Lente en regenseizoen

Weer bijna 3 maanden voorbij en er is weer een heleboel gebeurd, dus ga er rustig voor zitten. Neem er een bakkie koffie of thee bij (met 1 koekje).

Nederland
Hier is het regenseizoen begonnen en in Nederland wordt het eindelijk lente. Al moet ik zeggen dat mijn tuintje er onlangs al lenteachtig uitzag: blauwe druifjes en tulpen bloeiden. Ja, ik was weer even in het land. We hadden een familiereünie en ik moest weer een aantal spullen kopen en vaccinaties halen. Ook is het tijd voor het jaarlijkse bezoek aan de tandarts en moet ik weer een aantal vaccinaties halen. Daar heb ik overigens behoorlijk last van gehad, hele zere arm en zelfs verhoging. De familiereünie is geslaagd, het zonnetje schijnt en bijna iedereen is er. Het is leuk om elkaar na 7 jaar weer als groep te zien. Dit keer is het zonder achterneefjes en –nichtjes, maar met aanhang. Want anders wordt de groep wel heel erg groot, nu zijn we al met zo'n 40en. Ik ging met een bijna lege rugzak naar Nederland maar ben meer dan vol teruggekomen: crèmes zonder witmaakingrediënten of stofje waarvoor ik allergisch ben, kleding op mijn lengte en in mijn smaak en nog veel meer. Ik kwam eigenlijk kilo's te kort, ik had nog meer mee willen/kunnen meenemen.
Toen ik boekte had ik nog geen baan, maar kort voordat het tijd werd om te vertrekken, vond een baan mij (zie hierna). Daarom heb ik m'n reis iets verkort. Khanh en ik zouden in mei namelijk nog een weekje weggaan en daar geef ik dan de voorkeur aan. Nu gaat dat niet door, want Khanh's vader ligt in het ziekenhuis na een beroerte. Dus dat gaat wel even duren. Bovendien heeft de familie van een patiënt in Vietnam veel meer te doen dan in het westen. Je zorgt voor eten en dat de patiënt dat eet, je wast de patiënt, helpt met naar het toilet gaan, je koopt de medicijnen. Het enige dat je niet doet is de medicijnen toedienen of opereren. Hele families slapen vaak in het ziekenhuis. Natuurlijk hangt het van het ziekenhuis af, of liever gezegd van het prijskaartje. Je kunt wel meer krijgen, maar dan moet je ervoor betalen. En zorgverzekering, zelfs de meest basale, is niet wat de meeste Vietnamezen hebben. Bovendien zou die verzekering het luxe ziekenhuis niet dekken. Zelfs als hij uit ziekenhuis komt, zal er veel geoefend moeten worden en ook hier speelt de familie een rol. Al is het maar vanwege de relatie ouder-kind. Iets wat in het westen anders is (geworden). Soms lastig en niet eenvoudig te begrijpen, maar iets wat je (ik dus) heb te accepteren als wat bij Khanh hoort en daarom is hij wie hij is. Eind juni begint het seizoen weer voor Khanh, dus wellicht hopelijk later in het seizoen nog een paar dagen ergens naar toe.

Tet
Nog even terug naar het eind van de vorige update. Ik ben uitgenodigd bij de familie van Tri, een van mijn studenten. Tri gaat al een paar dagen eerder, maar dat zou mij te lang worden. Ik ben al een keer eerder geweest dus ik weet welke bus ik moet hebben en Tri heeft opgeschreven waar ik eruit moet. Ik met de bus naar het busstation en in de bus is een aantal mensen behulpzaam en zegt welke bus ik moet hebben. De naam op de bus is anders dan de vorige keer, maar er gaan meer bussen naar toe…. Als ik instap, zeg ik nogmaals de naam en ze zeggen ze dat ik in de goede bus zit. Eenmaal in de bus blijk ik toch in de verkeerde bus te zitten als ik het briefje van Tri laat zien. Ik word ergens gedropt waar volgens de kaartjesverkoopster 'mijn' bus langs zou moeten komen. Ik hoef gelukkig geen kaartje te kopen. Gelukkig gaat de bus ook eerst dezelfde kant op. Al gauw komt er een bus aan die ik wel moet hebben, alleen die is vol. Nou dat belooft wat zo vlak voor Tet. Er komen talloze bussen voorbij en veel ervan willen me wel meenemen, maar ze gaan de verkeerde kant op. Op een gegeven moment denk ik dat het misschien beter is naar het busstation terug te gaan en dan de bus daarvandaan te nemen. Niet lang daarna komt er toch weer een bus naar de goede bestemming en er is nog plek. Na ongeveer 2 uur kom ik dan toch op de plaats van bestemming aan. De vorige keer sliep ik in het huis van de tante en oom van Tri, en ging heel vroeg de wekker. Nu zal dat misschien met Tet niet gebeuren, maar ik had Tri gevraagd of ik gewoon bij hen in huis kon slapen. Met gewoon een dun matrasje. Nu weet ik niet of ik me niet goed heb uitgedrukt of dat hij heeft het verkeerd begrepen heb. Ik krijg namelijk een nieuw matje om op te slapen, dus eigenlijk gewoon op de grond. Ik hou me groot en zeg er niets van, maar de volgende ochtend ben ik behoorlijk stijf. Als je dat niet gewend bent, valt het niet mee en dan voel je waar allerlei botten zitten. Gelukkig zie ik ergens een matras staan (van de tijd toen Tri's zus in het huis sliep tijdens haar zwangerschap en eerste weken na de bevalling) en vraag aan Tri of ik daarop mag slapen. Nou dat ligt toch echt een stuk lekkerder. Niet dat er van slapen nu heel veel meer komt, want het huis ligt langs een weg waar toch wel druk verkeer overheen raast en om 5 uur begint de nieuwsuitzending via de luidsprekers langs de kant van de weg. Zo krijgt de bevolking toch – eenzijdig – nieuws mee. Misschien wen je aan het lawaai en kun je doorslapen, na verloop van tijd dan. Ik dus niet. Na de lunch is er wel siesta, maar dan slaap ik ook niet heel veel helaas.
Tri is een beetje verlegen en wil niet graag met mij op stap, want dan krijgt hij maar vragen of opmerkingen dat hij met een buitenlandse is. Dat laatste is een reden dat ik overal word uitgenodigd. Iedereen wil graag een buitenlandse te eten hebben. Vermoeiend hoor, want daarna praten ze niet met mij maar vragen alles aan Tri die het dan vertalen moet. Terwijl ik toch best wel wat kan vertellen in het Vietnamees. Soms hoeft Tri het niet eens meer te vragen aan mij, want hij weet het antwoord al. We gaan langs bij het huis van de familie van Quy, dat redelijk dicht bij ligt. Quy heeft ook in het weeshuis gewoond. Elodie, een Franse vriendin die in het weeshuis heeft gewerkt, logeert bij hen. Samen met Elodie en Quy gaan we naar een pagoda boven op een 'berg'. Het is een hele klim via trappen met aan weerszijden restaurantjes en winkeltjes (vanwege de pelgrims), maar daarna hebben we een leuk uitzicht en het is lekker rustig. De verwachting is overigens dat het die middag een stuk drukker zal worden. Vermoeiend, maar niets vergeleken met wat degenen doen die alle spullen naar boven dragen. Van zakjes chips tot grote blokken ijs, en dan bedoel ik van 70x20 cm of groter. Op oudjaarsavond eten we met de hele familie van Tri, dus moeder, broers en zussen met aanhang en kids. Om 12 uur begint ook de luidspreker weer te blazen om iedereen gelukkig nieuwjaar te wensen. De volgende dag gaat iedereen eerst naar het kerkhof om de doden te herdenken en daarna op familiebezoek. Ik word echter eerst verwacht bij een van Tri's zussen, want er moet als eerste een buitenlandse over de drempel komen in het nieuwe jaar. Allemaal om geluk te brengen. Ja, Vietnamezen zijn heel bijgelovig. Dus zo rond 7 uur zijn we er. Ik heb nog niet gehoord of het echt is gelukt. Vervolgens nog langs bij een aantal ooms en tantes van Tri. Het is de traditie dat je als langs gaat bij alle broers/zussen die ouder zijn dan jij. Vanwege het slechte slapen en omdat ik het na een paar dagen wel genoeg vind ga ik de tweede dag van het nieuwe jaar naar huis. Er zijn namelijk wel drie dagen. Op de terugweg worden we er ergens uitgezet en vervolgens moet je een 'gewone' bus nemen waarvoor je een kaartje moet kopen. Dat weiger ik dus, want ik heb al de hoofdprijs betaald vanwege Tet (soms het dubbele van de normale prijs). Vervolgens neem ik een bus om thuis te komen, blijkt ook dat kaartje duurder te zijn geworden. Een hele discussie en het is me nog niet duidelijk waarom op sommigen bussen een kaartje nu 6000 ipv 5000 kost, terwijl ze allemaal in de stad rijden.
De avond van terugkomst chat ik met een van de monniken op facebook in het half Vietnamees, half Engels wat ook aanleiding geeft soms tot misverstanden, want google translate en woordenboek bieden niet altijd uitkomst. Ik besluit ernaar toe te gaan, want het praat makkelijker. Ik probeer een ticket te boeken, maar dat lukt mij niet. Dus ik schakel Khanh in. Ik weet niet of het aan mijn uitspraak licht of aan mijn vraag. Of wellicht heb ik ze gewoon verkeerd begrepen.

Tra Vinh
Ook het kaartje naar Tra Vinh kost flink wat meer. Gelukkig is er geen probleem met het vinden van een hotel en de prijs is gelukkig niet hoger. Ik ga naar de pagoda en daar tref ik Binh aan. We kletsen wat, althans voorzover het gaat. Ik heb woordenboeken Engels-Vietnamees meegenomen en dat maakt de communicatie gemakkelijker, evenals google translate. Er is ook een andere monnik, die vroeger een ongeluk heeft gehad en daar wat aan over heeft gehouden en dan bedoel ik niet alleen maar een gat in z'n hoofd en een kreupel been. Hij bemoeit zich overal mee en maakt de conversatie nog lastiger dan ie al is. Het doel waarom ik naar Tra Vinh ging, komt niet echt ter sprake. Dat gebeurt later via de chat. De volgende dag keer ik weer terug naar Ho Chi Minh, want er zijn niet echt veel monniken vanwege de Tet en ook Binh moet weer op stap om aan Tet verplichtingen te vodoen. Quen, een andere monnik die ik eerder heb ontmoet, is nog bij zijn ouders in Soc Trang. Ik beloof dat ik eind maart terugkom om Engels te oefenen. Binh belooft ook hard te studeren zodat onze communicatie makkelijker gaat.
Overigens ben ik na mijn bezoek aan Nederland weer naar Tra Vinh gegaan. Mijn belofte om nog eens terug te komen voor langere tijd, kon vanwege de gesprekken voor mijn baan en mijn baan niet doorgaan. 30 april en 1 mei zijn hier vrije dagen en nee niet vanwege de koning of koningin, want die zijn hier allang weg. Nee, het is voor bevrijdingsdag en dag van de arbeid. Het buskaartje is weer duurder.
Met Binh, die inmiddels geen monnik meer is, verken ik de omgeving en leer weer wat meer kennen van de provincie en de Khmer cultuur. Met hem heb ik regelmatig contact via facebook en mobiel. Zijn Engels gaat vooruit, maar nog regelmatig is het : khong hieu of wel ik snap het niet. Of blijkt later dat we elkaar verkeerd hebben begrepen. Het is trouwens wel goed voor mijn Vietnamees, want ik moet veel opzoeken. Als ik hem schrijf, zal het vaak wel in een soort steenkolenVietnamees zijn, maar we komen een heel eind. Andersom geldt het ook voor zijn Engels. Gelukkig weet ik vaak waar het vandaan komt.
Ik klets een tijdje met Quen als hij terug is van de universiteit, en een nieuwe monnik, want Binh is nog weg met een andere monnik. Hij mag nu brommer rijden en dient als xe om, dus brommertaxi. r Quen gaat de volgende dag naar Soc Trang, zijn hometown, want zijn moeder ligt in het ziekenhuis. Helaas komt er van Engels oefenen voor hem dus niet veel.
Op de heenweg hebben we maar een hele korte lunchpauze en heb ik amper de tijd om m'n pho als lunch weg te werken. Daarna hebben we enig oponthoud want de politie stopt de bos, omdat de chauffeur mensen liet uitstappen waar het eigenlijk niet mag. Meestal is dat geen probleem, maar soms dus wel. Een bekeuring dus. Op de terugweg nemen we een andere route, via Ben Tre. Waarschijnlijk omdat de bus al vol is en dat sneller gaat. We stoppen op een gegeven moment een half uur, van een medereizigster hoor ik omdat ze bang zijn voor de politie. Ik denk dat er ergens al flink gecontroleerd wordt, of dat er iets anders is. Hierna weer een stop voor de lunch. Op een gegeven moment wordt het flink warm in de bus, want de airco is stuk. Dat reist een stuk minder aangenaam. De heenreis had ik door Tri en Khanh laten boeken, want als ze mij bellen lukt het niet in het Vietnamees. Ik vraag wel of ze langzamer willen praten, maar dat schiet niet op. Overigens gaan ze ook wel harder praten als je zegt dat je het niet begrijpt. De terugreis heb ik zelf in het kantoor geboekt. Ik vraag welke stoel ik heb. Het meisje noemt er een, maar ik denk dat ze er zomaar een heeft genoemd om van me af te zijn, want als ik in de bus kom, zit daar al iemand. Een medewerker van de bus, jaagt een meneer weg bij een stoel waar ik dus kan gaan zitten of eigenlijk meer liggen. Dat hoefde nou ook weer niet, maar ik kan dat moeilijk uitleggen en moet overigens anders maar afwachten waar ik terecht kom. Als ik in Tra Vinh ga avondeten, vegetarische soep, herkent de verkoopster mij. Ik heb er 2x eerder gegeten, namelijk in januari en februari. Ze zegt dat het lang geleden is. Nu zullen er wel niet heel veel buitenlanders daar eten, maar toch. Grappig.
Hierdoor mis ik wel de bijeenkomst in het huis van de consul voor de troonwisseling. Die voor de koniginnedag, die al gepland was, heb ik ook gemist, omdat ik toen nog in Nederland was. Nou weten jullie waar jullie belastinggeld voor gebruikt wordt: voor recepties bij de consul thuis. Die overigens in een supergrote villa met zwembad woont. Om daar te komen, heb je meestal een uitnodiging nodig. Het is namelijk gelegen op een compound, dus afgesloten terrein. Als je daar loopt, heb je echt niet het gevoel dat je in Vietnam bent. Het kan overal zijn. Niet helemaal waar, want niet alle bomen en planten groeien overal, maar in beginsel (om maar weer eens een in de juridische wereld veel gebruikte term te noemen) kan het dus wel overal zijn.

Bezoek
M'n moeder wil wel eens zien waar ik woon en werk en m'n vrienden, pleegkids en studenten ontmoeten. Dus komt ze naar Vietnam met een vriendin. Anders is het wel een hele lange reis en zo spreken ze samen genoeg Engels voor de reis. Ik heb geregeld dat ze worden opgevangen in Hong Kong en begeleid naar het volgende vliegtuig. Ik heb afspraken geregeld en ook dat ze nog wat van het land zullen zien. Niet heel lang voor vertrek breekt Tineke haar pols en gelukkig ontdekken we op tijd, dat je als je gaat vliegen, speciaal gips om je arm of been moet. Anders laten ze je niet toe.
Ik ga de dames ophalen. Ik had al boodschappen gedaan, zoals bruin brood gehaald en ham en jam. Dingen die ik niet vaak eet, althans niet de combinatie ervan. Dus brood met jam of brood met ham, niet ham met jam. De eerste avond eten we dichtbij huis.
Het valt de dames niet mee met de warmte hier en het tijdverschil (alsmede het niet veel geslapen hebben in het vliegtuig) De eerste dagen bekijken we een Khmer pagoda die op 10 minuten lopen afstand van mijn huis ligt, ze ontmoeten de eerste bekenden van mij onder het genot van een glas smoothie of warm eten. We gaan naar het weeshuis, waar de jongens ongebruikelijk kalm zijn. Natuurlijk is dat altijd zo als er vreemden zijn, pas na een tijdje komen ze los. Daar is nu de tijd niet voor. Huy heeft zich wel netjes voorgesteld, maar Trung is er niet. We drinken wat met Elodie en het is al gauw tijd voor het volgende onderdeel van het programma. Met de bus gaan we naar het centrum en lopen op de Ben Thanh markt rond. Regelmatig probeer ik af te dingen, maar het lukt niet altijd. Ik vraag wel elke keer of we mogen uitstappen via de deur waar Tineke het dichtst bij zit, anders is het wel heel erg wiebelig met haar pols in het gips. Heel vaak vragen ze ook wat er is. Na de conditie van de dames weer getest te hebben, eten we in mijn favoriete restaurant. Na enige twijfel van een van hen gaan de dames zelfs aan de sweet soup.

Mekong
Na een paar dagen acclimatiseren, gaan we de Mekong een beetje ontdekken. Khanh reist met ons mee. Gelukkig gaan we ook plekken bekijken die ik nog niet gezien heb. Sommige zijn wat toeristisch, zoals Ben Tre (bekend vanwege de kokosnoten en kokossnoepjes), andere gelukkig wat minder, zoals het natuurpark in Dong Thap. In Ben Tre doen we het bekende toeristische traject: boot, thee met honing drinken, fruit eten, traditionele muziek luisteren, zien hoe kokossnoepjes worden gemaakt, stukje lopen, paardje en wagen, lopen, bootje, lunchen, boot. De lunch is echt heel uitgebreid: gebakken vis, garnalen, vis in een kleipotje, zoetzure soep, gefrituurde kleefrijstbal. We krijgen het echt niet op. Wel neem ik de rijstbal mee als doggybag. Die vind ik namelijk wel lekker. Hierna rijden we door naar Cao Lan, de provinciehoofdstad van Dong Thap provincie. Khanh laat de chauffeur regelmatig stoppen om ons vanalles te laten zien: rijst oogsten, vis voeren, rijst drogen en in zakken doen.
De volgende dag gaan we naar het wetland park. Hier varen we met een bootje rond en zien hier en daar wat vogels vliegen. Het is niet het goede seizoen en tijdstip, maar we genieten van de rust en de natuur. Halverwege stoppen we en beklimmen een uitkijktoren. Van daaruit heb je wijds en mooi uitzicht over de omgeving die er in het natte seizoen overigens heel anders uitziet. Nog los van meer water, ook veel meer witte lotusbloemen. Khanh regelt dat we daar kunnen lunchen en verser kan het niet. De vis wordt nog net niet gevangen waar we bijstaan, want is al gebeurd, maar hij leeft nog wel (voordat hij bereid wordt tenminste, niet als we eten). De prijs blijkt overigens hoger uit te vallen dan we hadden verwacht, ze rekenen een flinke prijs. Voor hier dan, voor westerse begrippen valt het nog steeds reuze mee.
We bezoeken de drijvende markt in Long Xuyen en het drijvende dorp. De kinderen die nog niet naar school zijn, zwaaien weer alsof we Maxima zijn. Net als toen ik er met Wilma was in 2008.
We stoppen ook in Sa Dec om het huis van de minnaar van Marguerite Duras te bezoeken. Die affaire heeft ze beschreven in haar boek: de minnaar en die is ook verfilmd. Het zijn meestal Fransen die het huis bezoeken, maar ook andere toeristen. Khanh komt er regelmatig op zijn tours, want het ligt op de route. De mensen zijn overal even aardig en we krijgen fruit aangeboden. Hier de foto's van die reis: http://www.flickr.com/photos/69563245@N03/sets/72157632960310584/. De meeste zijn door mij gemaakt met mijn nieuwe toestel, maar sommige door de andere dames. Mijn oude toestel had kuren, de melding kwam dat de batterijen leeg waren, maar die waren net nieuw. Na wat googlen kwam ik erachter dat het een bekend (of berucht) probleem is van die camera helaas. Jammer, want hij was verder nog prima. Nu heb ik er een die 24x kan zoemen en die heel licht is, maar toch niet heel duur was. M'n moeder heeft hem voor me meegenomen, want meer keus en goedkoper in Nederland.

Hanoi en Bac Ha
Na terugkomst in Ho Chi Minh vliegen we de volgende dag naar Hanoi. Khanh moet weer werken, dus we gaan (helaas) zonder hem. We lopen wat rond in het oude centrum en bezoeken de tempel op het eilandje in de Hoan Kiem vijver (http://en.wikipedia.org/wiki/Hoan_Kiem_Lake). Net als met heel veel plekken, is hier ook weer een legende verbonden met de naam. De volgende dag rijden we met de auto (en chauffeur) naar Bac Ha. Het is nog even stressen want de chauffeur heeft de treinkaartjes niet bij zich. Ik had zonder gids gevraagd, want ik spreek redelijk Vietnamees (en de gids zorgt normaal voor dat soort dingen). Na een telefoontje met het spoednummer van het reisbureau, komt het goed. We krijgen ze op het treinstation. Soms gaat het moeizaam met de taal, maar over het algemeen lukt het wel. Al is het noordelijke accent en woorden wel wennen en een stuk lastiger. We stoppen regelmatig, om foto's te maken, te plassen, te eten of gewoon een rustpauze voor de chauffeur. Het is namelijk een hele rit. Ruim 300 km, maar we doen er wel zo'n 10 uur over. Soms is er een toilet voor een plaspauze, al kun je het eigenlijk vaak niet eens zo noemen. Ik zal niet in details treden, maar het is behelpen soms. We stoppen ook ergens en krijgen thee aangeboden van het gezien. De oma vindt het geweldig, ze vraagt me de oren van m'n hoofd, in het Vietnamees en het lukt aardig om een gesprek te voeren. Ze vindt de blanke huidskleur van de dames ook geweldig. Ja, dat was bij ons 100 jaar geleden ook in. Het toilet daar verdient het woord niet. Het is niet eens een gat in de grond, het is een stuk cementplaat. Maar ja als je moet, dan moet je.
We komen in Bac Ha aan en het is nog een beetje zonnig al is het met een stuk lagere temperatuur. Dat verandert helaas al gauw en de volgende dag regent het waardoor het nog kouder wordt. Bovendien valt de elektriciteit uit waardoor er ook geen warm water is om te douchen. De vriendin voelt zich niet heel erg lekker, dus m'n moeder en ik gaan de markt verkennen. Op zondag komen in Bac Ha diverse minderheidsgroeperingen hun inkopen doen en spullen verkopen. Het is een kleurrijke gebeurtenis. Door de regen wordt het wel een stuk minder fleurig en het is zo koud. Ik heb er niet op gerekend dat het zo koud zou zijn (19 graden, ja ik weet het warm en niets vergeleken met de Nldse winters), maar als je altijd rond de 30 hebt, is het wennen hoor. We drinken thee om warm te worden en lunchen ergens. Ik krijg op een gegeven moment een compliment, want een stel Fransen waar ik mee aan het praten ben en die ik heb verteld dat ik in Vietnam woon, vragen of ik nog wel eens terug ga naar Frankrijk.
Aan het eind van de dag, die best lang duurt vanwege het slechte weer, vertrekken we richting Lao Cao voor de nachttrein naar Hanoi. De chauffeur haalt de kaartjes op en hij vertrekt weer richting Hanoi met de auto. Wij eten nog wat en wachten tot het tijd is om te vertrekken. De trein vertrekt 19 u. We slapen in een vierpersoonscoupé. De dames beneden en ik bovenin. Het andere bed wordt bezet door een Duitstalige gids, die heel gauw in slaap valt, maar mij een beetje veel uit m'n slaap houdt vanwege zijn gesnurk. Onderweg stopt de trein regelmatig, want het is maar één spoor en de tegenligger moet soms ergens passeren. Rond 4.15 u worden we gewekt, want we zijn er bijna. Op het station aangekomen staat er een jongen met een bord van het hotel waar wij ook naar toe moeten. Er staan andere namen op, maar brutalen hebben de halve wereld, dus ik vraag of we ook mee mogen. Er wordt even gebeld en we mogen mee. Het duurt even voor er een taxi is die ons naar het hotel brengt. In het hotel aangekomen krijgen we een kop thee of koffie. De kamer is nog niet klaar. Wel mogen we na een poosje douchen in een kamer die al leeg is. We ontbijten en vertrekken op weg naar de tempel van de literatuur. We lopen ernaar toe en stoppen onderweg nog bij de kathedraal en een cafeetje. We nemen de taxi naar het restaurant en ook terug naar het hotel. De volgende dag bezoeken we het etnologisch museum. Hier kun je kleding en gebruiksvoorwerpen, alsook huizen en andere gebouwen, zien van een van de 53 minderheidsgroeperingen in Vietnam. De 54e is de grootste en bestaat uit de 'gewone' Vietnamezen. We lunchen in het restaurant bij het museum, waar straatkinderen worden opgeleid tot kok of ober. Met de taxi weer terug naar het hotel en de spullen inpakken voor de volgende bestemming.

Halong Bay
Het is nog wat gedoe om erachter te komen hoe laat we worden opgehaald, maar om 8 uur is het busje met gids er. We halen nog wat anderen op en dan is het een busreis van ongeveer 2 uur naar Halong. De gids geeft nog wat toeristische informatie en daarna geniet iedereen van de omgeving of een extra uurtje slapen. In Halong Bay aangekomen worden we bij de rest van de toeristische meute gevoegd en al gauw gaan we met een klein bootje naar onze grote boot. Daar krijgen we een toespraak en worden onze kamers toegewezen. Er is nog een stel Nederlanders aan boord: afkomstig uit Alphen a/d Rijn (mijn geboorteplaats) en oud-advocaat. We lunchen en dan blijkt tot mijn verrassing dat de drankjes niet inbegrepen zijn. De tekst op de website is niet overduidelijk geweest wat dat betreft. De drankjes zijn behoorlijk aan de prijs en gelet op wat een overnachting (inclusief natuurlijk toegangsgeld diverse grotten) kost, vind ik dat een beetje oplichting. Na de lunch gaan we naar een grot. We lopen er met de meute doorheen en de gids geeft hier en daar een toelichting. Hij verzuimt echter iedereen te vertellen dat hij dat gaat doen, dus de meesten zijn al doorgelopen. Hierna kunnen we de top van een van de 'bergen' beklimmen, zwemmen in het nog koude water of gaan kayakken. Ik klim naar boven en de dames zitten lekker op het strand. We hebben mazzel, want na lange tijd schijnt er weer een mooie zonsondergang te zijn. Halong Bay ziet er inderdaad wel spectaculair uit zo. Na terugkomst wordt al gauw het diner geserveerd. We slapen ergens in een baaitje en om ons heen liggen nog veel meer boten. Dit zou ik in 2006 met Rian ook gedaan hebben, maar toen waaide er een tyfoon rond en ging dat niet door. We hadden toen slechts een halve dag.
Na het ontbijt checken we uit en bekijken nog een grot, althans we varen ergens onderdoor en komen uit in een ruimte waar volop apen zijn te zien. Onze kapitein staat te kletsen en te roken en we liggen er met de rug naar toe en op grote afstand. In mijn beste Vietnamees vraag ik of hij kan omdraaien en vervolgens dichterbij kan varen. Hij doet het en we zijn op twee meter afstand van de apen. Onvoorstelbaar hoe ze de bijna verticale wanden van de rots kunnen opkimmen. We varen weer terug naar de grote boot, die ons weer terug vervoert naar de haven. Het is heerlijk weer en al liggend op het zondek, waar helaas niet genoeg stoelen zijn voor iedereen, genieten we van het uitzicht. In de haven aangekomen wachten we in eerste instantie tot de bus komt, maar dat duurt best lang. We nemen dus de taxi naar het busstation en gaan dan met een lokale bus naar Haiphong. Het is een hele belevenis voor de dames, die lokale bus: als blikjes in een sardientje en de aanwezige heren staan deze keer niet echt op voor de dames, dus ze zitten niet echt heel comfortabel. Dat is namelijk dichterbij dan Hanoi. Daar nemen we het vliegtuig terug naar HCMC. Met de taxi terug naar huis en de reis zit er bijna op. In Vietnam althans, want de dames hebben nog een stuk Hong Kong tegoed, waar de zoon van Tineke woont. Ik moet nog op zoek naar een typische Vietnamese conical hat van bamboe. Daarvoor ga ik naar de markt bij mij in de buurt, want goedkoper dan waar de toeristen komen. Ik loop wat rond, maar vind niets. Dan vraagt er iemand wat ik zoek en zeg wat ik zoek en wijs er ook één aan. Ze verwijzen me naar een ander deel van de markt. Ik zoek verder, maar vind het nog niet. Dan vraagt er weer iemand wat ik zoek en dan ben ik bij de goede kraam aangekomen, want daar worden ze verkocht. Inderdaad goedkoper. Ik kies een kinbandje uit en deze wordt er mooi aan vast geknoopt. De kleinzoon van Tineke ook weer blij.

Baan
Als de dames vertrokken zijn, wordt het voor mij tijd om toch echt actief te gaan zoeken naar een baan. Het EU-project is voorlopig niet toegekend aan EuroCham, dus daar gaat het niet lukken. Ik stuur dus naar iedereen die ik ken of ooit ontmoet heb hier in Vietnam mijn CV met het verzoek deze vooral door te sturen naar anderen. Sommigen reageren niet, anderen zeggen dat ze in de gaten zullen houden en anderen willen zelfs een gesprek hebben. Een van de positieve reacties komt van iemand die ik ooit 1x heb ontmoet. De volgende dag word ik gebeld door de recruiter en de dag daarna ga ik op gesprek. Ik weet dan nog niet om welke functie het gaat, behalve dat het een administratieve/managerachtige functie is. Goed voorbereiden zit er dus niet in. Ik ga er met de bus naartoe, alleen klopt de aanduiding op diverse kaarten niet helemaal en stap ik niet op de goede plek uit. Ik bel uiteindelijk maar om te vragen waar het nu precies is. Was ik er in eerste instantie echt heel dichtbij. Ik neem de taxi om niet weer het hele stuk te hoeven lopen en om ook vooral niet te laat te komen. Als ik betaal zegt de chauffeur dat hij 10.000 dong meer moet hebben. Het is me op dat moment niet duidelijk waarom en weiger dat. Later begrijp ik dat de enige manier waarop hij weg kan, via de tolpoortjes is, vandaar de extra dongs. Tijdens het gesprek krijg ik de functieomschrijving en vraag me af hoe ze ooit hebben kunnen denken dat ik deze functie zou kunnen, want ik zie vooralsnog geen match. In het land der blinden is éénoog koning, wellicht zoiets? Maar het is voor 3 maanden voorlopig, dus waarom ook niet. Je kunt er altijd van leren. Aan het eind van het gesprek wordt me gezegd dat ik er rustig over na mag denken en als ik vragen heb, dat vooral moet laten weten. Ik zeg dat zij toch zeker ook nog moeten overleggen of ik wel degene ben die ze zoeken. Nee, dat is al duidelijk. Ik lees thuis nog eens goed door. Het is een functie als centre manager van de Australische universiteit hier: RMIT (http://www.rmit.edu.vn/). En centre manager is hetzelfde als faculteitsdirecteur. Je runt de faculteit dus wat betreft het niet academische gedeelte, al heb je daar wel weer mee te werken in het kader van HR, financiën, enz. Het salaris is niet verkeerd en zoals gezegd ik kan veel leren. Ik besluit dus voor de volgende ronde te gaan: een gesprek met de decaan, of het head of centre. Het is een Australische dame. Ik bereid me deze keer voor en heb intelligente vragen bedacht samen met Tjerko. Ik kom aan en de decaan zegt direct dat ze mijn CV niet heeft, de functieomschrijving alweer gewijzigd is en dat ze kortom eigenlijk iemand met gezond verstand zoekt. Ze vertelt waar ze allemaal tegenaan loopt qua gedoe en problemen en wat de functie een beetje inhoudt. Nou gezond verstand heb ik, praktisch ben ik en problemen oplossen kan ik ook wel. Ik kan de week erop beginnen. Het lukt niet om alle papieren tijdig getekend te krijgen en daarom begin ik op dinsdag. Het salaris is nog hoger dan ik dacht, want de recruiter praatte in dollars op jaarbasis en ik dacht in miljoenen dong op maandbasis. Nou leuke meevaller dus. Later begrijp ik ook waarom, want het is een veelomvattende functie en er komt veel bij kijken. Veel moet ik volgens mij nog leren, maar volgens de decaan kan dat allemaal.
De reden dat het in eerste instantie tijdelijk is, is omdat er een aanbod is gedaan aan iemand, maar die persoon vond het salaris te laag gelet op haar financiële verplichtingen. Bovendien kon die persoon niet eerder dan over 3 maanden beginnen of zoiets. Kortom, ik ben interim. Al gauw blijkt dat die persoon niet komt en moet ik echt solliciteren. Ik weet nog niet eens of de functie iets voor mij is, maar als ik niet schrijf, kan ik de baan vergeten. Dus toch maar gedaan. Ik werk er dan net 3 weken. Tot de functie behoort het budgetteren van alles wat met de faculteit te maken heeft, examens regelen, HR-gedoe voor allerlei functies, business cases maken voor nieuwe programma's en nog heel veel meer. In het begin is het voor mij heel erg zoeken, want heel veel documentatie is er niet. Twee dingen die ik in het begin moet aanpakken, is het afmaken van een business case voor 3 nieuwe bachelors die volgend jaar van start moeten. Ik krijg daarbij heel veel hulp van iemand die het eerder heeft gedaan, maar uiteindelijk krijg ik de complimenten. Een van de andere belangrijke dingen is het reorganiseren van de afdeling, ik heb namelijk 10 mensen te managen. Ik ga met heel veel mensen praten, ook van andere afdelingen en vraag heel vaak: waarom dit waarom dat? Niet eenvoudig namelijk om een afdeling te reorganiseren als je niet eens weet wat er allemaal gedaan wordt. Ik ben nu in m'n 4e week en ze zijn nog steeds blij met me. Het is echt heel iets anders dan legal editor of beleidsadviseur, dus ik ben benieuwd of ik dat inhoudelijke ga missen. Er wordt me al gauw gezegd dat ik ook maar eens in Australie langs moet gaan om te kijken hoe het daar werkt, want we werken heel nauw samen met de 'moeder' universiteit. Ook de campus in Hanoi moet ik maar eens met een bezoekje vereren. En als ik voor 'vast' word aangenomen, word ik naar een MBA gestuurd. Ja kan niet op. Het is een particuliere universiteit en de studenten betalen voor hier een flink bedrag. Het collegegeld voor 3 jaar is 20.000 USD, dus toch wel 18.000 euro. En dat terwijl een openbare universiteit 750 USD kost en een 'gewone' particuliere universiteit iets van 2.200 USD. Ook zij krijgen er flink wat voor, want het is een luxe. Ik zit in een gebouw dat pas in februari is opgeleverd en echt ik heb nog nooit zo'n luxe op een universiteit gezien. Niet dat ik er nou zo heel veel heb gezien. De campus zelf is erg groen met veel gras, bomen en struiken. Er is een sportcentrum, waar ik ook kan sporten. Gelukkig is het kostenniveau van de restaurantjes op de campus niet op het collegegeldniveau. Ik kan nog steeds voor 2 euro lunchen.
Oh ja nog wat cijfertjes. Er zijn ongeveer 6000 studenten op de hele universiteit (inclusief MBA en Hanoi dus), waarvan 3/4 op 'mijn' faculteit. Er werken 185 docenten, professoren enzo op die faculteit (commerce and management) en op de hele universiteit zijn er wel 27 nationaliteiten werkzaam. Niet ver van waar ik woon, vertrekt er 3x per ochtend een shuttlebusje naar de universiteit en in de middag gaan er 4. Ik fiets ernaartoe en parkeer m'n fiets dan bij een andere universiteit.
Grappig is dat de centre manager van een andere faculteit ook een Nederlander is. Ik heb nog geen idee of ik door de voorronde heen ben, want je moest een heel ander soort brief schrijven dan ik gewend ben. Je moest van een aantal selectiecriteria beschrijven waarom jij eraan voldoet op basis van je CV. Gelukkig heb ik van diverse mensen hulp gekregen bij het schrijven ervan. Als ik door de eerste ronde heen ben (dat is de papieren ronde), zal ik een gesprek krijgen (een panel met 5 mensen ofzo). Ja dat zijn de formaliteiten, en het zou toch zo maar kunnen dat ik geen antwoord heb op de vragen van de panelleden. Mijn huidige baas, is overigens de voorzitter van het panel. Lijkt eenvoudig, maar je weet nooit wat voor intellectuele vragen ze gaan stellen. Ik heb nooit echt op een universiteit gewerkt. Wordt vervolgd dus.
In de tussentijd doe ik ook nog wat freelancewerk voor een commissie van EuroCham: food, aqua en agriculture business. Ook grappig, want Nederlandse bedrijven zijn de oprichters hiervan en hopelijk komen er gauw andere bij. Ik heb de interne regels en mission statement geschreven, alsook een soort wervingsbrochure. Nu moet ik aan de slag voor een document voor de EU-onderhandelaars voor een vrijhandelsovereenkomst tussen de EU en VN. Leuk, om toch nog met dat soort werkzaamheden bezig te zijn. De fee ligt een stuk lager, maar dat maakt niet uit. Je hoort ook weer leuke verhalen en leert weer interessante mensen kennen. De voorzitter is denk ik de langste man in Vietnam. Hij is langer dan 2 meter en is getrouwd met een Vietnamese die hij heeft ontmoet tijdens een vakantie hier. Het is een heel romantisch verhaal en loopt gelukkig makkelijker af voor hen dan voor Khanh en mij (want ouders nog steeds tegen of niet op de hoogte).

Vrijwilligerswerk
Dit staat momenteel op een laag pitje. De eerste reden is dat er een behoorlijk verschil van mening was over de werkwijze van de president hier. Dan ging het met name over de manier van communiceren en beslissen. Hij wilde zich overal mee bemoeien en besliste veel dingen alleen, terwijl er voor veel dingen anderen verantwoordelijk waren. Ik ben niet de enige die hier tegen aan liep. Ik sponsor nog steeds de kids, want het werk dat de vereniging doet is goed en nodig. Ook sponsor ik dus nog studenten. Als ik iets meer tijd heb, zal ik weer op zoek gaan naar een organisatie. Er zijn er namelijk meer dan genoeg. Armoede is nog steeds volop aanwezig hier.

Nou jullie zullen inmiddels wel een pot koffie of thee op hebben, maar dit was het voor deze keer weer. Dank voor alle reacties elke keer weer.

Hẹn gặp lại of wel tot ziens.