Werk, geld en het dagelijkse leven in HCMC

Baan
Ik begin maar gelijk met nieuws: ik heb een baan. Vanuit Nederland had ik hier ook al op gesolliciteerd, ook al dacht ik in eerste instantie dat het om een andere baan zou gaan. Een Nederlander die is getrouwd met een Vietnamese is naar HCMC verhuisd en is daar een bedrijf, of liever gezegd bedrijven, begonnen. Nu gaat hij de Vietnamese vestiging voor Schouten en Nelissen opzetten. Dat betekent dat hij geen tijd meer heeft om de recruitment agency en de matchmaking tak te runnen. In eerste instantie hadden ze de voorkeur gegeven aan een Vietnamese dame, want zij heeft al ervaring in de branch. Alleen ze heeft vanwege omstandigheden besloten toch bij haar werkgever te blijven. Dus als ik denk dat ik alleen maar even met Jos ga praten om tips te ontvangen, blijkt dat ze weer op zoek zijn. Trouwens nog een gedoe om af te spreken, want ik ben de hele dag op stap (zie hierna) en heb toevallig waar wifi was zijn mail gelezen. Ik heb een mail teruggestuurd, alleen die is niet verzonden zie ik later. Dus op een gegeven moment bel ik hem, alleen is hij op dat moment bezig. Er is genoeg te doen, dus ik breng de tijd door met kijken en fruitshakes drinken. We spreken af in het café waar we in 2010 met elkaar hebben gesproken. Hij vertelt me het een en ander en vraagt nog meer, in aanvulling op het skype gesprek dat we al hebben gevoerd. Hij is wel enthousiast en na afloop word ik netjes thuis gebracht door de auto met chauffeur. Daarna hoor ik even niets, dus ik denk dat het toch niets wordt. Tot ik de volgende dag een mail ontvang waarin hij zegt dat hij graag wil dat ik z’n vrouw ontmoet. Dus weer wat heen en weer gemaild en haar melden dat ik pas aan het eind van de dag kan, omdat ik eerst les geef in het weeshuis. Ze vraagt of ik haar kant op kan komen. Dat wil ik wel, dus ik vraag of het dan dichtbij de buslijnen kan zijn en ook of er xe oms zijn. Dan mailt ze dat ze ook mijn kant op kan komen. Zo gezegd zo gedaan. We gaan naar een café hier in de buurt. Ik ben er eerder dus ik bestel al een aardbeienshake. Na enige tijd komt Huong, want het verkeer zat niet mee. We praten, met name Huong, een hele tijd. Het duurt weer even voor ik wat hoor en dan is het een aanbod. En het salaris is hoger dan ik dacht. Jos had wel een bedrag genoemd, maar blijkbaar heb ik het niet goed gehoord. Ok, voor Europese begrippen is het niet hoog, maar voor hier wel. De titel is managing director en ik ga iets van 12 mensen managen, dat wil zeggen hun werk controleren, hen stimuleren, begeleiden, enz. Verder netwerken en verbeteringen bedenken op allerlei vlakken, enz. Ik kan zsm beginnen. Vandaag lunch ik met Jos en bespreken we de details en hoor ik vast nog meer.

Bankrekening
Om salaris te ontvangen en ook huur te betalen wil ik graag een bankrekening bij een Vietnamese bank openen. Want iedere keer dat je geld pint, kost dat geld en ook het overmaken van de huur vanaf een Nederlandse rekening kost geld. Ik ga naar de bank en vraag hoe dat werkt. De dame vertelt me dat ik een bewijs nodig heb waaruit blijkt waar ik woon. Dat kan door de verhuurder te vragen om een tijdelijke verblijfsvergunning, een verklaring die door de politie wordt afgegeven. En ik denk niet dat ik document krijg voordat ik de huur betaald heb. Een kip-ei verhaal dus. Op de website lees ik dat een hotelrekening ook voldoet. Dus vol goede moed ga ik weer naar de bank, maar die blijkt nog een dag extra dicht te zijn na de feestdagen. De volgende dag weer proberen dus. Niet dus, de rekening voldoet niet. Het wordt me niet helemaal duidelijk waarom, waarschijnlijk omdat deze via een website is geprint. Dus toch maar het geld overgemaakt vanaf de Nederlandse rekening en gauw die verklaring vragen en opnieuw naar de bank. Naast deze verklaring zijn er nog wat andere eisen, zoals een mininimumbedrag storten, een minimumsaldo op de rekening hebben en een soort van boete als de rekening binnen een jaar wordt opgeheven.

Vrijwilligerswerk of betaald werk
Inmiddels ben ik met lesgeven begonnen. En om een organisatie te vinden was nog een hele klus. Er zijn ontzettend veel organisaties die vrijwilligerswerk aanbieden. Bij veel van die organisaties moet je flink dokken om te kunnen vrijwililgen, dus betaald werk maar dan door jou. In dat bedrag is dan inbegrepen kost en inwoning, de kosten voor het ophalen van het vliegveld, administratiekosten en weet ik wat nog meer. En dan gaat het soms om wel 1.800 euro voor een maand. Een superbedrag voor een land als Vietnam waarmee je volgens mij in een luxe hotel kunt verblijven en heel luxe uiteten kunt... Ik vind het vreemd dat je meer dan eventueel administratiekosten enzo moet betalen, dus ben op zoek gegaan naar een organisatie die dat niet vraagt. Gelukkig heb ik er twee gevonden, allebei met een Franse oorsprong. Ik mail ze en ze willen me graag ontmoeten. Voor de ene reis ik met de bus en vervolgens nog een half uur met de benenwagen naar de westkant van de stad. De plek staat niet eens op de plattegrond zoals die verkocht wordt. Gelukkig wel op google maps en met mijn nieuwe supertelefoon kan het vinden. Het is heel warm en tijdens dat stuk vanaf de bushalte (het was rond 10 uur) schijnt de zon in m'n nek, die aardig verkleurd.
De Fransman met de Belgische naam, Marc de Muynck, is er nog niet maar ik klets wat met een jongen die in een rolstoel zit. Hij heeft ooit een ongeluk gehad, 20 jaar geleden, en heeft geen familie om voor hem te zorgen. Ook wonen er jongere kinderen en daar klets ik ook een beetje mee. Na verloop van tijd komt Marc en we bekijken het weeshuis. Hij vertelt me dat bij een scheiding de kinderen naar een weeshuis worden gebracht, zodat sommigen geen weeshuis zijn, maar wel achtergelaten. Ik maak kennis met de zuster die het huis runt. We kletsen nog wat over de problemen en de andere planeet waarop expats leven. Hij zal de frater van een ander weeshuis vragen of die geinteresseerd is in een vrijwilliger die Engelse en ook Franse les wil geven. Voor mij makkelijker per bus te bereiken. Op de terugreis raak ik in gesprek met een Nigeriaanse jongen die nu naar het centrum gaat, maar werkt in de buurt waar ik ingestapt ben. Hij vraagt m’n telefoonnummer, maar dat geef ik niet. Als we in het centrum aankomen, vraagt hij of ik ergens wat met hem ga drinken. Dat doe ik, we kletsen nog wat en gaan ieder ons ding doen. Nadat hij nogmaals m’n telefoonnummer heeft gevraagd en hij uiteindelijk de zijne heeft gegeven. Als ik het Khanh vertel, zegt hij dat veel Nigerianen in Vietnam crimenelen zijn. Net als in de rest van de wereld dus. Alleen heb ik deze laten betalen voor mijn drankje en heeft hij mij geen geld afhandig gemaakt :)

30 april is hier ook een feesdag, men herdenkt het einde van de oorlog in 1976 en de eenwording. Er is vuurwerk op de 30e. Na vrije dagen, dus dinsdag 3 mei ga ik naar het andere weeshuis. Op dezelfde dag ga ik ook naar een andere organisatie toe. Inmiddels ben ik van woonruimte gewisseld, dus ik kijk op de kaart om te kijken hoe ik er met de bus kan komen. Eerst een klein stukje lopen en vervolgens een bus en een keer wisselen. Het gaat alleen anders dan gepland, want ik kan de bushalte van mijn bus niet vinden. Ik loop verder, maar vind hem niet. Wat nu? Terug en het op een andere manier doen, met de kans dat het veel later wordt dan afgesproken. Ik spreek een xe om aan en vraag wat het kost. Hij noemt een bedrag en met wat afdingen komen we op 70.000 dong uit, wat volgens mij wel aan de hoge kant is, voor hier dan. We komen bij de straat, maar ik kan het nummer niet vinden. Dus ik bel met Anne-Laure en ik blijk in de verkeerde wijk te staan. Er staat een A achter. Ja typisch Vietnam en ik ben er weer ingetrapt. Ze komt me ophalen en we rijden nog iets van 5 minuten met de brommer en zijn er. Dit is een centrum waar gehandicapten leren schilderen, en naaien en met bamboo werken. Ook krijgen kinderen van ouders met geen of zeer weinig geld hier les. Het is de bedoeling dat ik Engelse les ga geven, 3x per week in de middag. Door een jongen word ik bij de bushalte afgezet. Op naar het volgende adres. Ik moet ergens overstappen en eet daar wat. De kleine restaurantjes zijn al dicht, want het is al 12 uur. Ja men luncht vroeg hier. Dan met de bus verder en uitstappen bij het adres dat me opgegeven is. Ik bel Elodie, een andere vrijwilligster die er werkt, en zij komt me ophalen. We drinken wat, want ik ben te vroeg. Ja, ik hield er rekening mee dat het weer niet helemaal zou lopen zoals ik had bedacht, maar dat valt mee. Om 2 uur lopen we richting het weeshuis en ik word begroet door diverse jongens. Die gaan de frater waarschuwen en we praten wat tot Marc komt. Die loopt wat lastig trappen dus we gaan naar beneden. We praten nog verder en we spreken af dat ik donderdag begin. Omdat ik op dat moment nog geen baan heb, ga ik er iedere dag naar toe. Dat wordt nu dus minder. Wel jammer, maar die baan is zo’n mooie kans, die kan ik niet voorbij laten gaan. Ik kan op zaterdag ook lesgeven en misschien op een andere manier met het bedrijf nog wat doen. Dat had Jos ook al gezegd, in het kader van MVO. De andere organisatie mail ik dat ik helaas niet kom, omdat het ten eerste te ver is en ik bij het weeshuis meer kan lesgeven (ja op dat moment was dat nog zo, en het blijft dat ik hele dagen kan lesgeven).

Les geven
Ik begin om 8 uur en word de eerste dag verwelkomd door (bijna) alle jongens en de frater. Dan bidden ze en gaan aan de slag. Ik dus ook. Ik geef les aan een groep van 7, waarvan 6 jongens en 1 meisje (dat niet in het weeshuis woont, maar bij haar ouders in de buurt). Ik heb een boek dat als basis dient voor de lessen. De jongeren zijn ongeveer 15 jaar oud en hebben al Engels op school gehad en ook de frater onderwijst hen (hij bereidt de les voor met hen). Het gaat nu vooral om het spreken met goede uitspraak en het begrijpen. Het niveau is verschillend, dus best ingewikkeld. Ze helpen elkaar en sommigen willen altijd als eerste het antwoord geven. De ene weet best veel, maar durft niet en de ander weet het en doet het. Gelukkig kan ik ook een beetje Vietnamees, dus heel af en toe begrijp ik wat ze zeggen of kan ik ze wat in het Vietnamees zeggen. Als je ze vraagt de tekst die we net hebben gelezen in hun eigen woorden samen te vatten, gebruiken ze letterlijk dezelfde woorden; eigen woorden is nog te moeilijk. Ze zijn ook heel nieuwsgierig en vragen de oren van je hoofd. De les gaat door tot 10.15 uur en dan is het lunchen om 10.30 uur. Ja best vroeg. De jongens hebben om 7 uur al ontbeten. De frater leest soms uit een boek voor tijdens de lunch. Natuurlijk wordt er voor allees gebeden en gedankt. Na de lunch is er vervolgens siesta voor de kids en de frater. Ik klets wat met een Frans meisje en een Franse arts die daar ook vrijwilligerswerk doen, en een van de oudere jongens. We gaan ook wat drinken bij een winkel/cafeetje in de buurt. Daar komen ook jongens die in de buurt werken als schoenmakers of iets dergelijks. Natuurlijk komen we te spreken over of dit iets goed of slechts is, dat kinderen werken. Een lastige discussie, want wij willen als westerlingen natuurlijk niet teveel betalen, en als ze niet werken dan moeten ze misschien bedelen. Nu hebben ze nog een beetje aanzien als werkende en ze hebben een inkomen. De Franse arts vertelt dat er alleen lijm gebruikt wordt, die niet gezond is, dus dat zou anders moeten. Om 13.30 of 14 uur start de les weer tot ongeveer 15.30 uur. Als deze kinderen behoorlijk Frans en Engels spreken en de 9e klas hebben afgemaakt, kunnen ze worden ingehuurd door een Frans-Amerikaans bedrijf en krijgen daar een behoorlijk salaris. Dus heel belangrijk voor hen. Een van de oudere jongens die niet meer naar school gaat en op de kinderen let, heeft gevraagd of ik hem tijdens de siesta Engels wil geven. In het weeshuis wonen ruim 40 jongens tussen 4-18 jaar. Ze zijn niet allemaal wees, sommigen kunnen niet meer thuis wonen want er zijn teveel kinderen of ze zijn in de steek gelaten. Ze zijn keurig opgevoed door de frater en elkaar (want de ouderen worden opgeleid om toe te zien op de kinderen). Het ene kind is heel verlegen en het ander is een echt brutaaltje, er is er zelfs een (en hij is volgens mij iets van 12 jaar oud) die loopt te knipogen en flirten dat het een lust is. Grappig. Wel word ik weer met de neus op de feiten gedrukt dat we in Nederland en de rest van de Westerse wereld zeer bevoorrecht zijn. En toch, die jongens zijn allemaal even aardig en vrolijk. Na de eerste les ga ik naar de markt en koop daar fruit. Ik had gevraagd aan Elodie wat ik zou kunnen meenemen en ik kom hier op uit. Ik vraag overal wat de prijs is, maar het gaat soms om verschillende kwaliteit, dus best lastig. Daarnaast zullen sommigen een andere prijs vragen omdat ik een buitenlandse ben. Ja begrijpelijk, als het maar niet veel meer is. Uiteindelijk koop ik 2x2 kilo mango, 2 kilo sinaasappels en 2 stuks dragon fruit. In totaal ben ik iets van 9 euro kwijt, een aardig bedrag voor hier. Aan het eind van de lunch wordt de mango geserveerd en binnen de korste keren is het op, terwijl de jongens hun buikje al vol hadden kunnen eten. Want eten is er genoeg, ook al is het eenvoudig (maar smakelijk). Er komen grote plastic schalen met rijst, bordjes met vlees, vis of kipe en metalen schalen met een soort soep (groente met het water waarin het gekookt is). Een typische Vietnamese maaltijd, die uit deze drie onderdelen moet bestaan om ying en yang te zijn (in balans). Verder is er voor ieder een klein porceleinen kommetje en stokjes. Een van de jongens schept de eerste keer de rijst in de kommetjes en voor de rest is het zelf opscheppen. Als de schaal op is, wordt deze door een van de jongens bijgevuld. Na afloop van de maaltijd ruimen ze allemaal netjes op, wassen af, vegen de zaal en ruimen een aantal tafels en stoelen op. Zo gaat het trouwens ook met het inrichten van de zaal. Als de frater er niet is, houden de oudere jongens het in de gaten. Er is ook een Vietnamese dame die de jongens helpt en ’s ochtends zijn er ook nog Vietnamese onderwijzers. Nu ik werk heb, zal ik minder les gaan geven dan ik in eerste instantie had beloofd. Wel jammer, maar zoals ik al schreef kan ik niet laten lopen.

Expats
Dan een andere kant van leven in het buitenland. Ik ben lid van de google groop van twee wijken waar veel expats wonen. Die community is een digitale omgeving waar expats mails kunnen sturen naar mensen die lid zijn van die gemeenschap. Het zijn mensen die vaak in een bepaalde wijk wonen. En het is heel interessant om te kijken wat er allemaal voorbij komt aan mails. Sommige heel begrijpelijk, maar andere doen bij mij de wenkbrouwen rijzen. Dat zijn expats die nog nooit in de stad hebben rondgelopen of gereden zelfs (want de meesten zullen auto met chauffeur hebben). Die expats leven echt op een andere planeet. Komt misschien omdat ze vaak op een compound wonen. Maar wat hen betreft kunnen ze in HCMC zijn, maar ook ergens anders. De verzoeken om chauffeurs, koks, huishoudsters, tuinmannen vliegen voorbij. Ook worden huizen aangeboden en dan met prijzen waar je het koud van krijgt, soms wel $ 4.000. Er wordt gevraagd waar je bepaald spullen kunt kopen zoals brood of je noemt het maar. Er wordt geschreven over berovingen (of dat elders niet voorkomt), dat taxi’s zo duur zijn geworden (ja raar met de inflatie van de VN dong en de gestegen benzineprijzen), waar je een bepaalde dokter kunt vinden of wie de beste dokter is. En nog veel meer. Als er tot slot naar een volgende planeet wordt verhuisd, wordt al het meubilair te koop aangeboden. Ik heb een oproep voor werk geplaatst (toen ik nog niet wist dat ik die ene baan toch zou krijgen) en krijg een aanbod om in een dierenkliniek te komen werken bij de receptie. Het zal niet veel verdienen, maar het is een begin. Deze mail ik nu maar dat ik iets anders heb gevonden. Via diezelfde google-community heb ik ook een van de organisaties gevonden.

Over berovingen gesproken. Ook ik heb het nu meegemaakt. ik ben wel eens eerder gerold of m’n fiets is gestolen, maar dit is toch een iets andere ervaring. Ik liep met Thao op de stoep bij mij in de buurt naar een restaurant om te gaan lunchen. Komt er een brommer op me afrijden en hij rukt m’n ketting van m’n nek. We zijn allebei te perplex om iets te doen. Ik heb een paar lichte schrammen op m’n nek staan, maar voor de rest niets aan de hand. Het is jammer, want nu ik ook andere hangers niet meer dragen, maar het was gelukkig maar een zilveren ketting met hanger. Niet heel kostbaar, dus de man zal teleurgesteld zijn. Wel zie ik het als een waarschuwing dat ik voorzichtig(er) moet zijn met wat ik draag en ook beter op m’n tas en mobiel moet letten. Ook die wordt namelijk wel eens uit de handen van de beller gejat. Zo’n ervaring maakt wel even dat je de mensen wantrouwender benadert, want je weet niet of die aardige man op die brommer niet je tas wil jatten of gewoon aardig is. En waarschijnlijk zal de man de ketting weggooien, want hij is niet veel waard. Dat maakt het extra lullig. Maak je geen zorgen hoor, verder is het een veilige stad. Niet onveiliger dan Den Haag ofzo. Bij de ingang van het huis is altijd iemand, dus het wordt bewaakt en 's nachts gaat het hek dicht.

Extra bagage
Het heeft even geduurd, maar ik heb m’n extra kilo’s. Van de maatschappij die het regelde heb ik een telefoonnummer gekregen dat dus niet werkt. Via de luchtvaartmaatschappij toen een ander telefoonnummer gekregen, met een extra cijfer. Toen kwamen er een paar feestdagen tussendoor, dus toen ik nog steeds niets gehoord had op m’n e-mail, heb ik maar eens gebeld. De jongen vertelde dat ik weer ergens anders heen moest bellen, en ook gaf hij met het adres van het importkantoor. Ik bel, maar krijg geen gehoor en daarom besluit ik er op de gok naar toe te gaan. Om binnen te komen eerst m’n paspoort te laten zien en dan krijg ik een pasje. Ik loop een ruimte binnen en vraag of ik daar moet zijn. Dat vragen bestaat uit het laten zien van het document met het nummer van de luchtvrachtbrief. Ik word verwezen naar een andere plek, vervolgens naar weer een andere. Daar krijg ik een nummer en al heel snel word ik geholpen. Ik moet maar liefst 1,30 euro betalen aan invoerbelasting. Dan krijg ik een stapel documenten mee en weer terug naar de ene ruimte. Daar word ik doorverwezen naar een andere ruimte. Daar word ik van het ene kantoortje naar het andere gestuurd totdat ik uiteindelijk alle documenten en stempels heb. Dan kan het zoeken naar mijn koffer beginnen. Ik ga zitten en wacht tot m’n nummer op het bord verschijnt. Een dame naast me begint een praatje en vraagt of ik zelf m’n bagage kom halen. Ze vertelt dat zij spullen komt halen voor het bedrijf waar ze werkt. Ook zegt ze dat ik beter naar de informatiebalie kan gaan om te zorgen dat het sneller gaat. Ik sta daar te wachten en een jongen geeft mijn nummer aan de man achter de desk en al gauw zie ik mijn koffer aankomen. Ik loop ernaartoe en krijg een document te tekenen en daarna m’n koffer mee. Daarmee moet ik dan weer naar de douane toe om de inhoud te laten controleren. Ik vraag nog ergens hoe ik weet wanneer ik aan de beurt ben. Ze roepen m’n naam om, maar de manier waarop is voor mij onbegrijpelijk. Gelukkig snapt de beambte dat die vreemde naam bij een buitenlander hoort, en aangezien ik de enige daar ben op dat moment, lukt dat. Ik rits de trolley open en hij vraagt of het persoonlijke spullen zijn. Ik zeg ja en til wat op en dat is het. Vervolgens krijg ik een stempel en mag gaan. Alle anderen moeten echt alles uitpakken en laten zien, toch een voordeel van buitenlander zijn. Of is het het voordeel dat het m’n eigen spullen zijn en ik ook vanuit het buitenland kom. Nog een laatste stempel en ik mag het terrein verlaten. Richting bus dus en op naar huis. Weer iets van m’n lijstje af te strepen. Eerst leek het of er iets beschadigd was, want er zat een schaderapport bij. Gelukkig niet (er was ook niets aangestreept) en dat zit er blijkbaar standaard bij.

Appartement
Dan nog iets over mijn huisje. In de huurprijs is niet alleen gas licht en water inbegrepen, maar ook schoonmaken en zelfs wassen en strijken. Best luxe dus. Iets minder luxe is dat ik wel een bad heb, maar als je doucht, zelfs met het gordijn in het bad hangend, wordt de vloer nat. Het duurde even voor ik erachter kwam, het was Khanh trouwens, maar het bad is neergezet tussen de muren en tegen de muur aan, zonder te voegen. Dus het water loopt tussen het bad en de muurtjes onder het bad door naar het afvoerputje. In de buurt zijn gelukkig veel restaurantjes. ’s Avonds zelfs nog meer dan overdag. Dat is zo fascinerend in Vietnam. Als het donker wordt en de winkels sluiten, verschijnen er overal op de stoep en op de straat tijdelijke restaurantjes of karretjes met eten. Allemaal heel simpel, maar heerlijk en zo goedkoop. Ik was aan het wachten op mijn bestelling toen er een man bij de tafel kwam staan om te bedelen. Ik zeg of schudt nee, en hij zegti dat hij honger heeft. Ik weer: dan koop ik soep voor je. En hij wil gaan zitten. Dan komt de eigenaresse en jaagt hem, zo kun je het wel noemen, weg. Ik zeg dat ik eten wil betalen voor hem. Dat heeft ze begrepen, maar ze wil niet dat hij aan tafel zit, maar op de stoep. Een andere dame zegt dat hij niet helemaal goed bij z’n hoofd is en bedankt dat ik wil betalen. De man eet z’n kom helemaal leeg. En dat voor nog geen euro. Dat is overigens gemiddeld het bedrag dat ik kwijt ben aan eten hier, soms wat meer (als je wilt kan het veel meer hoor, dat wel, maar hoeft niet). Dus met het salaris dat ik krijg en de huur die ik betaal, kan ik nog sparen ook. Na het eten ga ik op de hoek nog een advocadoshake drinken en klets wat met de dame. Het gaat om de basale vragen, maar ik begrijp haar en zij mij. Er komt een bewaker van de bank bijzitten en hij spreekt een beetje Engels. Die bewaker zit tot 12 uur 's avonds voor de bank. Dat zie je hier vaak. Bewakers voor of bij scholen, bedrijven en banken. Hij vertelt dat hij ongeveer 100 euro verdient met dit baantje en dat hij twee kinderen heeft, van 20 en 15 jaar oud. Ja dat zal niet meevallen om van dat salaris te leven.

Hier kun je een indruk krijgen van het appartement, dat geen roze maar beige gordijnen heeft, inmiddels een ander bankje en een bureau (maar misschien is het gewoon een van de andere appartementen in dit pand, want er zijn er wel 8 ofzo): http://www.vnrenting.com/hochiminh/eng/vietnam/property/Apartment-for-rent-in-District-3/Serviced-apartment-in-Nam-Ky-Khoi-Nghia-street%2C-District-3%2C-3rd-floor-for-rent%2C-50sqm%2C-1-bedrooms%2C-only-500%24%10month%2C-ID%3A14770./ (het lukt niet om de hele link goed te krijgen dat je erop kunt klikken, dus als je het wil zien, moet je de hele link kopiéren). En zoals je ziet, hij staat nog steeds op de site...!

Ik heb Khanh al diverse keren gezien, maar hij heeft tot nog toe met de toeristen gegeten. Vanvond gaan we samen eten en dan moet hij morgen weer vroeg op (4 uur) om de volgende groep van het treinstation op te halen. Dan richting Mekongdelta voor twee dagen, dan stadstour en Cu Chi (tunnels Vietcong uit de oorlog) en Cao Dai (tempel van bijzonder gekleurde religie).

Tot de volgende keer.