Dagelijkse bezigheden: eten en werken

Eten
Nog voordat ik begin word ik op zondag een beetje ingewerkt door Jos (m’n nieuwe baas). Die avond gaan Khanh en ik samen eten. Khanh heeft nog een soort van feestje gehad bij de chauffeur om de sterfdag van diens moeder te eren. Dergelijke gebeurtenissen worden hier nog jaren gevierd met vrienden en familie, tot drie generaties later. En dan bedoel ik ook echt gevierd. We gaan naar een restaurant waar je je helemaal rond kunt eten aan zeevruchten (garnalen, oesters mosselen en weet ik wat nog meer), vlees en groenten met als toetje fruit of sweet soup. Je betaalt iets van 13 euro en dan kun je aan de slag, want je moet het nog wel zelf grillen. Het is warm in het restaurant, ook is het aan alle kanten open, en met zo’n minigril op tafel is het nog warmer. We eten ons buikje rond en gaan met de taxi naar huis waar alle kleren in de was gaan, want die ruiken helemaal naar het restaurant. Helaas heeft Khanh een allergische reactie op iets wat hij gegeten heeft, dus wat minder nagenieten.
Een paar dagen later eten we in mijn favoriete restaurant ‘nha hang ngon’. Voor nog geen 6 euro eten we een kom noodles met gegrild varkensvlees, sweet soup en een pot thee. Het restaurant is verhuisd om het pand op de andere locatie werd afgebroken. Een slimmerd heeft gedacht, dat is mooi dan begin ik een restaurant met bijna dezelfde naam op bijna dezelfde plek. Er hangt wel een spandoek in de buurt dat de andere Ngon is verhuisd. Dat zie je veel, niet alleen dezelfde straatnamen, maar ook dezelfde namen voor restaurants, hotels en winkels. Er staat dan een nummer achter, maar dat is dan ook het enige onderscheid. Soms hebben ze een zelfde eigenaar, maar soms niet. Soms heet het restaurant ook gewoon restaurant 138.
Wanneer Khanh voorstelt om weer naar het grilrestaurant te gaan, stel ik voor om hier in de buurt te eten omdat ik denk dat het goedkoper is. Dat blijkt niet zo te zijn, we zijn ongeveer hetzelfde kwijt als bij het buffetrestaurant. We eten garnalen in tamarindesaus, zeeslakken (Khanh dan, want ik vind ze niet heel lekker) en een hotpot (soort fondue) met zeevruchten.
De avonden dat ik alleen eet, ga ik op zoek naar resturantjes in de buurt. Al kun je het nauwlijks restaurantjes noemen. Daar kun je pho (noedelsoep) eten of rijst met groenten, vlees of vis. Een keer bestel ik vis en dat blijkt niet zo’n goede keus te zijn, want het is gezouten vis. Weer wat geleerd. Als toetje neem ik dan vaak een fruitshake (mango, avocado of custardappel) dat ongeveer 40 cent kost. Op een avond zit ik er al en een jongen schuift aan. Dat is heel gebruikelijk. We wisselen een paar woorden en als hij weggaat betaalt hij mijn shake. Op een van mijn rondjes in de buurt vind ik ook een plekje waar ze sweet soup verkopen. Ter plekke eet ik een kommetje en ik neem een portie mee. Dat gaat dan in een plastic zakje met een elastiekje eromheen. In totaal voor iets meer dan 30 cent. Op een avond wil ik in een iets luxer restaurantje eten, maar als ik wil gaan zitten check ik nog even of ik genoeg geld bij me heb. Niet dus, ik moet nog pinnen, dus ik ga maar weer. Ik heb nog genoeg geld bij me om te eten, maar ergens anders dus. Met de Vietnamese pinpas die ik heb, kan ik niet overal pinnen en ik moet nog even ontdkken waar de pinautomaten zijn.

Bankrekening
Dat openen van die bankrekening was ook weer een avontuur. Na enige tijd krijg ik van de dame van het appartement het papiertje dat zij weer van de politie heeft gekregen. Dat heb ik nodig als bewijs van mijn adres. Ik hoop dat het goede is, want ik zie er wel een adres op staan, maar niet het mijne. Vol vertrouwen ga ik naar de bank en hoop dit nog even snel te kunnen doen voor m’n eerste werkdag (waarover later meer). Toen ik er eerder was, is mij verteld dat het openen van een rekening 15 minuten duurt. Dat klopt denk ik wel, maar ze was vergeten erbij te vertellen dat er nog allerlei dingen moeten gebeuren voor of juist na die tijd. Ik kom dus mooi te laat, goed begin :). Het papiertje is in orde, dus de volgende stappen kunnen worden gezet. Er moeten talloze formulieren worden ingevuld en vragen worden beantwoord. Dan werkt de printer niet, en ik zie de minuten wegtikken, maar dan heb ik nadat ik overal voor heb moeten tekenen m’n pas. Daarmee kan ik weer 3 miljoen storten, want dat is het minimum bedrag dat op je rekening moet blijven staan. Ik vul het formulier in, maar maak een schrijffout in het rekeningnummer. Het meisje neemt het over, want je mag geen fout maken in dit formulier, dus alles kan opnieuw. Als die stap is afgerond, ga ik weer terug naar de andere dame. Daar moet ik weer wat tekenen en kan ik m’n pincode weer ergens anders halen. Dan de laatste stap, hoop ik. Het activeren van internetbankieren. Weer een andere dame die zorgt dat ik een token (die een code geeft, waarmee je kunt inloggen) krijg. Het toetsenbord is lastig, want diverse keren krijg ik de melding dat ik bijvoorbeeld een wachtwoord niet hetzelfde heb getypt als daarvoor, terwijl ik toch zeker weet dat dat wel zo is. eer dan een 1,5 uur later is het allemaal afgerond en ben ik de trotse bezitter van een rekening bij HSBC Vietnam. Handig want nu kost het niets als ik geld pin en ik kan zelfs betalen in winkels. De eerste keer dat ik dat doe, is ook weer een belevenis. Ik vraag aan de jongen achter de kassa (die trouwens ook netjes al m’n tassen inpakt) of het kan? Jazeker. Hij draait een bonnetje uit waarop een bedrag staat. Daarmee moet ik naar de klantenservice. Daar betaal ik en krijg ik weer een paar bonnetjes die ik moet tekenen en daarmee terug naar de kassa. De jongen voert een code van een van de bonnetjes in en dan heb ik betaald en krijg mijn kassabon. Ik ben benieuwd of het overal zo gaat.

Werk
De dag voordat ik begin ga ik langs om kennis te maken. en mijn eerste dag kom ik dus te laat. Met Jos had ik afgesproken dat ik om 11 uur zou komen. Hij zou dan het bureau leeg geruimd hebben. Het wordt dus 11.30 uur. M’n computer werkt niet, althans ik zie mijn gegevens niet en ook niet de database. Uiteindelijk blijkt een andere account open te staan. IT schijnt niet het best ontwikkeld te zijn in Vietnam en ook hier is de IT-support niet super (en dat is een understatement). Bij het verkooppraatje sturen ze vaak de beste man of vrouw en daarna komen alle net afgestudeerden die amper Engels spreken en verstand hebben van IT. Jos is al op zoek naar een ander bedrijf en heeft afgesproken met een oud-medewerkster die verstand heeft van IT. De vrouw van Jos, Huong, heeft ook contact gehad met een IT-bedrijf en daarvan komt ook iemand langs. Ik mag dan gelijk het gesprek voeren en als Jos dan net binnenkomt zegt hij dat we al voorzien zijn. Aangezien ik een betere vaktechnische indruk heb van degene met wie ik gesproken heb dan van die dame, heb ik het er nog even met Jos over. Uiteindleijk vraag ik toch een offerte aan. En dat het hard nodig is op zoek te gaan naar een ander bedrijf blijkt een paar dagen later. Mijn harde schijf is bijna vol, dus ik ga maar eens op onderzoek uit. Ik delete bestanden van talloze vorige gebruikers en update ook gelijk. Dat is sinds 2008 niet meer gebeurd. Ook het virusprogramma moet nodig geupdate worden, want dat werkt niet echt meer.
Dan het werk zelf. Ik praat nog even met Jos en word dan in het diepe gegooid. Ik ontvang de eerste mails met documenten van de recruiters die ik mag controleren op fouten (in het Engels) en verzoeken om informatie. Ook is er een probleem met een bedrijf dat iemand in dienst heeft genomen die ooit door ons was gepresenteerd. Weliswaar voor een andere baan, maar het contract is duidelijk en er moet dus betaald worden. Verder komen er vragen binnen over payroll en hebben Jos en ik een gesprek met een mogelijke nieuwe cliënt. Ik neem een kijkje in de database en dat wordt nog leuk, want er is geen handleiding. Jos vindt het een goed idee dat ik dat ga schrijven, maar hij waarschuwt er wel voor dat ik die dan niet moet rondmailen naar de medewerkers, want voor je het weet heeft heel HCMC die dan. Ik vind dat kwaliteit van de documenten die wij presenteren op onze website en aan de cliënten sturen foutloos moeten zijn wat het Engels betreft. Een deel wordt aangeleverd door het bedrijf en een deel door de kandidaat en daar staan wel eens fouten in of dingen die onbegrijpelijk zijn. Ik vind dat het niet uimaakt en dat het goed moet zijn. Daar heb ik het ook met Jos over gehad. Afijn, als ik met de recruiters individueel spreek krijg ik te horen dat het toch gaat om de inhoud en dat het nu teveel tijd kost. We zullen wellicht een compromis moeten vinden of wellicht heeft Jos een suggestie. Ik snap wel dat er veel concurrentie is en dat we snel moeten zijn, maar als er fouten in staan vind ik dat zelf storend. Een ander probleem is het formulier zelf. Dat is zo onhandig in elkaar gezet dat het heel lastig is om aan te passen. Ik heb geprobeerd het template te vinden, maar dat is nog niet gelukt. Binnenkort maar eens mailen met de databasebouwer, want er zijn nog meer dingen die aangepast moeten worden.
Op advies van Jos ga ik ergens wat drinken met de dames, want de heer is er niet. Eerst stellen ze voor om het een andere keer te doen, omdat niet iedereen er is. Ik stel voor om het nu te doen en nog een keer de week erna, als iedereen er is. We kletsen wat onder het genot van een fruitshake en het gesprek gaat voornamelijk in het Vietnamees. Ik vertel ze dat ik ze op een gegeven moment zal kunnen begrijpen en dat ik niet vertel wanneer dat zal zijn :). Daarna nog even aan het werk. Voor de lunch ga ik in de buurt iets halen of ergens eten waar het niet zoveel kost. Het kantoor zit namelijk in zeg maar de Kalverstraat van HCMC, het pand is alleen niet zo chique, het is meer een kraakpand. De eigenaar wil het graag afbreken en zo’n geweldige toren neerzetten, zoals er steeds meer verrijzen hier. Levert meer geld op. De locatie heeft ook gevolgen voor de prijzen die op de menu’s staan van de nabijgelegen restaurantjes. Op een gegeven moment vertellen de collega’s me dat ze hun maaltijd ergens bestellen en dat het wordt gebracht. Ik vraag of ze mij in het vervolg ook willen vragen. Dat gebeurt en voor 75 cent eten we. Via de Nederlandse Vietnamees kom ik erachter dat het eten gebracht is, want de dames vertellen niets. Ze lopen gewoon naar de plek waar we lunchen. De eerste keer vertellen ze me wat van mij is, maar daar blijkt ook een stuk lunch van een collega bij te zitten. Die heeft dus een stukje minder. Ik geef de schuld aan de dames....
Het is wel anders dan het werken in Nederland. Met name de reacties zijn anders. Bijvoorbeeld toen ik een mailtje stuurde om een ijsje te eten, was de reactie: maar dat hebben we vorige week al gedaan! Hang, de Nederlandse Vietnamees die hier stage loopt en de taal beter spreekt, komt erachter dat ze uit beleefdheid afslaan omdat ze niet willen dat ik weer geld uitgeef. Als ze dan zegt dat de baas betaalt, dus het bedrijf, is het goed. Ze wachten vaak af. Tijdens de individuele gesprekken is er maar één die het gesprek echt voorbereid heeft en heel pro-actief meedenkt. Jos heeft namelijk voorgesteld dat iedereen behalve recruiting ook bussiness support gaat doen. Iedereen is er volgens mij een beetje bang om het te gaan doen, omdat het nieuw is, dus willen ze niet. Ik ben druk met controleren van de kwaliteit van het rapport, dus het Engels en de lay-out, maar ook de aanwezige informatie. Maar ook met het binnenhalen van nieuwe klanten, zelfs vanuit Nederland komen er vragen. Zoals bijvoorbeeld hoe het zit met de mogelijkheid om koks naar Nederland te halen of een fabriek te vinden waar restafval van gebruikt kan worden om brandstof voor te maken voor gebruik in Nederland. Ik onderhandel met lastige klanten of als er vragen zijn. Het eerste gedoetje heb ik ook al achter de rug. Een Nederlands bedrijf hier had binnen de in het contract genoemde termijn een door ons gepresenteerde kandidaat in dienst genomen, weliswaar voor een andere functie, maar dat maakt niet uit. Hem dus verzocht om alsnog te betalen. Dat wilde hij dus niet. Toen ik hem uiteindelijk belde en hij zei dat het een ongelukkige samenloop van omstandigheden was, was mijn opmerking iets in de trant van ‘ja zo zou je het ook kunnen noemen. Zijn reactie was direct, nou dan moeten we het gesprek maar beëindigen'. En gelijk heeft hij de grote baas gebeld. Die wilde hij in eerste instantie ook spreken, maar die had gezegd dat ik het moest afhandelen. Uiteindelijk is het wel goed gekomen en gaat hij bijna alles betalen.
Pas kreeg ik ook een telefoontje uit Indonesië van de fabrikant van onder andere de kopiko snoepjes (ook in Nederland verkrijgbaar). Ik heb mijn mailadres gegeven, om een afspraak te bevestigen. De lijn was slecht en het Engels van de dame was niet super. Ze belde terug dat het niet gelukt was. Ik toen haar e-mailadres genoteerd. Dat was ook niet goed, zelfs niet met varianten. Dus op de site gezocht naar een algemeen mailadres. Dat was er niet, wel een recruitment en export-mail, dus daar naar toe gestuurd. Die laatste kwam terug met een foutmelding. Dat schiet dus niet op. En volgens mij kan ik niet naar het buitenland bellen, dus dat schiet ook niet op,
M’n eerste netwerking events heb ik ook de rug. De eerste was van de Amerikaanse Kamer van Koophandel. Eerst een introductie voor nieuwe leden en daarna een borrel met hapjes. Heerlijk en veel visitekaartjes uitgedeeld en ontvangen Er zijn veel buitenlanders overal vandaan, Europeanen, Aziaten en Amerikanen. Als m’n kaartjes op zijn, ga ik naar huis. Hopelijk weer wat nieuwe klanten geworven! De volgende is een borrel van de Nederlandse gemeenschap hier. Eerst een presentatie van Haskoning over het waterproject dat ze hier doen en daarna drinken en wat kletsen. Het is wel apart, want zo maar op iedereen afstappen is toch wat lastiger, omdat men elkaar blijkbaar al kent. Toevallig spreek ik een man aan die ook niemand kent. We kletsen wat en hij stelt me voor aan de Nederlandse consul in HCMC. Daar praat ik ook een tijdje mee en die adviseert me om me te laten registren bij het consulaat, want dan word ik ook uitgenodigd voor feestjes en evenementen. Het is inmiddels te laat voor de bus en daarnaast regent het, dus met de taxi naar huis. Ik vraag de chauffeur om een bonnetje en als ik thuis kijk, blijkt het een leeg bonnetje te zijn. Hopelijk kan ik het declareren en zo niet dan was het gelukkig maar 2 euro. Ja, overal alert op blijven. Later vertelt Jos dat het heel normaal is, kun je zelf het bedrag invullen en je baas flessen :) Er zijn ook taxi’s die doen alsof ze van een bepaald bedrijf zijn en vragen de hoofdprijs op ritprijsgebied. of de meters kloppen niet.
De volgende bijeenkomst is weer iets van de DBAV. Dergelijke bijeenkomsten vinden bijna altijd plaats in luxe hotels, waar ik dus normaal gesproken niet zou logeren of zelfs eten. Zo ook deze bijeenkomst. Die vindt plaats in een 5-sterren hotel. Ik weet dat de zoon van een advocaat (oud-deken Assen) er werkt. Daar kwamen we toevallig een keer over te spreken. In eerste instantie zie ik hem niet, maar na afloop wel Ik loop naar hem toe, stel me voor en zeg dat ik zijn vader ken. We kletsen wat over hoe klein de wereld is. Het laatste event is van de Europese Kamer van Koophandel. Daar deel ik weer gretig visitekaartjes uit en spreek Frans, Engels, Italiaans en zelfs een beetje Duits. Vietnamees lukt nog niet. Sommige events zijn overdag, andere tijdens het ontbijt of aan het begin van de avond. Zelden is het gratis, want als je niets hoeft te betalen aan de organiserende instantie, betaal je de drankjes (en als je mazzel hebt, worden ze voor je betaald). Het leven dat de meeste expats leiden is toch wel anders dan hoe ik het leef, want velen zijn uitgezonden en hebben een auto met chauffeur en thuis ook allerlei personeel. Hun salaris ligt dan ook hoger. Toch zou ik niet op zo’n compound willen wonen.
De IT-ondersteuning was ook verschrikkelijk. Ik wist soms of vaker meer dan zij en toen mijn computer het begaf en toen ik eerst een halve dag en later bijna een hele dag niet heb kunnen werken was het echt genoeg. Daarnaast was het bedrijf slecht bereikbaar en spraken de jongens amper Engels. Ik kreeg een computer uit het jaar 0 die nog langzamer werkt dan een schilpad of slak. Overigens heeft dit bedrijf een mannetje voor de hardware en een mannetje voor de software en die zijn niet uitwisselbaar. In de tussentijd gesproken met een jongen die in Australië heeft gestudeerd en nu een eigen IT-bedrijf heeft. Jos had ook gesproken me een oud-medewerkster die ook verstand heeft van IT. Alleen ik had een beter gevoel bij dat andere bedrijf. En dan bedoel ik niet alleen gevoel, maar ook manier van communiceren en verstand van zaken. Overleg met Jos gehad en besloten voor de Australiër te gaan. Afgelopen vrijdag hebben ze de hele server opnieuw ingericht en alles over gezet. Nu ziet het er allemaal goed uit. Ook deze jongens spreken niet goed Engels, maar wel IT-taal. Rond 20.30 u waren ze klaar. Toen ben ik naar mijn favoriete restaurant gegaan en met de taxi naar huis. Op dat tijdstip rijden er namelijk geen bussen meer. Dan mis ik mijn fiets wel hoor of bussen/trams die nog tot laat rijden. Ze starten rond 4 of 5 uur, maar daar heb ik niet zoveel aan.

Khanh
Inmiddels heb ik Khanh verteld dat ik langer blijf dan een maand. Aan z’n reactie kon ik zien dat het volgens mij wel even schrikken was. Hij dacht echt: wat heeft ze nu gedaan, haar baan opgezegd en hiernaartoe verhuisd. We hebben nog wat doorgepraat en ik heb hem gezeg dat hij vooral moet doen wat hij zou doen als ik er niet zou zijn, en dan bedoel ik naar zijn ouders gaan enzo. Hij zegt uiteindelijk wel dat hij het leuk vindt, ook al heeft hij wel wat tegenstrijdige gevoelens denk ik zo. De volgende dag tijdens het eten zegt hij dat nu ik werk en geen vakantie heb, hij de vis wil gaan verkopen en de kooien schoonmaken. Ik zeg dat ik wel vakantiedagen heb en geen jaar hoef te wachten om die op te nemen, en we dus een paar dagen weg kunnen. Khanh geeft er echter de voorkeur aan de vis te verkopen, omdat het regenseizoen is begonnen. Daar heb ik begrip voor en het rustige toeristenseizoen komt eraan, dus nog dagen genoeg. Al valt het dit jaar wel mee voor Khanh. Hij werkt voor een touroperator dat reizen verzorgt voor Deense toeristen. Dus hij heeft mazzel. Wat dat betreft dan, want tippers zijn het niet. Hij had een vijfdaagse toer met 17 studenten. Aan het eind zegt hij dat het gebruikelijk is een fooi te geven aan de chauffeur. Zichzelf noemt hij niet, want dat ligt voor de hand (denkt hij). Nee, dat niet en ook de tip voor de chauffeur niet. Met 17 studenten geven ze in totaal iets meer dan 3 euro. Schandalig. Ok, het zijn studenten, maar al zouden ze 1 euro per dag hebben gegeven, zou dat al 14 euro meer zijn geweest. Daarnaast begrijp ik het niet, want ze hebben de reis toch ook betaald en in Denemarken geven ze vast meer uit tijdens een avondje stappen. De volgende groep is iets guller en geven met 10 personen 3 euro aan de chauffeur en bijna 7 euro aan Khanh. Later hebben we het over het gebruik van fooi geven in Vietnam, want Hang heeft gehoord dat Vietnamezen het niet fijn vinden. Khanh vertelt, wat ik al wist want hij geeft zelf ook fooien. dat het steeds meer gebeurt, maar dat het voor chauffeurs en gidsen al veel langer gebruik is. In de lonely planet staan er ook altijd suggesties, dus bij de backpacker i het bekend. Hij zegt dat hij een keer een fooi ontving van 1 dollar en die terug gegeven heeft en dat hij erbij zegt dat hij niet zo arm is dat hij dat nodig heeft. Ja onvoorstelbaar hoe mensen ineens gierig kunnen doen op vakantie. Of zouden ze in de war zijn geraakt door al die nullen? Een euro is namelijk ongeveer 30.000 dong waard.

Lesgeven
Dan tot slot nog iets over het vrijwilligerswerk. Ook daar hebben zich wat ontwikkelingen voorgedaan. Omdat ik niet meer vijf dagen beschikbaar was, was de pater niet meer geïnteresseerd. Toen ik smste en mailde met de vraag of ze er de eerstkomende woensdagochtend zouden zijn, kreeg ik geen reactie. Toen Elodie, een Frans meisje dat daar ook de hele dag rondloopt en lesgeeft, gebeld met de vraag over hoe en wat. De pater vertelt dat de kinderen moesten oefenen. Dus gewoon naar het werk gegaan. Krijg ik de volgende dag een smsje dat het wel heel erg onhandig is zo voor mij en de kinderen, dus bedankt en als ik meer tijd heb, ben ik weer ‘welkom’. Ik ben sprakeloos en weet niet wat ik moet zeggen of doen, want in die korte tijd is er toch een band met sommige kinderen ontstaan en nu blijf ik zomaar weg (en ze zijn al zo vaak in de steek gelaten). Ik mail Marc van de vereniging en leg het uit. Ja de Vietnamese manier van reageren om geen gezicht te verliezen. Ik bel Elodie, maar zij weet van niets. Ik heb echter nog een boek, maar vind het lastig om er zo maar naar toe te gaan. Ik wil het toch een keer, maar omdat ik inmiddels via Mar iets anders gevonden heb voor de zaterdag is het even kijken wanneer ik ga. Ik ga nu naar een Boeddistisch weeshuis, dat veel verder weg ligt. De eerste keer ga ik naar een busstation en rijd verder mee achterop de brommer. Deze kinderen zijn veel minder gedisciplineerd en hebben ook minder opleiding gehad al. De kleintjes kunnen nog niet eens Vietnamees lezen en schrijven (pas als ze zes zijn gaan ze naar school). Dus lastig Engels leren. Ze leren nu Engels met een Frans accent, want Jeff spreekt het echt op z’n Frans uit. Een volgende keer zal ik hem daar op wijzen. Dat duurt even, want gisteren kwam de bus niet. Ik wilde een andere route nemen die korter zou zijn. En het gebeurt hier regelmatig dat een bus niet komt of ineens een andere route rijdt. Dat doen we de volgende keer dus niet zo. Het enige voordeel is dat ik nu ontdekt hebt dat er een bus is die dichter bij m’n werk stopt. Ook heb ik een houten alfabet gekocht, dat ik kan gebruiken om de kleintjes les te geven. Een eerder exemplaar is al kwijt. Dus ik neem deze iedere keer maar mee naar huis. Tijdens het thee drinken een interessant gesprek gehad met een Chinese man die touroperator is geweest, in Zwitserland woont, maar nog regelmatig in Azië is. We spreken over cultuur en gewoontes in Azië en Vietnam. Hij kletst wat af en we gaan samen lunchen. Een leuk adresje waar je heerlijk Vietnamees kunt eten voor weinig geld, iets luxer dan het gebruikelijke bord rijst met groente en vlees of vis. Daarna ieders weeg, ik naar huis met vertraging want het begint te regenen en al gauw stortregent het. Ook ’s avonds en vandaag heeft het veel geregend. Daarom heb ik vandaag ook laat geluncht, want er door heen gaan als het niet echt nodig is.

Nou dit was het weer voor deze keer. Weer vanalles beleefd, maar toch een beetje dezelfde activiteiten als al eerder: geld, eten en werk :=) Ik zal deze week wat foto’s maken van het kantoor en het pand en die op de site zetten.