Wederom Vietnam

Vertrek

Oorspronkeljk zou ik de 14e vertrekken, zodat het dezelfde datum was als twee jaar geleden. Maar waarschijnlijk waren er te weinig mensen, want de vlucht was geannuleerd. Te weinig, ongelooflijk want de prijs is zo laag. Op het werk nog gauw een gewijzigde verordening vakbekwaamheid verzonden en ik was er klaar voor.

M'n bagage is ook snel gepakt en als ik weeg kom ik maar tot 13 kg. Ik vraag me af wat ik allemaal vergeten ben...

Om 12 uur is de vlucht, maar ik heb al via internet ingecheckt dus dat scheelt weer iets. Voordat we vliegen lijkt het erop dat ik de drie stoelen in mijn rij voor me alleen heb. Kan ik tenminste lekker slapen. Helaas te vroeg gejuicht, want er komt op de valreeop nog net een Australisch meisje zitten, die haar Nederlandse vriend heeft opgezocht. Al gauw na vertrek komt de lunch en het Maleisische eten, dit keer geen Cathay - Hong Kong, lijkt op het Indonesische. Het diner van Malaysian Airlines is karig vergeleken bij dat van Cathay, maar ja je kunt niet alles hebben.

Rond 4 uur lokale tijd komt het ontbijt alweer langs, want ja om 5.30 uur landen we. Het is een pittig hapje voor de vroege ochtend, maar wel lekker.

Kuala Lumpur Airport

Op de luchthaven aangekomen moet je een treintje nemen naar de andere terminals. Eerst moet ik echter nog langs de gezondheidspatrouille zien te komen. Vanwege de Mexicogriep vindt er strenge controle plaats. Er staat een apparaat dat de temperatuur meet. Gelukkig hoeven transitters het formulier niet in te vullen, maar je krijgt wel een papier mee waarop staat dat je uit een risicoland komt! Je weet immers maar nooit en dan zijn ze gelijk geinformeerd zodat je in quarantaine gezet kunt worden.

Het treintje. Ook een avontuurtje. Ik moet naar H en volg netjes de borden. Kom inderdaad bij het treintje en stap in. Na ongeveer 5 minuten komen we ergens aan en daar staat A+B, maar geen H. Denk ik dus dattie nog wel verder zal rijden. Niet dus, hij rijdt terug. Dus ik maak het ritje nog een keer. Dit keer stap ik wel uit bij A+B. En dan zie ik inderdaad dat je ook voor H hier moet zijn. Ja omroepen doen ze ook niet echt aan, althans het is mij niet opgevallen en dan zou het misschien in het Maleis zijn en dat beheers ik nou nog net niet. Op het vliegveld is niet veel te doen. Ik ben ergens in een stoel gaan zitten en heb de zon zien opkomen, wat gemaild en maar wachten tot het tijd was om te gaan. we grappig is dat de vrouwelijke douanebeambten die moslim zijn een hoofddoek om hebben (ja dat is nog niet zo raar) maar daarbovenop een pet. Een heel apart effect geeft dat. De kleur van de hoofddoek is trouwens wel in dezelfde kleur, Om 9 uur gaat de vlucht naar HCMC. Bij de gate krijgen we al een formulier dat we moeten invullen vanwege de Mexicogriep.

In het vliegtuig neem ik m'n plaats in en denk lekker uit het raam te kunnen kijken om een indruk van Maleisie bij daglicht te kunnen krijgen. Ik kom dus bedrogen uit... daar waar normaal gesproken een raampje zit, zit hier een stuk wand. Ik kan nog net achter de stoel van degene die voor me zit naar buiten kijken. Totdat hij op een gegeven moment met z'n stoel naar achter komt en dan ook nog eens leuk met z'n handen over de stoelleuning aan mijn kant hangt. Niet veel kunnen zien. Nog net een glimps van de Petronas (of Twin) towers. De hoogste twin torens ter wereld.

HCMC

Na een vlucht van 2 uur, kom ik aan in HCMC. Er is een uur tijdverschil met Maleisie, ook al ligt Vietnam verder naar het oosten. Tenminste als ik de kaart goed bekijk. De logica ontgaat me. Was het jullie trouwens bekend dat er zones zijn waar er geen uur maar een half uur verschil geldt. Om het eenvoudig te houden.

Ik word opgewacht door Dung, m'n verhuurster/lerares. Khanh is nog aan het werk en komt 's avonds pas. Samen gaan we per taxi naar het hotel. Zij gaat daarna weer hard aan het werk, want ze moet binnenkort haar proefschrift verdedigen.

Khanh eet nog met de toeristen dus ik ga alleen eten. Rond 9 uur is ie er dan.

Op naar Cambodja

Het plan is de zondag nog in HCMC te blijven en dan op maandag naar Cambodje te vertekken. Tot Khanh een telefoontje krijgt van z'n schoonzus dat z'n moeder ziek is. Z'n broer zit midden in de examens en z'n schoonzus kan niet mee naar het ziekenhuis want dat gaat niet met het neefje. Z'n vader moet bij de vissen blijven, want die kunnen nog steeds niet zelf eten pakken. Blijft over: Khanh. Hij is even bang dat het cholera is, want daar is een aantal mensen ziek geworden. De berichten luiden dat het na het eten van hondenvlees is gebeurd. Hij gaat naar My Tho en met z'n moeder naar het ziekenhuis die aan het infuus wordt gelegd. Verpleegsters zijn er in vietnam niet om de patient te helpen, alleen om medicijnen toe te dienen of temperatuur op te nemen. Voor de rest ben je aangewezen op familie, tenzij je in een particulier ziekenhuis ligt, met een daarbij behorend prijskaartje. Dat betekent dus ook dat de familie voor het eten moet zorgen. Ja wat zijn wij toch een luxedieren. Ik word weer eens met m'n neus op de feiten gedruikt.

Khanh vertrekt dus naar My Tho, al vindt hij het heel vervelend voor mij. Het is jammer, maar gelet op de cultuur hier en de omstandigheden zou het toch niet prettig reizen zijn. In het schema had ik aan het eind nog een paar dagen HCMC, dat draaien we dus maar om. Daarnaast ik ken de weg en spreek de taal (een beetje). Ik ga maar kijken of er nog nieuwe producten zijn die naar Nederland vervoerd willen worden. En inderdaad, er schreeuwt me weer vanalles tegemoet. En ja dat kan ik toch niet weerstaan. Zo zielig.

Weeshuis + visa

De volgende ochtend, vandaag dus, belt Khanh en zegt dat het beter gaat met z'n moeder en dat hij straks van de dokter meer hoopt te horen. Ik ga naar het weeshuis, kijken hoe het met de kindjes is. Als er tenminste nog bekenden zijn. Ik ben later dan gebruikelijk, moet verder reizen en de bus doet er veel langer over. De buschauffeur wil vooral z'n ijskoffie niet missen. Als ik aankom, zie ik Huong onmiddellijk. Ze is niet veel veranderd. Verder zijn er niet veel bekende kinderen meer (gelukkig, want geadopteerd). Ik speel nog wat met Huong en maak haar aan het lachen. Al gauw is het tijd voor de fles en de kindjes moeten daarvoor in de bedjes gelegd worden. De fles wordt dan op een stapel luiers gelegd. Triest en liefdeloos, al begrijp ik wel dat het qua bemensing niet anders kan. Dan maar naar de babyzaal, waar gelukkig nog wel hulp gebruikt kan worden. Ook hier weer veel nieuwe gezichten, en zo jong nog, en een paar bekende.

Op de terugweg koop ik op de markt 2 kilo mangosteen. Dat vind ik toch wel zulk lekker fruit (http://nl.wikipedia.org/wiki/Mangistan) en kan er geen genoeg van krijgen. Khanh had al heerlijke mango's voor me meegenomen, dus naast de dagelijkse fruitshakes zit het wel goed met de vitaminedoses.

Khanh meldt dat z'n moeder morgen zeer waarschijnlijk weer naar huis kan, en in ieder geval wil, dus nog maar een nachtje bijgeboekt in het hotel. Het is gelukkig laagseizoen, dus dat is geen probleem. Wel besteed ik de tijd nuttig, door langs te gaan bij de Loatiaanse en Cambodjaanse ambassade. De eerste levert me een visa binnen 15 minuten. Voor de tweede moet ik morgen terugkomen. Dan ben ik er in ieder geval klaar voor. Khanh hoeft geen visa te hebben en je kunt ze in principe ook aan de grens kopen, maar zo is het tenminste geregeld. Een buskaartje kopen zal geen probleem zijn, dus dat kan morgen wel als het zeker is dat Khanh terug komt. We kunnen nog steeds alles bekijken wat ik gepland had en misschien nemen we een keer extra een vliegtuig.

Inmiddels heb ik ook contact gehad met een reisbureau van een aantal Nederlands in Cambodja. Dat adres had ik van m'n collega Hanneke gekregen. Handig.

Dat was het weer voor even. Morgen misschen weer naar het weeshuis, maar dan eerder opstaan. M'n paspoort met visum ophalen en misschien nog wat schoppen: thee halen in Chinatown. Ik zou het deze keer moeten kunnen vinden. Al zei Khanh wel dat het beter was als hij mee ging, want anders zou me misschien dure rotzooi aangesmeerd worden....