een bak met ijsthee (met deksel), daar kun je dan je beker indopen en vullen. De beker zet je dan vervolgens gewoon weer neer, klaar voor de volgende.

Dit was het weer even voor nu. Tot een volgende keer.